Mensenrechten

Be the change you want to see in this world – Mahatma Gandhi

• Papoea’s wonen al duizenden jaren in Papua en zijn heel lang , tot bijna 1950 in een isolement gebleven en daarom is ook hun cultuur en identiteit heel lang bewaard gebleven
• In de tweede wereldoorlog werd hun wereldje wreed verstoord door de invasie en bezetting van Japanners.
• Achtereenvolgens kwamen de Amerikanen en na de oorlog kwam men weer onder het koloniale bewind van Nederland.
• Na dit wapengekletter begon Nederland in 1949/1950 de infra structuur enigszins te verbeteren en probeerde men de Papoea’s voor te bereiden op eventuele onafhankelijkheid.
• Indonesië ontkent nu dat men de Papoea bevolking moet zien als een inheemse bevolking
• Om Nieuw-Guinea kwamen er politieke spanningen en na militaire schermutselingen tussen Nederland en Indonesië, werd mede door de interventie van de V.S. het conflict zogenaamd opgelost en bereikte men het New York akkoord. (15.8.1962).
• Uiteindelijk viel het doek voor de Papoea’s in September 1969, de “Act of Free Choice”.
•  
• • Over deze “Act of Free Choice” is al veel geschreven en zal ook in de nabije toekomst nog vaak worden besproken.
  • Het debacle begon echter al meteen na de overdracht, officieel 1 Mei 1963.
  • De schandelijke, frauduleuze manier, waarop de Indonesiërs met het zelfbeschikkingsrecht van de Papoea’s zijn omgesprongen, is eigenlijk met geen pen te beschrijven.
  • Even schandelijk is de manier, waarop de V.N. waarnemers zich van hun goed omschreven taken hebben gekweten. De V.N. waarnemers, onder aanvoering van Ortiz Sanchez laten het compleet afweten en hebben ook openlijk toegegeven, dat de Papoea’s tegen inlijving bij Indonesië waren.
  • De rapporten liegen er niet om en nu 34 jaar later lopen er nog verschillende onderzoeken naar deze voor velen pijnlijke affaire.
  • Alleen al in de aanloop periode van 1962-1969  werden 30000 Papoea’s vermoord en nu anno 2003 zijn er minstens 100000 Papoea’s  door het brute, corrupte regiem van Indonesië omgebracht.
  • In Jayapura, West Papua, zetelt de ELSHAM (West Papoea Instituut voor Mensenrechten).
  • John Rumbiak, geboren in 1962 in Biak, is de supervisor van ELSHAM. In 1999 studeerde hij mensenrechten op de Columbia Universiteit in New York en in het voorjaar van 2001 volbracht hij een missie over mensenrechten, waarbij hij verschillende steden in Europa en Amerika aandeed.
  • Wanneer U de rapporten en berichten over Papua leest, kunt U zelf vaststellen hoeveel werk Elsham nog heeft te verzetten.
  • Na de overdracht is het uitgelopen op een ongekende tragedie en het is nauwelijks voor te stellen, hoeveel de Papoea’s hebben geleden.
  • Groeiende aandacht voor onderdrukte Papoea-bevolking.
  • In tegenstelling tot de vreemde taboe opstelling in Nederland is het wel opmerkelijk, dat er vanuit andere landen steeds meer druk wordt uitgeoefend op de Indonesische regering inzake hun repressie beleid in Papua.
  • Het aantal organisaties in de betreffende landen groeit nog elk jaar en er worden momenteel al meetings georganiseerd om te komen tot meer doeltreffende acties voor steun aan de Papoea’s.
  • Die steun is zeer divers, voor de mensenrechten, vrede, herziening van de “Act of Free Choice”  etc. . Elke organisatie heeft zijn eigen netwerk met andere organisaties in binnen en buitenland.
  • Dit heeft tot gevolg dat nieuws over de schendingen van de mensenrechten heel snel via internet wordt verspreid en dat steeds meer mensen hierbij worden betrokken. Ondanks de verschillen is men ervan overtuigd, dat de schendingen van de mensenrechten geen interne aangelegenheid is en dat dit door geen enkele politiek belang kan worden getolereerd. Betreffende organisaties komen tot verregaande acties en dit alles is niet onopgemerkt gebleven bij het Indonesische regiem.
  • In Oktober 2002 was er in Londen een meeting, waarbij meer dan 20 verschillende organisaties uit 15 landen vertegenwoordigd waren en die steun betuigden aan het zelfbeschikkingsrecht van de Papoea’s, een recht van alle volken in de wereld. Men deed een beroep op de Indonesische regering een dialoog met Papoea-leiders (Presidium) aan te gaan om uit de impasse te komen.
  • Men deed een beroep op Kofi Anan, het gewraakte V.N. beleid in de Act of Free Choice te herzien. De Papoea’s kwamen met een voorstel Papua als vredeszone te verklaren.
  • Indonesië voert echter hard beleid van repressie en het leger doet alles het land instabiel te houden en de legitieme OPM(verzetsbeweging) als een terreurorganisatie aan te merken.
  • Ondergetekende heeft de stellige indruk, dat er in het verleden heel veel verkeerd is gegaan en heeft dat geprobeerd te verwoorden in een uitvoerig rapport.   Hier kan men lezen waar het Indonesië, Amerika en bondgenoten om te doen is: niet om de Papoea’s, men wil hun bodemschatten. De Papoea’s zijn tweederangsburgers in eigen land.
  • In dit verband gebruikt Indonesië alle middelen, diplomatie, militair geweld en economische steun van internationale bondgenoten.
  • Het zijn echter gewone burgers, zoals ondergetekende, die zich druk maken over het welzijn van de oorspronkelijke bewoners van Papua, namelijk de Papoea’s.
  • Lees het hele verhaal over dit grote onrecht, waaraan de Papoea’s gedurende afgelopen 40 jaar zijn blootgesteld. Alleen al in de aanloop naar het referendum 1962/1969, stierven er ca 30.000 Papoea’s onder het brute geweld van Indonesische militairen. Sindsdien volgden er nog honderdduizenden. Sinds voorjaar 2002 ben ik in de weer, belangrijke, meestal dramatische gebeurtenissen te rapporteren met de bedoeling dit eens wereldkundig te maken en een doekje open te doen over wat er allemaal in Papua gebeurt.
  • Het resultaat is schokkend en bizar, zo bizar, dat het tijd wordt, de Nederlandse burger kennis te laten nemen over de genocide, die plaatsvond en plaats vindt in voormalig Ned. Nieuw-Guinea.
  • Lees het complete verhaal en U heeft een goede indruk over wat er zich in Papua afspeelt.
    • Amnesty International en Human Rights Watch:
    • 10.7.2003:
    • Beide bovengenoemde organisaties hebben jarenlang campagne gevoerd voor aanpassing van de Indonesische Criminal Code om deze af te stemmen met het Internationaal Recht voor vrijheid van meningsuiting en vrijheid van vergaderen.
    • Na de gedwongen afzetting van President Suharto in Mei 1998 werden alle politieke gevangenen vrijgelaten en werd besloten een eind te maken aan gerechtelijke vervolgingen van politieke activisten.
    • Er zijn sindsdien al weer 46 politieke activisten gevangengezet, waarvan 39 sinds Megawati Sukarnoputri in Juli 2001 president werd.
    • “De weg naar meer politieke vrijheden en respect voor vrije meningsuiting worden ondermijnd door het gevangenzetten van vreedzame politieke, onafhankelijkheids en andere activisten”. Vertelde Brad Adams van Human Rights Watch, directeur van de Azië divisie.
    • “Met nog minder dan een jaar te gaan naar Indonesië’s eerste directe president verkiezing, worden individuelen opgesloten, die de regering bekritiseren en dat is een alarmerende ontwikkeling voor het electorale proces”.
    • De twee mensenrechten organisaties geven uitdrukking aan hun extra zorg over het verhoogde gebruik van een artikel onder de Criminal Code, dat het beledigen van de President of Vice President straft met tot 6 jaar gevangenis.
    • Sinds eind Mei 2002 zijn tenminste 14 politieke activisten gearresteerd  en gevangengezet en 3 worden er nog berecht.
    • In de meeste gevallen zijn betrokken activisten gearresteerd wegens deelname aan vreedzame demonstraties.
    • “Repressieve wetgeving zoals toegepast onder het autoritaire regiem van de vroegere President Suharto, behoort geen ruimte te krijgen in een land, dat heeft voorgenomen stappen te zetten naar een open democratie`, zei Ingrid Massage, interim directeur van de Pacific Program van Amnesty International.
    • Ignatius Mahendra, de voorzitter van de Yogyakarta afdeling van de National Democratic Student´s League (LMND) en Yoyok Eko Widodo, een lid van de Street Busters(SPI), zijn onder de laatste gevangenen, die wegens belediging van de president zijn gearresteerd.
    • Zij krijgen 3 jaar wegens het verbranden van portretten tijdens een vreedzame demonstratie in Januari van dit jaar.
    • Op 1 Juli kreeg Muhammad Nazar, een politiek activist in Aceh, 5 jaar, omdat hij deelnam aan een vreedzame onafhankelijkheids bijeenkomst eerder dit jaar.
    • Hij werd beschuldigd van haat verspreiden tegen de regering`.
    • `Alle legale voorzieningen, artikelen, die vreedzame politieke activiteiten criminaliseren, hadden al lang moeten zijn ingetrokken`, zegt Ingrid Massage van Amnesty International.
    • De Megawati regering zou een openbare bekendmaking moeten maken om deze veroordelingen te beëindigen.
    • De twee mensenrechten organisaties doen een beroep op donor landen, zoals Japan, de EU, de V.S en Australië om meer druk op Indonesië uit te oefenen om legale hervormingen door te voeren en aan de bestaande degenererende praktijken een eind te maken.
    • De unfaire berechtingen, waaraan gevangenen worden blootgesteld moeten ter discussie worden gesteld.

    ·          In veel gevallen worden arrestaties zonder machtiging uitgevoerd en gedetineerden krijgen geen advocaat toegewezen en zijn in sommige gevallen soms mikpunt van martelingen en andere ontoelaatbare handelingen,

     

    • Vanuit Papua zijn hierover talloze gevallen bekend en nog elke dag worden Papoea´s geconfronteerd met schaamteloze intimidatie. In sommige gebieden heeft men geen vrije toegang, zodat verschillende milities vrij spel hebben.

    ·        Via verschillende e- mails van mensen, die daar wonen en werken, zijn er alarmerende berichten over wangedrag van het leger, politie en beambten. Ook blanken ondervinden hinder en hoe men met Papoea´s omgaat, laat zich dan raden!

    ·          23 mannen zouden tijdens hun verhoor door de politie/militairen mishandeld zijn om ze te dwingen een “bekentenis” af te leggen over hun betrokkenheid bij geweld tijdens een demonstratie in Jayapura (Papoea) in maart. Voorafgaand aan het proces in mei werden zestien van de beklaagden naar verluidt door politieagenten geschopt en met geweerkolven belaagd

     

    • Betreffende berichten omschrijven de bedreigende sfeer, vrijheidsgevoelens worden geweld aangedaan en er komt iets beklemmends voor in de plaats.

  ·       JAARBOEK INDONESIË 2007

  ·        Betreft informatie over 2006

  • Verantwoordelijken voor mensenrechtenschendingen gingen vrijuit voor schendingen die plaatsvonden in Nanggroe Aceh Darussalam (NAD) en Papoea. Uit Papoea kwamen berichten over buitengerechtelijke executies, marteling en buitensporig geweld. In het hele land kwam mishandeling of marteling in detentiefaciliteiten en politiebureaus naar verluidt veel voor. In september werden drie mensen geëxecuteerd, waarna het debat over de doodstraf weer oplaaide. Ten minste dertien mensen werden ter dood veroordeeld. De vrijheid van meningsuiting lag aan banden, en ten minste acht mensen werden vervolgd omdat ze op vreedzame wijze hun mening uitten.
  • Feiten en cijfers
    Achtergrond
    Straffeloosheid
    Marteling en mishandeling
    Doodstraf
    Discriminatie van en geweld tegen vrouwen
    Nanggroe Aceh Darussalam
    Papoea
    Vrijheid van meningsuiting
    Veiligheidswetgeving
    Economische, sociale en culturele rechten
    Rapporten en bezoeken
    Archief jaarboek
  • Staatshoofd en regeringsleider: Susilo Bambang Yudhoyono
    Doodstraf: wordt gehandhaafd
    Internationaal Strafhof: niet geratificeerd
  • In mei ratificeerde Indonesië het Internationaal Verdrag inzake Burgerrechten en Politieke Rechten en het Internationaal Verdrag inzake Economische, Sociale en Culturele Rechten, maar eind 2006 was nog geen wetgeving aangenomen om de verdragsbepalingen op te nemen in het binnenlands recht. In juni werd Indonesië gekozen in de VN-Mensenrechtenraad en het land zegde toe het Statuut van Rome van het Internationaal Strafhof vóór 2008 te ratificeren. Religieuze minderheidsgroeperingen en kerken waren het doelwit van geweld. In Sulawesi braken her en der religieuze onlusten uit.
  • In juli werd een langverbeide Wet bescherming getuigen (Wet 13/2006) aangenomen, die onder meer voorzag in een orgaan voor de bescherming van getuigen en slachtoffers. Volgens niet-gouvernementele organisaties (ngo’s) waren de in de wet genoemde waarborgen ontoereikend door onvolledige definities.
  • In oktober vernietigde het Opperste Gerechtshof de veroordeling van Pollycarpus Budihari Priyanto wegens de moord op mensenrechtenactivist Munir, die in 2004 werd vergiftigd op een vlucht naar Nederland. Niemand is ter verantwoording geroepen voor dit misdrijf.
  • De meeste mensenrechtenschendingen door de veiligheidstroepen werden niet onderzocht en schendingen uit het verleden bleven onbestraft. Het bureau van de procureur-generaal liet na vervolging in te stellen in twee zaken waarbij de Nationale Commissie voor de Rechten van de Mens (Komnas HAM) in 2004 bewijs had aangedragen dat veiligheidstroepen misdrijven tegen de menselijkheid hadden begaan.
  • In maart werd Eurico Guterres – een Timorees militielid dat veroordeeld was tot tien jaar gevangenisstraf wegens misdrijven tegen de menselijkheid begaan in Oost-Timor in 1999 – gevangengezet nadat het Opperste Gerechtshof zijn veroordeling uit 2002 bekrachtigde. Van de personen die door het ad hoc-Mensenrechtentribunaal schuldig zijn bevonden aan de in 1999 begane misdrijven, is hij de enige van wie het vonnis is bekrachtigd.
  • De Commissie voor Waarheid en Vriendschap die door Indonesië en Oost-Timor was opgezet om misdrijven begaan in Oost-Timor in 1999 te documenteren en verzoening te bevorderen, ging van start met haar werkzaamheden. De commissie was onder meer bevoegd om amnestie aan te bevelen voor mensen die verantwoordelijk waren geweest voor ernstige mensenrechtenschendingen.
  • In december vernietigde de Staatsrechtbank Wet 27/2004, op grond waarvan een Indonesische Commissie voor Waarheid en Verzoening was ingesteld. Mensenrechtenactivisten hadden bepalingen aangevochten die amnestie verleenden aan verantwoordelijken voor ernstige mensenrechtenschendingen en die het recht van slachtoffers op schadevergoeding beperkten. Het hof stelde echter dat de hele wet moest worden ingetrokken aangezien deze “onlogisch” was, sommige artikelen in strijd waren met de Grondwet, en het intrekken van afzonderlijke artikelen de rest van de wet onuitvoerbaar zou maken. Door het intrekken van de wet konden slachtoffers van mensenrechtenschendingen uit het verleden geen aanspraak maken op schadeloosstelling.

  ·         Achtergrond

  ·         Marteling en mishandeling

  • Marteling en mishandeling van gedetineerden en gevangenen kwam veel voor. en rubberstokken op hoofd en lichaam geslagen, zodat ze in de rechtbank schuld zouden bekennen. Beklaagden die tegenover de rechter verklaarden onschuldig te zijn werden naar verluidt geslagen en geschopt door de politie toen ze weer in hechtenis zaten.
  • Gevangenisomstandigheden voldeden bij lange na niet aan de internationale normen. Gedetineerden konden niet beschikken over behoorlijke bedden, medische zorg, behoorlijk voedsel, schoon water en hygiëneproducten. Ze stonden bloot aan lichamelijk en seksueel geweld en zaten opeengepakt in overvolle cellen. Minderjarigen werden soms samen met volwassenen in een cel geplaatst, en vrouwelijke gedetineerden werden soms bewaakt door mannelijke cipiers.

   

  ·         Doodstraf

  • Ten minste drie mensen werden in 2006 geëxecuteerd door een vuurpeloton – Fabianus Tibo, Dominggus da Silva en Marinus Riwu uit Sulawesi. Hun zaak deed de discussie over de doodstraf weer oplaaien. Gevreesd werd dat hun proces oneerlijk was geweest, en twee van de drie mannen zouden zijn mishandeld voordat ze terechtgesteld werden. In 2006 werd bekendgemaakt dat nog eens negentien gevangenen zouden worden geëxecuteerd, onder wie drie mannen die schuldig waren bevonden aan de bomaanslagen in Bali in 2002. Geen van hen was eind 2006 echter terechtgesteld.
  • Ten minste 92 mensen zaten eind 2006 voor zover bekend in de dodencel. 

   

  ·         Discriminatie van en geweld tegen vrouwen

  • In mei bekritiseerde de Nationale Commissie inzake Geweld tegen Vrouwen het gebrek aan genderspecifieke bepalingen in de voorgestelde herziening van het Wetboek van Strafvordering (KUHAP). Het nieuwe wetboek bevat onvoldoende bepalingen voor het onderzoeken en vervolgen van seksuele geweldsmisdrijven tegen vrouwen en gaat voorbij aan de specifieke behoeften van vrouwen in hechtenis.
  • In augustus vaardigde de regering een circulaire uit die het artsen en verpleegkundigen verbiedt “vrouwenbesnijdenis” (verminking van de vrouwelijke genitaliën) uit te voeren. Medici die toch doorgingen met deze praktijk zouden echter niet bestraft worden.
    Het parlement moest zich eind 2006 nog buigen over een omstreden wetsvoorstel inzake pornografie dat vrouwen strafbaar stelde die korte rokken droegen of weigerden bepaalde delen van hun lichaam te bedekken.
  • De door lokale overheden steeds vaker toegepaste sharia-verordeningen leken vrouwen onevenredig zwaar te treffen. In februari werd een vrouw veroordeeld tot drie dagen gevangenisstraf nadat een rechter na een oneerlijk proces had bepaald dat ze een prostituee was omdat ze ’s avonds alleen over straat liep terwijl ze make-up droeg. Alleen al in de gemeente Tangerang werden ten minste vijftien vrouwen gearresteerd wegens soortgelijke “vergrijpen” – één 63-jarige vrouw werd nota bene opgepakt terwijl ze fruit aan het kopen was.
  • Huishoudsters, die niet onder de nationale Wet inzake arbeidskrachten vallen, hadden te maken met schendingen van arbeidsrechten en stonden bloot aan lichamelijk, seksueel en psychologisch geweld. In juni werkte het ministerie van Werkgelegenheid aan een wetsontwerp inzake huishoudelijk personeel, dat echter tal van fundamentele arbeidsrechten niet regelde, zoals maximale werktijden, minimumloon of de specifieke behoeften van vrouwen.

   

  ·         Nanggroe Aceh Darussalam

  • De veiligheidssituatie in Nanggroe Aceh Darussalam (NAD) bleef stabiel, ofschoon het sporadisch tot schermutselingen kwam. Het wetsontwerp inzake het Bestuur over Aceh, dat in juli werd goedgekeurd door het parlement, voorzag in een mensenrechtentribunaal voor NAD dat schendingen zou gaan berechten. Het bevatte echter geen bepalingen om verantwoordelijken voor mensenrechtenschendingen uit het verleden voor de rechter te brengen. In september informeerden lokale organisaties Komnas HAM over massagraven die blootgelegd waren in NAD sinds het ondertekenen van een vredesakkoord in augustus 2005. De organisaties drongen er bij Komnas HAM op aan een grondig onderzoek in te stellen en te voorkomen dat nog meer graven blootgelegd zouden worden zonder de aanwezigheid van de vereiste forensische deskundigen.
  • In december vonden de eerste lokale verkiezingen plaats in NAD, waarop toegezien werd door de EU-Waarnemingsmissie voor Aceh, die haar verblijf verlengde tot 15 december.
  • Door het jaar heen werd bezorgdheid kenbaar gemaakt over het toenemende gebruik van sharia-wetten in NAD, en de nadelige gevolgen daarvan voor vrouwen. Vrouwen beklaagden zich erover dat ze onevenredig vaak staande gehouden werden door ‘Deugd en Ondeugd patrouilles’, en lastig werden gevallen wegens lichte vergrijpen en soms zonder enige reden. Ten minste 23 mensen zouden stokslagen hebben gekregen wegens gokken, overspel, het verkopen en consumeren van alcoholische dranken, en diefstal.

   

  ·         Papoea

  • Er waren berichten over buitengerechtelijke executies, marteling en mishandeling, buitensporig geweld tijdens demonstraties en het lastigvallen van mensenrechtenactivisten. Bij ten minste zes incidenten namen de veiligheidstroepen burgers onder vuur.
  • In januari werd een kind doodgeschoten en raakten ten minste twee mensen gewond nadat veiligheidstroepen het vuur openden in het dorp Waghete. Politie- en getuigenverslagen over het incident liepen sterk uiteen. Tal van waarnemers vreesden dat het incident een vergeldingsactie was voor de geruchtmakende actie van 43 mensen uit de regio Waghete die in januari asiel aanvroegen in Australië.
  • In maart werden vijf leden van de veiligheidstroepen gedood in Abepura na botsingen met demonstranten die de sluiting van de goud- en kopermijn PT Freeport eisten. Veiligheidstroepen zetten traangas in en vuurden rubberen kogels af op de menigte. Ten minste zes burgers – en mogelijk nog veel meer – raakten gewond, onder wie een voorbijganger. Drieëntwintig mensen werden vervolgd in verband met de gewelddaden. Eind 2006 waren ten minste 21 mannen na oneerlijke processen veroordeeld tot gevangenisstraffen die uiteenliepen van vier tot vijftien jaar. Alle gedetineerden zouden zijn mishandeld in politiehechtenis. Advocaten en mensenrechtenactivisten die betrokken waren bij de processen werden geïntimideerd en met de dood bedreigd.
  • Vrijwel alle buitenlandse journalisten en ngo’s werd het werken in Papoea nagenoeg onmogelijk gemaakt.
  • Functionarissen beweerden dat buitenlandse organisaties verdeeldheid zaaiden; ten minste één internationaal team van journalisten kreeg toegang tot Papoea, zij het in beperkte mate en onder streng toezicht.
  • Ten minste acht gewetensgevangenen werden veroordeeld tot gevangenisstraffen, en acht anderen die in voorgaande jaren veroordeeld waren zaten nog altijd vast. Hieronder bevonden zich vreedzame politieke activisten, vakbondsleiders, geestelijken en studenten.
  • In februari en maart werden zes vakbondsleiders – Robin Kimbi, Masri Sebayang, Suyahman, Safrudin, Akhen Pane en Sruhas Towo – veroordeeld tot gevangenisstraffen van veertien maanden tot twee jaar, ogenschijnlijk vanwege rechtmatig vakbondswerk. De mannen waren in september 2005 in de provincie Riau gearresteerd na een staking en demonstratie op een palmolieplantage die eigendom is van het bedrijf Musim Mas. De staking brak uit nadat het bedrijf had geweigerd te onderhandelen met de vakbond, SP Kahutindo, over kwesties zoals de naleving van minimale, bij wet vastgelegde arbeidsvoorwaarden. Vier van de mannen – Suyahman, Safrudin, Akhen Pane en Sruhas Towo – werden in november vrijgelaten.
  • In december trok de Staatsrechtbank de artikelen 134, 136 en 137 van het Wetboek van strafrecht in, die maar liefst zes jaar gevangenisstraf oplegden voor het “beledigen van de president of vice-president”, omdat ze in strijd waren met de Grondwet. Deze artikelen werden sinds jaar en dag gebruikt om de vrijheid van meningsuiting aan banden te leggen en activisten gevangen te zetten.

  ·         Vrijheid van meningsuiting

   

  ·         Veiligheidswetgeving

  • In april liet de politie weten dat circa tweehonderd mensen gearresteerd waren sinds het begin van de terrorismebestrijdingsoperaties na de bomaanslag in Bali in 2002. Ten minste 56 mensen werden gearresteerd op grond van antiterrorismewetgeving, en 24 eerder opgepakte mensen werden veroordeeld. Ofschoon regering en parlement in februari lieten weten dat antiterrorismewetgeving (Wet 16/2003) zou worden herzien, was daarvan in de rest van het jaar niets te merken.
  • Er waren aanhoudende berichten dat terrorismeverdachten tijdens hun verhoor mishandeld werden door politieagenten. In april schoot de politie twee van terrorisme verdachte personen dood bij een inval in Wonosobo (Midden-Java).

   

  ·         Economische, sociale en culturele rechten

  • Grootschalige uitzettingen werden uitgevoerd zonder de betrokken mensen naar behoren te raadplegen en schadeloos te stellen; ook gebruikten de autoriteiten vaak buitensporig geweld.
  • In januari vonden twee grootschalige uitzettingen plaats in het oosten van Jakarta, waarbij ruim zeshonderd gezinnen naar verluidt dakloos werden en geen billijke schadevergoeding of alternatieve huisvesting aangeboden kregen. De reeks gedwongen uitzettingen had te maken met de uitbreiding van het spoorlijn Oost-Jakarta-Cikarang.
  • In mei kwam bij exploratieboringen in het oosten van Java door de olie- en gasmaatschappij Lapindo Brantas een gigantische stroom heet en giftig modder vrij die eind 2006 nog niet was ingedamd. De modderstroom verdreef circa tienduizend mensen van huis en haard, en overspoelde hele dorpen, akkerlanden en wegen. In gebieden dichtbij de modderstroom werden ruim duizend mensen in het ziekenhuis opgenomen met ademhalingsproblemen, en gevreesd werd voor vervuiling van het grondwater. Lapindo Brantas bood de mensen die ontheemd waren geraakt een buitengerechtelijke schadevergoeding van circa 35 euro per maand aan, en reserveerde naar verluidt 6,9 miljard roepie (750.000 euro) als compensatie voor verloren gegane oogsten.
    De slachtoffers protesteerden dat de schadevergoeding ontoereikend was. In september gaf de president Lapindo Brantas opdracht 1,5 biljoen roepie (163 miljoen euro) te betalen om de openbare infrastructuur te herstellen. Ook liet hij bijna drieduizend gezinnen permanent elders onderbrengen, en zorgde ervoor dat ze werk en financiële tegemoetkoming aangeboden kregen. De regering hield zich op de vlakte over andere rechten, waaronder het recht op behoorlijke huisvesting en water.
  • Eind 2006 waren honderdduizenden mensen nog altijd dakloos als gevolg van de aardbeving die op 27 mei plaatsvond in Yogyakarta, waarbij 5900 mensen om het leven kwamen en 1,5 miljoen mensen ontheemd raakten.

   

  • Mensenrechten 2Inheemse volkeren, zoals de Papoea’s hebben volgens het internationaal recht, het recht om in vrijheid en vrede te leven. Hun leefomstandigheden, cultuur en bezittingen dienen te worden beschermd en in dat opzicht kunnen zij zich beroepen op hulp van andere landen en de internationale samenleving.Indonesië ontkent echter, dat men de Papoea bevolking moet zien als een inheemse en dat heeft tot gevolg, dat het traditionele gewoonte recht van de Papoea’s ondergeschikt wordt gemaakt aan hun nationaal belang.
    Dit is natuurlijk een belachelijk standpunt, daar de Papoea’s voor 2 generaties terug  eigenlijk nog in het stenen tijdperk leefden.
    Het druist ook helemaal in tegen de basis principes van het V.N. handvest
    Door het hardhandige optreden van de alom aanwezige Indonesische militairen en hun inhumane activiteiten, zoals beschreven in de vele hoofdstukken op deze website: Periode van 1962-2009: West Papua – Het vergeten volk- , wordt hun dat basis recht dus onthouden.Sinds de overname van Indonesië in 1963 zijn sindsdien honderdduizenden Papoea’s omgekomen.
    Het mensenrechten vraagstuk heeft ook in Nederland een hoge prioriteit, maar in het geval van Papua en Aceh wordt er vrijwel niets ondernomen.
    In 1974 was er de verklaring van de Algemene Vergadering: “alle vormen van repressie en mensonwaardige behandeling van mensen, zoals moorden, martelingen, massa arrestaties en andere gewelddadigheden moeten worden tegengegaan en de daders van militaire operaties, die delicten tegen burgers begaan, moeten als criminelen worden beschouwd”.
  • De legale status van strijders, die vechten tegen koloniale en militaire regiemes voor het recht op zelfbeschikking werd door de U.N. Vergadering in 1973 als volgt gedefinieerd: “Dergelijke inspanningen zijn legaal en volledig in overeenstemming met de grondbeginselen van het internationaal recht.
    De opstelling, repressie van het Indonesische leger is volledig in tegenspraak met het U.N. Handvest. Deelnemers van afscheidingsbewegingen en vrijheidsstrijders, in dit geval Papoea leden van de OPM vallen onder het oorlogsrecht, krijgsgevangenen, zoals vastgelegd in de 3e  Conventie van Genève.
    Amnesty International heeft geen toegang tot het gebied, maar heeft wel veel rapporten ontvangen over moorden, mishandelingen van politieke gevangenen.
    De mishandelingen variëren van martelingen zoals slaag, onderdompeling in watertanks, brandwonden d.m.v. brandende sigaretten, elektrische schokken, het stampen op tenen etc.
    Advocaten, die de verschillende gedetineerden bezochten, melden, dat gevangenen medische zorg en bezoek wordt onthouden. Velen worden overgebracht naar Java, zonder acht te slaan op familie en hun advocaten.
    Het is niet alleen het psychologische effect, dat deze afscheiding veroorzaakt.
    In Indonesië vertrouwen veel politieke gevangenen op bezoekers voor wat betreft voedsel en kleding en medicamenten, omdat het gevangenis systeem hier in veel opzichten te kort schiet.Speciale aandacht wil ik vestigen op hoofdstuk 25, de massa slachting op Biak in 1998.
    Op 16.11.2003 vertrok ik namelijk voor een maand naar West Papua en verbleef ik ook een tijdje in Biak.
    De strekking van het rapport, geschreven door Kel Dummet, was voor mij heel herkenbaar, want ik hoorde dezelfde verhalen en voelde de dreigende spanning bij de daar levende Papoea’s.
    Het wemelt er van de militairen en door het gebeuren in 1998 kan men zich voorstellen wat voor impact dat moet hebben voor de plaatselijke bewoners.
    Er is mij ook gemeld, dat er een massa graf is op Biak en er is nog een getuige, die dit massa graf nog weet aan te wijzen.
    Amnesty International lijkt mij de geëigende organisatie om dit te melden, maar helaas bewaar ik aan de Nederlandse afdeling geen beste herinneringen. Mijn e-mails over mensenrechten schendingen werden niet beantwoord en überhaupt kan ik op hun website niets vinden!
    Na mijn bezoek, voor het eerst na 41 jaar, kies ik voor een hardere opstelling, eenvoudig omdat mijn bange vermoedens over wat er in Papua zoal gebeurt, alleen maar werden bewaarheid, zo niet nog erger zijn.
    Krijg ik dus toch nog gelijk, dat er in Nederland een taboe sfeer rust op het hele Papoea gebeuren.Als een van de weinige auteurs bezig ik het woord “genocide” en nu ik terug ben uit Papua, kan ik er niet omheen sommige details beter te benadrukken en te voorzien van foto’s.
    Voor de ergste vorm van genocide is het moeilijk bewijs hiervoor te vinden, omdat Indonesische militairen hun gore wandaden vaak in het geniep uitvoeren, in ver afgelegen gebieden en ook bewijsmateriaal direct verwijderen en zelfs niet terugdeinzen ooggetuigen te laten verdwijnen.
    Er zijn verhalen over verspreiding van het HIV/Aids virus, het veroorzaken van varkens epidemie, het oppakken en laten verdwijnen van in hun ogen gevaarlijke Papoea’s, het toedienen van verkeerde medicijnen, spuiten etc..  Ook als het om studenten oppositie gaat worden unfaire processen en gevangenschap selectief gebruikt.
    In het nog niet zo lange verleden werden complete kampongs gebombardeerd, waarbij ook hun leefomstandigheden, tuinen, etc. werden verwoest.
    Dit is de oorlogsvoering tegen de inheemse bevolking. In dit verband verwijs ik naar website:
    http://www.converge.org.nz/papua/human-rights.html
    Op deze site staat een gespecificeerd overzicht van Papoea’s, die zijn vermoord of zo maar zijn verdwenen.Alleen Jan Pronk, als Minister van Ontwikkelingssamenwerking deed daadwerkelijk pogingen om Indonesië te confronteren met de mensenrechten situatie. Deze pogingen strandden echter, omdat de Nederlandse regering het standpunt innam, dat er in Indonesië geen sprake was van systematische schendingen van de mensenrechten. In 1991 bracht Minister Pronk meerdere bezoeken aan Indonesië, hij ontmoette er ook vertegenwoordigers van milieu en mensenrechten. Bij de opening van de IGGI conferentie pleitte Pronk voor economische en politieke desregulering. Tijdens de officiële besprekingen stonden de mensenrechten echter niet op het programma.
    Ten aanzien van de mensenrechten problematiek in Indonesië houdt de Nederlandse regering er een kritiekloze houding op na, terwijl toch Nederland als oud koloniale macht en partij in het New York Akkoord, toch invloed had kunnen laten gelden.
    De V.N. en haar lidstaten zouden toch op zijn minst internationaal toezicht op Papua kunnen laten plaatsen of zelfs dreigen dit te willen doorvoeren.
    Echter niets van dit alles!
    Ernstige schendingen van de mensenrechten worden door de Indonesische regering afgedaan als betreurenswaardige incidenten.

    9.12.2003: van tkumar@asia.org
    Mr. Gerald LeMelle, Amnesty International, schreef een brief naar het U.S. Department, Colin L. Powell met betrekking tot het CGI Congres op 10 en 11 December in Jakarta.
    Hij beschouwde dit congres als een ideale gelegenheid om Indonesië te confronteren met hun mensenrechten problematiek.
    Hij schreef, dat het trage democratiseringsproces sinds 1998 ook negatieve invloed heeft op mensenrechten situatie in Indonesië.
    Veel legale en gerechtelijke hervormingen zijn nog niet doorgevoerd met als gevolg dat het rechtswezen zeer zwak opereert en de bestaande wet weinig bescherming biedt tegen mensenrechten schendingen.
    Recente rechtszittingen over misdaden, begaan in 1999 in Oost Timor, tonen dermate structurele zwakheden aan, dat daders alsnog vrijuit gaan.
    Nu in 2003 zijn er nog steeds ernstige schendingen van de mensenrechten, zoals in Aceh en Papua.  Executies, verdwijningen en martelingen zijn aan de orde van de dag.
    Aceh is verboden toegang voor mensenrechten organisaties, human right watchers, journalisten, hulp organisaties.
    Amnesty International komt middels betreffende brief met aanbevelingen, die overeenkomen met internationale standaards voor wat betreft mensenrechten en die aangeven, dat mensenrechten organisaties vrije toegang moeten hebben om hun werk te kunnen verrichten, zonder te worden geïntimideerd, bedreigd en ook zelf gevrijwaard te blijven van mensenrechten schendingen.
    De CGI zou ook moeten verzoeken politieke gevangenen onmiddellijk vrij te laten.
    Donateurs van Indonesië zouden de Indonesische regering moeten verzoeken, te bewerkstelligen, dat er een geloofwaardig mechanisme in het leven wordt geroepen, waarbij aanwijzingen van schendingen kunnen worden onderzocht en dat daders eerlijk worden berecht naar internationale standaards.

  

  • John Rumbiak: ( 20.3.2004)
  • John Rumbiak is een welbekend Papoea mensenrechten advocaat en supervisor van de Papoea mensenrechten organisatie Elsham in Jayapura. Daar hij zijn leven niet meer zeker is in West Papua, is hij uitgeweken naar Amerika, alwaar hij nu woont en werkt. Naar nu bekend is geworden start hij in Mei een 14 daagse rondreis langs de Westkust van de V.S.. De start zal zijn in Seattle en achtereenvolgens bezoekt hij San Francisco, Santa Cruz/Monterey, Santa Barbara, Los Angelos en San Diego.
  • John Rumbiak is een onvermoeide leiding gevende mensenrechten activist en een groot pleitbezorger voor zelfbeschikking van West Papua en een grote inspiratiebron voor al diegenen, die werken voor meer vrede en rechtvaardigheid in deze door terreurdaden geteisterde wereld. Ondanks herhaaldelijke doodsbedreigingen en vervolging heeft hij de dood van 37 inheemse Papoea’s gedocumenteerd. Door zijn eigen diepte onderzoek naar de moord op 2 V.S. onderwijzers bij Freeport heeft hij de betrokkenheid van het Indonesische leger aangetoond
  • Het werk van John Rumbiak heeft een revolutie teweeg gebracht in de mensenrechten problematiek van West Papua en het gaf de aanzet tot nationale en internationale debatten over deze gevoelige politieke zaken. Hij was ook nauw betrokken in de creatie van een “zone of peace” in West Papua. Door zijn werk, inbreng en inzet bracht hij de lang verborgen gebleven gewelddadigheden van het Indonesisch leger onder de aandacht van de internationale wereld.
  • Mr. Rumbiak is de grote promotor van de Papoea issue en van hieruit wens ik hem veel succes bij zijn 14 daagse reis langs de Amerikaanse westkust. Ongetwijfeld zal hij zijn Amerikaanse toehoorders weten te boeien!

   

  • Jacob Rumbiak: (20.3.2004)
  • Evenals John Rumbiak is ook Jacob Rumbiak niet meer welkom in West Papua. “Als ik terugkom, ben ik een dood man”, zegt hij Zij biografie staat vermeld in hoofdstuk 2. Hij is professor in de wetenschap en heeft 10 jaar gevangengezeten , omdat hij zich uitsprak tegen de Indonesische controle over West Papua. Hij woont en werkt in Australië en promoot ook de strijd van de Papoea’s. Volgens Jacob zijn er sinds 1962 zo’n 300000 (volgens de kerken 500000) Papoea’s vermoord of verdwenen. Het is nu officieel, dat er in West Papua sprake is van genocide. De georganiseerde immigratie heeft er toe bijgedragen, dat de verhouding nu ca 50/50% van de totale bevolking is. Weldra zijn wij in de minderheid.
  • Jacob is nu met 2 Australische geestverwanten, Ned en Marcus Byrne, in Japan. Marcus woont in Melbourne, waar hij, met nog een broer en zus Louise, de Australian West Papua Association(AWPA) runt. Jacob Rumbiak is getrouwd met Louise Byrne. Louise is geweldig, zij is politiek actief in Eritrea en Oost Timor en zij doet moeite om Jacob te helpen als vrij man naar zijn geboorteland te laten terugkeren. Jacob heeft in 12 verschillende Indonesische gevangenissen gezeten. Hij zat 3 jaar in een 30 meter hoge toren: je ziet , hoe gevaarlijk ik was!, zegt hij zelf. Jakarta is bang voor iedere Papoea, die goed op de hoogte is van de geschiedenis en rechten. Jacob is geen terrorist, hij heeft geluk gehad en is professor geworden. Veel van zijn vrienden en supporters waren niet zo gelukkig!
  • Het is alleen maar erger geworden, sinds Megawati Sukarnoputri aan de macht is. Wij hebben films, hoe zij het leger instrueert geen acht te slaan op mensenrechten.  Met het oog op de verkiezingen in April, riep zij op 3 Januari de nood toestand in Papua af. “Mijn land is nu een oorlogszone”.  Megawati bezocht onlangs West Papua. West Papoea’s kunnen echter niet worden gehersenspoeld, zij zullen de verkiezingen boycotten. Wij hebben 312 stammen in de hooglanden en 200 kleine eilandjes, spreken verschillende talen en dialecten, maar hebben dezelfde gewoonten. Ik kom zelf van het Numfoor eiland, dicht bij Biak. Jacob praat in Tokyo met het Ministerie van Buitenlandse Zaken, wetende, dat een veroordeling van de Indonesische politiek tegen West Papua, van regeringsniveau moet komen.
  • Jacob heeft een duidelijke boodschap voor Japanse ministers: Vrede in West Papua is van vitaal belang voor de stabiliteit in de regio. Japan moet erop aandringen, dat Indonesië zijn militairen terugtrekt en de problemen eindelijk eens via een vreedzame dialoog moet oplossen. Als er oorlog is, krijgt Japan niet de natuurlijke bronnen, waarop het vertrouwt. Voor de rest van zijn verblijf houdt hij seminars om Japanners bewust te maken over de situatie in zijn geboorteland en zich van hun steun te verzekeren. Jacob had gehoopt zijn oma en vader in Japan te ontmoeten, maar zij kregen geen toestemming het land te verlaten. Ik heb mijn oma in 33 jaar niet meer gerzien. Ned heeft haar voor mij gevonden. Niemand van mijn familie wist waar ik was; velen dachten, dat ik dood was.Zijn oma, Yakomina, is 102 en zond hem een bericht.  Ofschoon zij 5 invasies heeft meegemaakt, leeft zij in de hoop, dat haar kleinkind het land onafhankelijkheid zal brengen. Zij wacht erop, zegt zij.

   

  • 17.9.2004: Persbericht Indonesische Mensenrechten Organisatie:
    
    John Rumbiak, supervisor van Elsham zal tussen 20 September en 19 Oktober in Nieuw Zeeland verblijven. Gedurende zijn rondreis zal hij daar de voortdurende crisis in het door Indonesië gecontroleerde West Papua onder de aandacht brengen. Aandachtspunten zijn de mensenrechten schendingen en de rechtsmisstanden in Indonesië. Wegens het niet berechten van verantwoordelijke criminelen vanuit het militaire apparaat wegens mensenrechten schendingen worden miljoenen mensen het slachtoffer van voortgaande vergrijpen.De Oost Timor affaire is hiervan een school voorbeeld, waarbij leger gangs de meest gewelddadige acties op burgers botvierden en waarbij leger officieren vrijuit gingen.
    De hele wereld keek mee, bewijzen genoeg, zelfs filmbeelden. 1500 mensen kwamen om!Tijdens zijn reis door Nieuw Zeeland ontmoet John Rumbiak politici en leden van mensenrechten organisaties. Hij bezoekt de conferentie op de universiteit van Canterbury en hij houdt lezingen in Whangarei, Taurenga, Auckland, Wellington, Christchurch en Dunedin.

   

  • 14.1.2005: Jakarta Post: Mensenrechten organisatie benoemt 7 medewerkers.
  • Het hoofd van de Nationale Commissie voor de Mensenrechten(Komnas HAM). Abdul Hakim Garuda Nusantara, heeft op Maandag  7 vertegenwoordigers voor West Papua aangesteld.
  • De 7 nieuwe medewerkers zijn benoemd voor een periode van 3 jaar (2005-2008).
  • Het zijn dominee Freddy Toam, Friets Ramandey, Abina Wasanggai, Albert Rumbekwan, Sandra Mambrasar, Juhari en Yance Waropen.
  • De Commissie wordt gesteund uit provinciale en staats budgetten.

   

  • Abdul Hakim verklaarde, dat wet  29/1999, artikel 79, paragraaf 4, Komnas HAM in staat stelde om een dergelijk vertegenwoordigend kantoor  in de provincie Papua op te zetten om de mensenrechten problemen aldaar het hoofd te bieden.
  • “Door decentralisatie hopen wij, dat de lokale mensenrechten problemen kunnen worden opgelost, gebaseerd op lokale tradities en gewoonten”.

   

  • 9.2.2005:  Het Indonesische verraad aan constitutionele burgerrechten

   

  • De claim op de eenheidsstaat – “Van Sabang tot Merauke” heeft op de Indonesische regering, het militaire regiem, blijkbaar een dusdanige prioriteit, dat al het andere maar even moet wijken.
  • Als nooit tevoren wordt er jacht gemaakt op politieke en mensenrechten activisten, GAM en OPM leden.
  • Zelfs na de tsunami ramp moest de jacht op GAM leden gewoon doorgaan en nam men zelfs maatregelen om toezicht te blijven houden op hulpgoederen en slachtoffers van de ramp werden om controle doeleinden gedwongen in kampen ondergebracht.
  • Ook president Yudhoyono heeft dus een politiek geadopteerd en orders uitgevaardigd, die de burgervrijheden bedreigen.
  • Veiligheidsdiensten werden uitgebreid, in Atjeh is er nog steeds een noodtoestand, razzia’s in het binnenland van West Papua, geweld tegen mensenrechten activisten, politieke activisten.
  • In beide conflict gebieden zijn vele burger slachtoffers gevallen en dit gaat gewoon maar door.
  • Mensenrechten organisatie Imparsial noemt dit verraad aan de burgerrechten.
  • In verafgelegen gebieden zoals in West Papua zijn hele gebieden afgesloten en wordt niemand toegelaten en is er dus helemaal geen controle.

   

  • In rapporten kan men lezen, dat Papoea gevangenen in gevangenissen voortdurend worden afgeranseld en gemarteld. Er wordt tot in detail aangegeven wat er met de gevangenen gebeurt.
  • Het zijn excessen, te gruwelijk om te lezen!

   

  • Ook Watchdog heeft kritiek op de groeiende betrokkenheid van de nationale veiligheidsdienst(BIN).
  • Dit voert tot bewuste genocide, want naast de moord op Munir, medeoprichter van Impartial en vroegere directeur van Komnas HAM, zijn minstens 165 lokale mensenrechten activisten het slachtoffer geworden van de misdadige praktijken van het Indonesisch leger.
  • In Indonesië is de cirkel van “impunity” van toepassing en de verschillende presidenten hebben dit maar niet kunnen doorbreken.
  • Het bestaande proces wordt dus niet afgestopt en ook Duitse deskundigen van Papua Netzwerk, o.a.Hr. Zöllner, herkennen de bestaande problemen en politieke gevoeligheden en weten te vertellen, dat Papoea’s in het binnenland een specifiek doelwit vormen van racisme door Indonesische strijdkrachten.
  • Hier wonen veel Papoea’s en er wordt bewust gediscrimineerd(krulhaar). Er kan hier zo maar een helikopter landen om militairen te droppen en de razzia begint, met gevolgen, zoals men heeft kunnen lezen over de duizenden Papoea vluchtelingen in de Puncak Jaya.

   

  • Er komen ook steeds meer geluiden over genocide –  zelf behoorde ik tot een van de eersten, die dit woord heel voorzichtig gebruikte, maar inmiddels lees ik dit ook in andere rapporten en wordt terecht de roep om internationaal toezicht steeds luider.
  • Het initiatief van Kofi Annan voor het vormen van een internationale onderzoekscommissie is in dit verband dan ook toe te juichen.
  • West Papua wordt een hot item en als er internationaal niet wordt ingegrepen, krijgen wij zo maar te maken maar een tweede Oost-Timor.

   

  • Als men in overweging neemt dat het Indonesisch leger bekend staat als de grootste mensenrechten schender ter wereld, is deze visie helemaal niet zo denkbeeldig.
  • Een leger met top officieren, aangemerkt als oorlogsmisdadigers en notoire mensenrechten schenders, aangevuld met extremistische moslim milities, belooft niet veel goeds, in aanmerking genomen, dat men zich ook nog gedekt voelt door de cirkel van “impunity”.

   

  • 7.2.2005: Oost -Timor –  gerechtigheid voor wie?
  • Velen hebben al kritiek geuit over het presidentschap van Yudhoyono.
  • Een speerpunt van zijn campagne belofte was het actuele probleem van de corruptie aan te pakken.
  • Aan de ene kant toont deze belofte een begin te willen maken met goed regeringsbeleid en democratie
  • na te streven.
  • Hij gaat echter totaal voorbij aan het probleem van de mensenrechtenschennis, begaan gedurende een periode van tientallen jaren.
  • Nu gaat het hierbij niet alleen om misdaden, die plaatsvonden in Oost-Timor gedurende de illegale Indonesische bezetting voor 1999.
  • Het gaat ook om andere misdaden, zoals het vermoorden van leden van de Indonesische Communistische Partij(PKI) in 1965 en meer recent de ongeregeldheden in Mei 1998, waarbij duizenden mensen werden vermoord.
  • Deze lijst kan nog worden aangevuld met mensenrechten schendingen in Atjeh, Papua en Maluku.

   

  • In relatie tot deze mensenrechten schendingen in Oost- Timor hadden de Oost Timorese minister van Buitenlandse Zaken, Ramos Horta en zijn Indonesische collega, Hassan Wirayuda in December 2004 in Washington een ontmoeting met de U.N Secretaris-Generaal Kofi Annan en Colin Powell.
  • Op deze bijeenkomst kwamen de 2 ministers met een voorstel om een speciale, nieuwe commissie in het leven te roepen en wel “the International Truth and Friendship Commission.
  • Deze commissie zou de mensenrechten schennis in Oost- Timor moeten regelen.
  • Het is niet duidelijk wat precies het mandaat van deze commissie zou moeten zijn.
  • Volgens Horta zou de commissie tot taak moeten hebben om namen te noemen, wie die schendingen begingen.
  • Horta, voorstander van zo’n commissie, voerde hiervoor campagne, terwijl hij geen rekening hield met kritische geluiden van slachtoffers.
  • Natuurlijk kreeg dit voorstel ook bijval van de Indonesische regering, omdat men de eisen van de slachtoffers om daders voor een internationaal gerecht te brengen, niet wil inwilligen.
  • Met andere woorden het voorstel van Horta en Wirayuda zou voor daders het pad effenen hun berechting te ontlopen door niet voor internationaal tribunaal te hoeven verschijnen.

   

  • In schril contrast staat de mening van de slachtoffers: een internationaal tribunaal zou een eind maken aan de genoten onschendbaarheid van diegenen, die mensenrechten schendingen begingen in Oost-Timor en Indonesië.
  • Het voorstel van Horta en Wirayuda komt vreemd over, omdat Kofi Annan bezig is een Commissie van Onderzoek  in te stellen om het Human Rights Court in Jakarta en het speciale gerechtshof  in Dili te beoordelen.
  • Betreffende gerechtshoven hebben een mandaat  om schenders van mensenrechten voor en na het referendum in 1999 te berechten, maar hebben dit nagelaten
  • Het is echter overduidelijk dat genoegdoening voor de slachtoffers uitbleef.
  • Het gerechtshof in Jakarta maakte er een dusdanige show van dat de belangrijkste daders vrijuit gingen, terwijl het gerechtshof in Dili zich veel te soepel opstelde en naliet belangrijke mensen, die nu nog macht bezitten in Indonesië, voor het gerecht te brengen.

   

  • Wat is echter de verborgen agenda achter dit vreemde voorstel?
  • Het heeft er de schijn van dat de commissie de bedoeling heeft bilaterale betrekkingen tussen Oost-Timor en Indonesië  te ontwikkelen, vooruitlopend op rechtvaardigheid voor slachtoffers van mensenrechten schendingen.
  • Het is hier duidelijk dat pragmatische politiek altijd voorbij gaat aan rechtvaardigheid voor slachtoffers ten gunsten van leiders, die de betreffende slachtoffers vertegenwoordigen.
  • De internationale gemeenschap, via de V.N. heeft hier een nobele missie om misdadigers van mensenrechten schennis toch nog voor het gerecht te brengen.
  • Het is dus toe te juichen, dat de V.N. het idee om een Commissie van Onderzoek in te stellen, daadwerkelijk gaat uitvoeren.
  • Als zo’n onderzoek plaatsvindt en er geen hoop is voor gerechtigheid via het huidige mechanisme dan zou een internationaal tribunaal moeten plaatsvinden.
  • Dit zou van toepassing moeten zijn op alle V.N. bevindingen en aanbevelingen.
  • Het ergste is dat het voorstel van Horta en Wirayuda laat zien, waar de werkelijke belangen van de leiders liggen en dat is zeer zeker niet rechtvaardigheid voor slachtoffers.

   

  • De auteur is een mensenrechten advocaat en doceert op de Universiteit van Dili.

   

  • Opmerking:
  • Een Commissie van Onderzoek, gelanceerd door Kofi Annan, zou een grote stap voorwaarts zijn en zeker bijdragen tot verbetering van de mensenrechten problematiek.
  • Het zou zeker impact hebben op daders en de vele incidenten zouden op een bevredigende manier worden afgewikkeld en toekomstige incidenten een halt toeroepen!
  • De internationale federatie voor Oost-Timor(IFET), een samenwerkingsverband van 35 organisaties uit 23 landen kwam met een verzoek aan Kofi Annan, direct zo’n V.N. onderzoekscommissie in te stellen met een verplichting richting internationale gemeenschap om wandaden tegen de menselijkheid af te straffen.
  • In de Oost-Timor affaire zijn de namen al bekend, de waarheid is boven tafel, alleen de daders moeten nog worden berecht!
  • De V.S. vredesraad kwam in 1999 al met resolutie 1272 om de verantwoordelijken van mensenrechtenschennis te vervolgen.