Hierbij verwijs ik naar de folder v.w.b. de lezing over West Papua, waarbij ook de film: “Land of The Morningstar” zal worden vertoond. Het geheel zal worden opgeluisterd door de Papoea Manjouri groep met dans en zang. Omdat het moeilijk is een schatting te maken hoeveel belangstellenden er zullen komen, is er een centraal punt bij bij het Brewinc, senioren ontmoetingscentrum, waar kaartjes kunnen worden gekocht/gereserveerd. Zie folder! Omdat betreffende locatie 100 mensen kan herbergen heb ik verschillende vrienden en kennissen benaderd om hen in de gelegenheid te stellen deze avond te bezoeken.
Brewinc:
Van harte welkom op deze lezing over voormalig Nederlands Nieuw Guinea, nu West Papua
Mijn naam is Gerard Thijssen, geboren op 1 Mei 1941 te Kilder en woonachtig in Doetinchem.
Wat mij in eerste instantie over Nieuw Guinea is bijgebleven, zijn wat standaard
gegevens, die ik via de lagere- en middelbare school kreeg aangereikt:
Na het verlies van Indonesië was dit de laatste Nederlandse kolonie in het verre Oosten, een grote ondoordringbare jungle, ongerepte regenwouden,
moerasgebieden, savannegronden en met sneeuw bedekte bergtoppen.
Er woonden Papoea’s en je leerde plaatsnamen, “steden” zoals Hollandia, Manokwari,
Biak, Merauke en Fak Fak, veelal in kustgebieden.
Het was het op een na grootste eiland ter wereld, gesplitst door een scheidingslijn, de 141 ste
breedtegraad. Links, het Westen van deze denkbeeldige lijn lag Nederlands Nieuw Guinea, rechts lag
Australisch Nieuw Guinea, koloniaal gebied dus.
Dit beeld veranderde doordat Nieuw Guinea inzet werd van een conflict tussen Nederland en Indonesië.
Eind jaren 50 eiste Soekarno N.Guinea op en de situatie verslechterde.
Uit rancune over het verlies van Indonesië besloot de Nederlandse regering dit laatste
koloniale bolwerk te verdedigen en de Papoea’s voor te bereiden op hun onafhankelijkheid.
In 1961 kwam er zelfs een eigen Papoea vlag “De Morningstar” en een volkslied: “Hai tanahku Papua”
Begin 1962 volgden de eerste militaire schermutselingen, honderden Indonesische parachutisten werden gedropt en Nederland stuurde troepenversterkingen.
Het toeval wilde dat ik in deze periode als dienstplichtig militair, telegrafist, diende bij de marine en prompt direct werd overgeplaatst naar “H.M.S. Overijssel”, een onderzeebootjager,
met bestemming Nederlands Nieuw Guinea. Op weg naar een ongewis avontuur.
Vanwege de oorlogsspanningen mochten wij niet door het Suez kanaal en voerde de route via Amerika door het Panama kanaal richting Nieuw Guinea.
Deze trip heb ik op mijn website beschreven.
Toen was ik 21 jaar en het geheel maakte een dusdanige diepe indruk op mij, dat bij mijn 2e confrontatie met voormalig Nederlands Nieuw Guinea, voorjaar 2002, de hele film weer
voorbijschoof, alsof het gisteren was gebeurd.
Onafgebroken voeren wij toen in ons patrouillegebied ten Westen van de Vogelkop,
Waigeo, Missool, Radja Ampat
Het is moeilijk om een beeld te schetsen van het wel en wee van onze aanwezigheid in Nieuw Guinea, wel kan ik stellen dat het een
bewogen tijd was en dat het mijn leven heeft beïnvloed.
Alle militaire gebeurtenissen, acties staan echter vermeld op mijn Website: www.westpapuahetvergetenvolk.nl
Wat mij indertijd, in 1962, erg aansprak was het gevoel, dat de stenen tijdperk periode van deze Papoea’s nog niet zo lang
achter hen lag. Het was een primitief, vriendelijk volkje en men leefde ongestoord in hun eigen paradijs, een natuurvolk met een sterke vrijheidsdrang.
De vaart der volkeren ging aan hen voorbij . Dit op een na grootste eiland ter wereld is heel lang afgezonderd gebleven. Het lag ook buiten de scheepvaart route.
Het stond bekend als terra incognita , waar men maar beter niet kon komen.
ca 300 jaar stond het onder Nederlands gezag en waarin aanvankelijk
qua voortgang weinig gebeurde. In 1898 kwam de eerste bestuurspost in Manokwari, toen de hoofdstad. Het waren dus Nederlandse onderdanen
Tijdens de tweede oorlog waren er de Japanners, die zeer wreed optraden.
Met de komst van de Amerikanen werd er op N. Guinea hevig gevochten en bijna alle Jappen, ca 10.000 sneuvelden.
Vervolgens weer Nederlanders, die terugkwamen uit concentratiekampen en Deta jongens die vanuit Indonesië in Nieuw Guinea neerstreken.
Het veroorzaakte ongekende cultuurschokken.
De Amerikanen onder leiding van generaal Mc Carthur bouwden b.v. in 3 weken tijd een compleet vliegveld in Biak, om van hieruit de sprong naar de Philipijnen te maken en
waar na de oorlog meer dan 1200 vliegtuigen stonden geparkeerd.
In mijn periode in 1962 waren er nog vele restanten en sporen hiervan te zien!
Nog verder terug in 1855 kwamen de eerste 2 zendelingen, Duitsers, Ottow en Geissler .
60 jaar na dato wisten nakomelingen nog details te vertellen over de omstandigheden
bij het aan land gaan op het eiland Mansinam.
In hun kielzog kwamen andere zendelingen, paters, de echte pioniers die onder moeilijke omstandigheden
heel veel hebben bereikt.
De Papoese animistische religie was gerelateerd aan een geestenwereld en gebaseerd op angst en voorouder verering. Zending en missie brachten ineens een heel andere boodschap.
Met bloed, zweet en tranen werd arbeid verricht, maar de oogst kwam pas begin 19e eeuw, maar in 1962 was ca. 98 % van de Papoea’s Christelijk en waren bepaalde adats (gewoonten) o.a. het koppensnellen afgezworen.
Dit kan als een enorme prestatie worden neergezet en het is niet voor niets dat ik onder de rubriek: Pioniers, op de website veel aandacht aan dit pionierswerk heb besteed.
In 1956 was er overigens nog een koppensnellers raid, bekend als de Ajam affaire. Gerrit Elkerbout uit Doetinchem was nog aanwezig bij de strafexpeditie.
In 1962 kwam plotseling de grote ommekeer.
Het was de tijd van de koude oorlog en ook Rusland mengde zich in de strijd
Op 15.8.1962 nog op patrouille was er een alle hens aan dek, een appel en werd ons door de kapitein
medegedeeld dat het over was, afgelopen. Het staat nog op mijn netvlies, je kon een speld horen vallen
Persoonlijk voelde dit als verraad en ik had heel sterk het gevoel dat de hele bemanning even stilstond bij de gedachte: Hoe moet dat nu met de Papoea’s!
Op 15.8.1962 werd het New York Akkoord getekend, waarbij werd vastgelegd dat de Untea bemiddelingsmacht het bestuur zou overnemen en dat op 1 Mei 1963 Nieuw Guinea voor een periode van 6 jaar aan Indonesië zou worden overgedragen, echter met de bedoeling in 1969 een referendum te houden, waarbij de Papoea’s zelf konden beslissen wat men wilde. V.N. waarnemers zouden er op toezien dat de bepalingen van het Akkoord zouden worden nageleefd.
Helaas kwam de overgave te vroeg, Nederland meende nog wel 10 jaar te kunnen blijven om de Papoea’s voor te bereiden op hun zo gewenste onafhankelijkheid.
Men had in 1961 al een eigen vlag en Papoea’s zelf geloofden daarin.
Het Oostelijke, Australische gedeelte van N. Guinea had al autonomie en werd in 1975 wel onafhankelijk en PNG genoemd.
Voor wat betreft West Papua bleef de wereld echter in gebreke – Papoea’s werden niet bij de onderhandelingen betrokken
– het akkoord werd niet nageleefd – geen hoofdelijke stemming – slechts
1025 door Indonesië uitgekozen Papoea’s stemden in 1969 onder dwang en werden dusdanig geïntimideerd, dat men geen kant op kon
De regie was zodanig dat Nieuw Guinea koste wat kost bij Indonesië moest worden gevoegd.
V.N. waarnemers waren er niet en wanneer die in het laatste jaar van die periode verschijnen kan men zich niet vrij bewegen.
Dit werd nog eens bevestigd door Ds. Oridek Hokojoku, een van de 1025 kiesmannen, die ik in Zutphen op het Baudartius college ontmoette, alwaar hij godsdienstleraar was.
Nederland was moreel verantwoordelijk maar dit Papoea issue werd angstvallig, bewust doodgezwegen. Indertijd schreef ik in mijn dagboek:
De eerste 10 jaar zullen wij niets over Nieuw Guinea vernemen.
Dat werd dus 40 jaar!
Begin 2002 kwam ik er namelijk bij toeval pas achter wat er zich na ons vertrek uit Nieuw Guinea in 1962, allemaal heeft
afgespeeld en ben ik bij het lezen van allerlei rapporten werkelijk met stomheid geslagen. Toen nam ik voor mijzelf het besluit een website over Nieuw Guinea te maken:
Dit werd een hele persoonlijk website met vele rubrieken om geïnteresseerden inzicht te geven in die doofpot affaire en ook met het doel het deksel eens te openen.
Als iemand als ikzelf, die de overdracht heeft meegemaakt, niet uit de Nederlandse media kan vernemen hoe het de Papoea’s is vergaan en wat er eigenlijk gebeurt, dan ligt het blijkbaar
toch wel heel gevoelig bij de Nederlandse politiek.
Intuïtief voelde ik op jonge leeftijd al aan dat de Nederlandse politiek helemaal was lamgeslagen en alles in het werk stelde niet nog meer averij op te lopen.
Wie van U heeft b.v. na de overname door Indonesië kunnen vaststellen dat een Nederlandse premier sindsdien het woord West Papua in de mond heeft genomen!
De vele boeken over Nieuw Guinea zijn pas van de laatste jaren.
Over het referendum van 1969 blijft het stil, de vrijheid van de Papoea’s werd verkwanseld, rechten ontnomen,
de vele mensenrechtenschendingen,het vermoorden van belangrijke Papoea’s, de rechteloosheid, het uitblijven van de speciale autonomie van 2001.
Het blijft maar stil!
Op de website onder rubriek: Doel, staat dan ook terecht onderaan: When truth is replaced by silence,
the silence is a lie.
In 2005 was ik in Den Haag bij de overhandiging van het boek van Prof. P.J. Drooglever: Een daad van vrije keuze.” De Papoea’s van Westelijk Nieuw Guinea en de grenzen van het
Dit was een wetenschappelijk onderzoek in opdracht van de Nederlandse regering, vooral door toedoen
van de toenmalige minister Van Aartsen en verhaalt dus over werkelijke gebeurtenissen.
Het boek is een echte aanrader en gaat vooral over de politieke afwikkeling.
Bij de overhandiging van het boek liet toenmalig minister van Buitenlandse Zaken, Bot, verstek gaan en het boek werd overhandigd aan de heer Van Aartsen.
Het “Drooglever-rapport” deed de emoties onder de Papoea bevolking weer hoog oplaaien.
De conclusies uit het onderzoek werden beschouwd als de bevestiging van het feit dat de Papoea’s nooit vrijelijk hun recht op zelfbeschikking hebben kunnen uitoefenen.
Door toedoen van het ministerie van Buitenlandse Zaken leidde dit echter niet tot een officieel Kamerdebat in de Nederlandse politiek omdat men er vanaf wilde.
Minister Bot bleef benadrukken dat een goede relatie met Indonesië prioriteit had, dit ook om zodoende de Papoea’s een goede behandeling te verschaffen.
De Speciale Autonomiewet voor Papoea’s, die in 2001 werd ingesteld, diende volgens Bot daarom
In geest en letter te worden uitgevoerd.
Voortdurende druk vanuit Nederland en in groter verband de EU en de VN was daarbij nodig.
De Speciale Autonomie wet moet echter heden ten dage nog worden uitgevoerd!
Hoe zit het nu met de voortdurende druk vanuit Nederland , de EU en de VN?
Opvallend was echter de bijzondere stemming in de zaal, ook door de aanwezigheid van heel veel
Papoea’s, o.a. Willie Mandowen en sympathisanten van betreffende Papoea’s.
Hoe Bot dan denkt over gebeurtenissen in voorgaande jaren is mij een raadsel, maar het hoort waarschijnlijk bij het algemene gedoogbeleid in heel veel zaken.
Een welgemeend excuus richting Papoea bevolking zou m.i. wel op zijn plaats zijn geweest.
Over normen en waarden gesproken!
Nu heb ik het nog niet gehad over het bestaande V.N. mandaat om inheemse volkeren te beschermen
Dit mandaat is ook door Nederland en Indonesië ondertekend.
Gezien het N.Guinea gebeuren is internationaal recht een fictie, want van een objectieve toepassing van dit recht is hier geen sprake. Men liet de Papoea’s aan hun lot over en men liet Indonesië naar eigen goeddunken zijn gang gaan, sterker nog, er was sprake van collaboratie!
Via de website kwam ik in contact met Maaike te Rietmole, student in Groningen. Op 21.12.2006 studeerde zij af met de scriptie over Nieuw Guinea: “Unfinished Bussiness” en ook hier wordt eigenlijk de vloer aangeveegd met de Nederlandse politiek. Haar studiebegeleider Dr. J.F. Meyer was vol lof over haar en noemde haar scriptie zelfs innovatief.
Midden 30er jaren van de vorige eeuw werd er in het Karstenz gebergte goud gevonden.
3 Australische broers, Leahy, ondernamen een grote expeditie met de bedoeling om goud te vinden. Het werd een lange karavaan met Australiërs, Nederlanders, Papoea’s, een avontuurlijke tocht waarbij zich van alles afspeelde en ook werd verfilmd: “First Contact” Een prachtige film!
De notities van de verschillende expedities lagen echter vergeten in stoffige Nederlandse universiteit bibliotheken.
Bij toeval geraakten deze in handen van Forbes Wilson, directeur van Freeport Suphur en het vervolg laat zich raden. l
Na de overdracht aan Indonesië 1 Mei 1963 verwierf het Amerikaanse bedrijf Freeport in 1967 de concessie rechten en exploiteerde de mijn en in 1972 startte de productie.
Het werd de grootste goud en kopermijn ter wereld en is ook de grootste belastingbetaler van Indonesië.
In 1988 ontdekte men enorme goud voorraden op de Grassberg, op een hoogte van 4720 meter.
Tot 2001 investeerde Freeport $ 8 biljoen.
Het laat zich raden dat dit een gigantisch project werd waarbij enorme problemen moesten worden
overwonnen, maar het loonde zich!
De huidige opbrengst per dag is zeker meer dan $23 miljoen.
Dichtbij de Ertsberg ligt op grote hoogte de plaats Tembagapura, met ca. 18000 werknemers.
Meer informatie kunt U lezen op de website.
Waarom vertel ik hierover?
Wel, voor de Papoea bevolking had dit project evenwel een enorme impact. Door de vondst en exploitatie van dit goud kreeg dit economische belang een dermate top prioriteit, dat de belangen van de Papoea’s volledig werden ondergedompeld.
De exploitatie had ook desastreuze gevolgen voor het milieu. In het betrokken gebied, Mimika, woonden
2 Papoea stammen, de Amungme(agricultuur) en de Kamoro stam(visvangst)
De bewoners werden met harde hand verdreven, vermoord en het gebied werd afgegrendeld en toegang werd door inzet van militairen onmogelijk gemaakt.
Op milieu gebied ontstonden er ontoelaatbare toestanden, rivieren werden vergiftigd en natuurreservaten aangetast.
Er ontstonden complete opstanden en NGO’s kwamen in het geweer met mensenrechten rapporten.
In 1996 werd de mijn zelfs tijdelijk even gesloten.
Dit resulteerde wel in enige verbetering, maar het bleek dat de directie nauwe contacten onderhield met de
TNI, het leger en dat de legertop werd omgekocht.
Internationaal werd er geen aandacht aan geschonken en men kon ongegeneerd zijn gang gaan.
Dit beeld veranderde weer door de Freeport overval op 31.8.2002, waarbij 3 onderwijzers werden gedood, waaronder 2 Amerikanen.
Met de weduwe van Rick Spier, Patsy, onderhield ik enige tijd e-mail contact en kreeg dus veel inside informatie. Zij beklom daadwerkelijk de barricades en benaderde vele Amerikaanse senatoren, zodat diverse waarheidscommissies naar Nieuw Guinea, toen West Papua, afreisden om de Freeport overval te onderzoeken.
Samen met John Rumbiak,advocaat en stichter van de Papoea mensenrechten organisatie Elsham, reisde zij verschillende steden van de Amerikaanse westkust af om lezingen te verzorgen.
Tegenwoordig gaat ca. 2% van de opbrengst van de Freeport mijn naar sociale programma’s.
Voor wat betreft de bezetting door de TNI (leger) was er een tegemoetkoming, omdat een deel van het leger werd teruggetrokken en werd vervangen door een politie macht.
Wat heeft er zich na het New York Akkoord van 15.8.1962 dan eigenlijk afgespeeld?
Onder druk van Amerika en dreiging van een complete oorlog werd betreffend Akkoord getekend.
Rusland verleende Indonesië militaire bijstand, er lagen b.v. 6 onderzeeboten voor de kust van Manokwari, Russische
vliegtuigen zouden worden ingezet en bij Celebus, Indonesië, wachtte een grote invasievloot.
Met het bereikte Akkoord, wapenstilstand, is dus eigenlijk niets mis.
Het zou dus anders op een groot drama zijn uitgelopen!
Wat er wel mis is, is het gegeven dat de Papoea’s helemaal geen zeggenschap hebben gehad in het bereikte Akkoord.
Uit onvrede probeerden 2 Papoea leiders, Willem Zonggonau en Clemens Runawery vanuit Australië
nog naar New York te vliegen om hun zaak te bepleiten, maar zij werden zelfs op Australisch grondgebied uit het vliegtuig gehaald
Over collaboratie gesproken!
Na het vertrek van de Hollanders kwam er een overgangsregeling en voor de periode 1.10 1962 tot en met 1Mei 1963 werd Nieuw Guinea overgedragen aan een bezettingsmacht van de Verenigde Naties, de UNTEA.
De UNTEA macht (Pakistanen) zou betreffende periode overbruggen.
Met “H.M.S Overijssel” werden nog Pakistaanse militairen vervoerd en kregen wij zelfs spreekverbod opgelegd om direct contact te vermijden.
Op 15.11.1962 verlaat “H.M.S. Overijssel” als laatste oorlogsboot Nieuw Guinea en aanvaart de terugreis, nu wel via het Suez kanaal.
Op 1 Mei 1963 zou Nieuw Guinea voor een periode van 6 jaar aan Indonesië worden overgedragen.
In 1969 zou er een referendum plaatsvinden, zodat Papoea’s zelf konden beslissen wat men wilde.
V.N functionarissen zouden dit traject begeleiden en erop toezien dat zaken goed werden afgewikkeld.
Hier ging het helemaal mis! Pas in 1968 verschenen er enige V.N. waarnemers!
In de periode 1963 -1969 kwamen al 30000 Papoea’s om en velen zouden nadien nog volgen.
Het referendum werd geweld aangedaan, Papoea’s hadden niets te kiezen en het werd zoals op mijn
website beschreven: “The Act of no Choice”
Nu hebben wij dus West Papua, een Indonesische provincie en de andere helft is onafhankelijk, n.l. PNG.
(Papua New Guinea) met Australische invloeden.
Wat mij persoonlijk frustreert zijn de genocideachtige toestanden, rechteloosheid, het hardvochtige optreden tegen de Papoea’s, waarbij na 1969 nog eens duizenden en duizenden Papoea’s werden vermoord.
Als U de website leest wordt duidelijk dat men in West Papua te maken heeft met een verziekt Indonesisch systeem van destabilisatie, corruptie en men is bezig het land te islamiseren. Er is sprake van onderdrukking, rechteloosheid, uitbuiting, verkrachtingen, intimidatie, kinderroof, landroof, moorden en sleutelfiguren in West Papua worden constant gevolgd door de inlichtingendienst. Het is moeilijk hier de vinger op te leggen, want het regiem werkt samen met verschillende extremistische groeperingen.
Hier heb ik het over 100.000, maar kerkelijke instanties spreken over 200000, zelfs 400.000 en meer slachtoffers. In 1962 leefden er ca. 800.000 Papoea’s.
Hele gebieden werden afgesloten en het leger kon ongehinderd optreden, waarbij hele kampongs werden platgebrand. Journalisten worden heden ten dage nog niet toegelaten en van enige democratie is al helemaal geen sprake.
Daarbij volgde er een enorme immigratie stroom van Indonesiërs, zodat Papoea’s werden teruggedrongen en al een minderheid vormen.
Op de website is ook het drama van Biak in 1998 uitvoerig beschreven en ook de moord op Papoea leider
Theys Eluay in November 2001 is uitvoerig verwoord. Wat zien wij nu terug in de Nederlandse berichtgeving over betreffende mensenrechten schendingen in onze
voormalige kolonie, Nieuw Guinea. Helemaal niets! genocide in een voormalige Nederlandse kolonie, geen berichtgeving en dus een echte doofpot affaire! – onthutsend!
Nederland was toch duidelijk een partij en is het dan gek dat Papoea’s zich verraden voelen?
In 2004 was er wel enige aandacht voor de moord op de prominente Indonesische mensenrechten activist Thalib Munir, Hij is de oprichter van de Indonesische mensenrechten organisatie Kontras en hij werd vergiftigd in een vliegtuig onderweg van Singapore naar Amsterdam. Hij zorgde er persoonlijk voor dat Suharto werd afgezet en President Yudhoyono zou zich hard maken voor een eerlijke juridische afwikkeling. Nu 9 jaar later is er nog niets geregeld. Dat bedoel ik nu met rechteloosheid in een van de meest corrupte landen. Suharto zelf werd ook nooit berecht! In 1965 was hij verantwoordelijk voor het afslachten van ca. een miljoen zogenaamde Indonesische communisten.
Nederland heeft zich militair een goede bondgenoot getoond voor wat betreft de verschillende brandhaarden
in de wereld en persoonlijk kan ik ook nog veel begrip opbrengen voor de hedendaagse inzet van Nederlandse militairen in betreffende brandhaarden, zeker als er sprake is van ernstige mensenrechtenschendingen.
Nederland heeft wat dit betreft spitsroeden gelopen en zelfs Amerika heeft zich lovend uitgelaten over
de Nederlandse inspanningen.
Indonesië is een enorm groot eilandenrijk, meer dan 17000 eilanden en het grootste moslimland ter wereld met heel veel broeinesten van extremistische groeperingen met vele verschillende etnische bevolkingsgroepen. Wij weten dat de 2e president Suharto met harde hand regeerde en dat hij zich überhaupt niet stoorde aan mensenrechten schendingen. De 2 volgende presidenten, Wahid en Habibie waren veel milder, maar waren snel weer van het toneel verdwenen, te mild en te pragmatisch. Hierna kwam Megawati Sukarnoputri, dochter van Sukarno. Heel pikant is een gezegde van haar tegen militaire kadetten:
“You can do your duty, without worrying about human rights”. Deze boodschap kwam goed over, want het gebeuren in West Papua gaat alle proporties te buiten en is werkelijk mensonwaardig.
Onlangs werd nog een 12 jarig Papoeameisje, Arlice Tabuni, ondervraagd, gemarteld en vervolgens gewoon doodgeschoten, op verdenking dat zij de OPM zou hebben geholpen.
De tegenwoordige president Susilo Bambang Yudhoyono werd zelfs door de Conscience Foundation ten onrechte voorgedragen voor de prijs van staatsman van het jaar.
Betreffende stichting is een interreligieus samenwerkingsverband van leiders van alle geloven, die zich bezighoudt met belangrijke zaken zoals vrede, verdraagzaamheid en etnische conflicten.
De vrijheid van godsdienst is echter een wankel begrip in Indonesië, waar zelfs kerken van Protestanten en Katholieken werden platgebrand.
De verschillende extremistische moslimpartijen, zoals PKS en FPI worden al gezien als Islam facisten en de leiders daarvan doen aan zelfverrijking en hebben een dubbele moraal. Vrouwen moeten een hoofddoek op en iedereen moet moslim worden. Zelfs Papoea kinderen worden uit gezinnen gelokt en geïndoctrineerd. Er gaan zelfs al openlijk stemmen op, ook door veteranen, om Yudhoyono voor het Internationaal Gerechtshof in Den Haag te laten verschijnen
Op mijn website en op de website van Henk Bartels, ook een Nieuw Guinea-ganger, kunt U lezen over de vele gruweldaden. Henk Bartels is een schrijver en heeft al 4 boeken hierover geschreven. De boeken liggen hier uitgestald.
Bekijk en lees ook zijn website: http://www.henkbartels.jouwweb.nl
De eerste rubriek gaat over zijn droom: Als thema voor deze site heeft hij gekozen voor Wereld word wakker ! En zijn bedoeling is om zoveel mogelijk mensen duidelijk te maken waarom er moet worden ontwaakt. En daarbij gaan zijn gedachten in het bijzonder naar West-Papua, het voormalige Nederlands Nieuw-Guinea. Vanaf 1962 zuchten en kreunen de Papua’s daar onder de Indonesische overheersing. En de situatie daar kan ik het beste duidelijk maken met zijn gedicht Nachtmerrie:
Ik droomde van het Papuavolk.
Ik droomde van hun knechting en discriminatie.
Ik droomde van hun worsteling om vrijheid.
Ik droomde van hun moeizame verzetsstrijd.
Ik droomde van een bijna gehalveerde bevolking.
Ik droomde van honderden vernietigde dorpen.
Ik droomde van velen die hun land zijn ontvlucht.
Ik droomde van gevangen genomen familieleden.
Ik droomde van geroofde kostbare bodemschatten.
Ik droomde van de ontbossing van het regenwoud.
Ik droomde van hun vlag, De Morgenster, die niet meer mag worden gehesen.
Ik droomde van hun volkslied ‘Hai Tanahku Papua’ dat niet meer mag worden gezongen.
Ik droomde dat mensenrechten worden geschonden.
Ik droomde dat er sprake is van sluipende genocide.
Ik droomde dat een mooi volk dreigt te verdwijnen.
Maar toen ik ontwaakte, bleek het geen droom te zijn, maar werkelijkheid! Het Papuavolk is in verdrukking geraakt!
Wereld word wakker !
Wij hebben dus hetzelfde doel!
De laatste rubriek gaat over de laatste nieuwsberichten.
In het geval van Nieuw Guinea is de Nederlandse politiek dus duidelijk te kort geschoten en begrijp ik niet dat bepaalde zaken niet
duidelijk worden benoemd en dan bedoel ik met name de mensenrechten schendingen na de overdracht. Als er sprake is van genocide, kan men niet hard genoeg optreden. Bij de genocide in Rwanda tussen Hutu’s en Tutsis in 1994 zijn er ook mensen opgepakt. Ook bij de Srebrenica affaire zijn er mensen opgepakt!
Voor wat betreft West Papua is er niets gebeurd en is het niet voor niets dat op mijn website wordt verwezen naar het Australische Sydney rapport en de Amerikaanse Yale universiteit over de begane genocide in West Papua. Na de Tweede wereldoorlog stelde men vast: “dat nooit meer”
Ik weet ook niet of de journalistiek bewust wordt gekortwiekt om met pikante politiek gevoelige details te mogen komen.
Ook weet ik niet wat er in het geval van Nieuw Guinea precies onder stille diplomatie moet worden verstaan.
Op 30.12.2009 was er een herhaling van: Andere tijden Special: Door soldatenogen: De Nederlandse
militairen in Indonesië.
Verschillende jongens vertellen hier vrijuit over hun niet altijd fraaie belevenissen.
Deze uitzending gaat dan wel over een periode van meer dan. 60 jaar geleden, een Nederlands leger van ca. 100000
militairen, veel dienstplichtigen die soms 3 jaar dienden en waarbij ca. 6000 jongens sneuvelden.
Veel jongens namen hun trauma’s mee in hun graf, konden er thuis niet over praten en kwamen trouw naar de reünies waar de kameraadschappelijke verhoudingen duidelijk naar voren kwamen.
Op mijn website is over deze materie te lezen en gelukkig is er voor wat betreft de veteranen gedurende de laatste jaren veel meer aandacht en begrip gekomen. Zelfs in Doetinchem is er dit jaar een veteranen café geopend.
Heel veel jongens konden inderdaad hun verhaal niet kwijt. Mijn eigen uitzending was ca. 13 jaar later en ik onderging dezelfde ervaring.
Als er een soldaat sneuvelt gaan de gedachten onwillekeurig terug naar je eigen bewogen tijd en besef je dat je door de loop van de geschiedenis de dans bent ontsprongen en veilig bent teruggekeerd.
Er blijven echter permanent ogenblikken waar je hierbij stilstaat, bij welke oorlog ook!
Dat kan zijn op een vakantie in Z.Limburg, Margraten, de 2e wereldoorlog of het kerkje in Oosterbeek, dat als bruggenhoofd diende en fungeerde als verbandplaats bij de terugtrekking van de geallieerden.
De Srebrenica affaire in 1995 was zelfs de aanleiding voor het maken van mijn website, omdat tijdens een discussie hierover ik via Google naspeuringen verrichtte over Nieuw Guinea en tot mijn eigen verbazing
ook een mensenrechten activist werd. Het kan verkeren!
Het heeft inderdaad impact op je leven en bij betreffende gedachten voeren mijn gedachten ook altijd terug naar
Nieuw Guinea, het land van de Papoea’s, die door de loop van hun geschiedenis in een moeilijke en onmogelijke positie zijn gemanoeuvreerd.
Vanuit het buitenland groeit de kritiek, vooral gevoed door Papoese ambassadeurs, zoals John Rumbiak (Californië) , Herman Wainggai, New York, Jacob Rumbiak, Rex Rumakiek(Australië), Jakob Prai, opm coördinator,
Zweden, in Nederland wijlen Viktor Kasiepo en Zachi Sawor. Arnold Ap was musicus en werd op lafhartige manier vermoord. Zijn zoon Oridek Ap vluchtte uit West Papua en woont nu in Den Haag en zet zich voor 200% in voor zijn volk! Betreffende gebeurtenis heeft hem extra aangespoord om voor de vrijheid van de Papoea’s te gaan vechten. Pas geleden is er een kantoor van Free West Papua Campaign geopend, een zogenaamd “kenniscentrum” en Oridek is de leider van betreffende organisatie.
Ook organisaties vanuit Australië, Nieuw Zeeland en het Pacific gebied zijn heel actief.
Op dit moment loopt er de Freedom Flotilla actie, waarbij activisten, Aboriginals, Papoea’s en Australiërs hun leven riskeren door met 2 boten vanaf Noord Australië naar West Papua, Merauke, te varen, alleen maar om met Indonesische autoriteiten een vreedzaam gesprek aan te gaan.
Het initiatief komt van de oorspronkelijke bewoners met als doel creatieve weerstand te bieden aan de Indonesische bezetting van West Papua. Deze actie zal veel impact veroorzaken omdat het ook internationaal veel aandacht voor de leefomstandigheden van de Papoea’s zal gaan opleveren.
Jacob Rumbiak stelt: “we work for peace and justice, we start from our region, the Pacific”
Het is 50 jaar geleden dat Martin Luther King met zijn beroemde gezegde kwam: “I have a dream”
Wel, I have a dream too — the road to Freedom – Wereld word wakker! en steun dit inheemse volk, de Papoea’s.
Deze lezing is ook bedoeld als inleiding van de film: “Land of the Morningstar”, welke ik nu wil laten zien, waarbij ik nog wil vermelden dat ook de maker van deze film, de Australiër Mark Worth, in West Papua op een hotelkamer is vermoord. Zoals bij zoveel moorden is hier ook geen onderzoek naar verricht en is de moord waarschijnlijk vanuit Jakarta geregisseerd.
Graag wil ik nu overgaan naar de vertoning van zijn film: “Land of the Morning Star”.
Comments are closed.