De impact van de muziek: “Singing for life”
20 jaar na de moord op Arnold Ap is muziek nog steeds een belangrijke bron van culturele weerstand in West Papua.
Vlak voordat hij door een Indonesische elite eenheid, de Kopassus, werd vermoord, schreef
de bekende Papoea musicus en antropoloog Arnold Ap zijn laatste lied.
Arnold Ap, leider van de muziekband Mambesak, was zijn leven niet meer zeker.
Hij wist dat het Indonesisch leger hem wilde vermoorden.
Zittend bij een oude recorder in de gevangeniscel, gitaar in de hand, produceerde hij gelukkig nog:
“The Mysterie of life”.
Hij verpakte de cassette, deed het in een envelop en verzond het voorzien met troostrijke woorden naar zijn vrouw, die naar een vluchtelingenkamp in PNG was gevlucht.
“Het enige waar ik naar verlang en waar ik op wacht”, zong Ap aan het slot van zijn lied, “is niets
anders dan vrijheid”.
Zoals zijn muziek en levensfilosofie kwamen deze woorden uit zijn hart en dit gaf impact aan
een verlangen, dat opeens persoonlijk en politiek gewicht in de schaal legde, heel bijzonder
in zijn situatie, maar gedeeld door alle Papoea’s.
Samen met collega musicus Eddy Mofu werd Arnold Ap gevangengezet, alleen vanwege het feit,
dat het Indonesisch leger hen ervan verdacht sympathie te koesteren voor het Papoea bevrijdingsleger, de OPM.
In 1963 werd West Papua bezet, maar het fenomeen zelfbeschikking, vrijheid, was diep geworteld
bij de Papoea’s.
Omdat bijna alles werd verboden, kwam er een toneel van strijd en onenigheid.
Muziek, dans en liederen werden belangrijke wapens en op cultureel gebied waren Ap en Mofu de grote promotors van de traditionele liederen en dansen en bijna elk lied is ingegeven met trots Papoea te zijn.
Gezang en tonen geven het mysterie van natuurlijke schoonheid van Papua weer, vertellen de traditionele legendes, tonen kennis en wijsheid, tranen , lach, spreken over de gewone dingen van het leven.
Andere liederen luiden de alarmbel en veroorzaken sterke emoties.
Muman Minggil zingt in de Auyi taal van Arso, een streek, waar veel veiligheidstroepen zijn gelegerd en dat overheerst door bosbouw en palmolie plantages.
Veel liederen hebben ook een dubbele betekenis.
Het lied, Nit Pughuluok En, gezongen door een Dani zanger en waarin de gerespecteerde ouderling Yafet Yelamaken, verhaalt over het vertrek van een vriend. “Wie weet wanneer je weer terugkomt”, begint het lied. “Mijn enige hoop is dat wij elkaar weer ontmoeten. Goede reis”.
De dochter van Yelemaken, legt uit, dat de vriend kan worden geïnterpreteerd als de Indonesische regering, die uiteindelijk West Papua zal moeten verlaten.
Tragisch genoeg werd Yelemaken vergiftigd en vele West Papua culturele en burger leiders ondergingen hetzelfde lot.
Alhoewel nooit bewezen en uitgezocht, geloven veel Papoea’s, dat dit politieke moorden zijn, georganiseerd en begaan door het Indonesisch leger.
Toen Arnold Ap met zijn werk begon, ontging veel mensen de bedoeling daarvan.
“Misschien denken jullie wel met wat ik doe, stom is”, zei hij eens. “Maar het is iets, wat ik behoor en wil doen voor mijn volk, voor ik sterf.”
Arnold Ap werd dus toch de bezielende geest van Papua, die zijn land vormde en inspireerde.
De band Mambesak kwam met de onderliggende waarheid: “Wij zijn Melanesiërs en dit is ons land”.
Een ijzersterke boodschap, die door de snel opkomende West Papoea band , Black Paradise, goed wordt opgepikt. Historie en identiteit in West Papua.
Om de kracht van de muziek in West Papua te begrijpen, moet men iets weten over de strijd om hun identiteit en de manier waarop dit is verstrengeld in hun strijd voor zelfbeschikking en vrijheid.
Toen Indonesië indertijd onafhankelijk werd van Nederland, behield Nederland gezag over West Papua met als argument dat het gebied geen politieke of culturele banden had met de rest van de Archipel. Indonesië was beledigd. Men zocht Russische hulp en de internationale gemeenschap onder aanvoering van de V.S. vreesde communistische invloed in Indonesië en West Papua werd zo maar verkwanseld, omdat het New York Akkoord niet werd nageleefd en het referendum van 1969 werd een farce, omdat de 1025 Papoea kiesmannen werden gedwongen te stemmen voor Indonesië.
De algemene gedachten gang was: het is maar een primitief volk en onze economische belangen mogen niet worden geschaad.
Zonder enige Papoea inspraak werd het land uitgeleverd aan Indonesisch geweervuur en het is diep tragisch dat een compleet inheems volk door de gehele wereld aan hun lot werd overgelaten en dat de fundamentele democratische rechten zoveel geweld werd aangedaan.
Men weet wat er zoal in West Papua is gebeurd, maar verder dan: “het heeft onze aandacht”
komt de Nederlandse politiek niet.
Nu 20 jaar later na de moord op Ap en Mofu heeft de impact van hun muziek en songs niet aan kracht ingeboet
Er is een nieuwe generatie musici opgestaan, die in de voetsporen van Mambesak zijn getreden.
Ferry Marisan b.v. werkt voor Elsham, een Papoea mensenrechten organisatie.
Hij onderzoekt mensenrechten schendingen in zijn door geweld verscheurde land.
Marisan is antropoloog aan de Cendrawashi universiteit en is leider van de band Black Paradise.
Hij draagt vaak T-shirts met het opschrift van Arnold Ap met gitaar: “spirit van Mambesak”.
Het motto van Arnold Ap was; “to sing for life, yesterday, today and tomorrow.”.
De Papoea’s hielden van Arnold Ap, hij hielp het bewustzijn van stam niveau naar nationaal niveau te transormeren.
Black Paradise gaat door met wat Mambesak begon: het koesteren van culturen, door militairen aan banden gelegd, door commercie geëxploiteerd.
De meeste leden van de groep zijn mensenrechten activisten, die ook voor Elsham werken.
Dit werk is inherent aan hun muziek.
Zo maakte men een lied over het leed van de Amungme stam, omdat de komst van de Freeport mijn hun levensomstandigheden verwoestte.
Black Paradise heeft een simpele boodschap: “Wij zijn er om te laten zien, dat de Papoea cultuur nog springlevend is, zegt Marisan. “Wij zijn een bijzonder en apart volk. Wij willen, dat de Indonesische regering ons met rust laat en het geweld beëindigt”.
Met het oog op de politieke situatie en de verhoogde repressie door het leger en regering is het noodzakelijk dat de identiteit en cultuur in stand wordt gehouden.
Onlangs had men een concert in Australië. Het Morning Star concert werd georganiseerd door het Australische talent David Bridie en vond plaats in Melbourne.
John Rumbiak, supervisor van Elsham vond het concert een groot succes en dat de groep zich manifesteerde als de grote promotor van West Papua.
Het is een strijd voor iedereen die in rechtvaardigheid gelooft, overal ter wereld, niet alleen voor de Papoea’s.
Het promoten van muziek en cultuur is echter nog steeds een gevaarlijke bezigheid in West Papua.
Twee jaar geleden werd ook Mambesak lid, Sam Kapissa dood gevonden, vergiftigd.
Marisan eerde Sam Kapissa en Arnold Ap met een gefilmd eerbetoon in hun eigen Biak taal. De titel is: “Mambruk ma Manyouri”en vertelt de geschiedenis van twee mensen uit Biak Numfor.
Beide streefden naar eenheid onder de Papoea bevolking, maar Indonesische machthebbers zien dit als een reëel politiek gevaar en daarom werden zij vermoord, zoals zo velen.
Alhoewel Papoea’s bang zijn om cassette bandjes van Mambesak op de markt te verkopen, omdat men Indonesische represailles vreest, hoort men de muziek overal.
Er zijn kampongs waar vrouwen zoete aardappels verkopen om hun in staat te stellen batterijen te kopen voor hun oude cassette recorders.
In West Papua is er overal muziek. Op allerlei manieren vertegenwoordigt het hun onbedwingbare wens op een vrij leven.
Het vormt hun identiteit, nog meer gemeenschapszin en het houdt legendes levendig en versterkt de moed van een volk dat vrij wil zijn.
Dedicated to the memory of Arnold Ap, West Papua.
Musician, writer and curator of the anthropological museum at Cenderawasih
University, Jayapura.
Ap was a cultural leader and an inspiration to his people.
Hw was tortured and killed in July 1984.
This is also dedicated to the many political detainees currently serving time
in Indonesian prisons, and the indigious population of West Papua
who have endured thirty years of Indonesian colonisation.
We hope that, beginning with the Australian Government,
the international community will face the truth and work to correct the
great injustice that has been committed.
Produced by the Australia West Papua Association, Sydney in 1995
Nu in 2010 met het maken van de nieuwe website vind ik dit een passend
eerbetoon aan de grote inspirator Arnold Ap, vader van Oridek, die momenteel in Nederland woont en zich heel ijverig inzet voor zijn volk, de Papoea’s.
Evenals zijn vader is hij nu al een groot vrijheidsstrijder! Als mijn vader om zo’n reden zou zijn vermoord zou ik ook zijn geïnspireerd om zijn idealen waar te maken.
Lees onderstaand werkstuk van Oridek:
De strijd van West Papua tegen het imperialisme, door Oridek Ap
Naar aanleiding van een gesprek met een aantal kameraden over Indonesië en het recht van naties op zelfbeschikking, wil ik het graag hebben, over de strijd van het volk van West Papua tegen het Indonesische imperialisme. Marx en Engels zeggen dat de arbeidersklasse geen vaderland hebben. In grote lijnen ben ik het met hen eens, maar nog steeds vind ik dat een nationale strijd tegen het imperialisme nodig is. West Papua is bewust van haar eigen nationale identiteit en streeft daarom naar een afscheiding van Indonesië. Er is een onafhankelijkheidsstrijd gaande waar er weinig van bekend is.
Indonesië, overwinnaar van het Nederlandse imperialisme
Indonesië was ook een onderdrukte natie, onderdrukt en uitgebuit door Nederland, totdat zij hun onafhankelijkheid uitriepen op 17 augustus 1945. Onderleiding van de PKI-leider Sukarno (de vader van de huidige vice-president van Indonesië, Megawati Sukarno Putri) behaalde Indonesië haar onafhankelijkheid op 27 december 1949. Indonesië is een overwinnaar van het Nederlandse imperialisme, maar hun revolutie is nog steeds gaande. Zij hebben een strijd geleverd tegen de imperialistische onderdrukking en uitbuiting door Nederland en hebben die strijd gewonnen. Na hun overwinning namen zij de imperialistische trekken van Nederland over en eisten zij begin jaren ’50 het westelijk gedeelte van het eiland Nieuw Guinea, het voormalig Nederlands Nieuw Guinea. Na een lange politieke twist tussen Nederland en Indonesië werd West Papua in 1963 overgedragen aan Indonesië. Wij werden van de ene kolonisator naar de andere kolonisator overgedragen.
West Papua in de steek gelaten
Alvanaf het begin jaren ’50 kwam Nederland, uit angst Nederlands Nieuw Guinea kwijt te raken, bij de Papoea’s aan met de belofte West Papua geleidelijk naar haar onafhankelijkheid te begeleiden. Er was een crisis gaande, tussen Nederland en Indonesië, dat bijna uitliep op een grote oorlog. Op 1 december 1961 heeft Nederland middels een Koninklijk Besluit een landsvlag en een volkslied aan het volk gegeven. Nog geen één jaar na die overhandiging, op 15 augustus 1962 sloten Nederland en Indonesië een Akkoord, het Akkoord van New York, waarin beide naties overeenkwamen, dat er in 1969 een vrije verkiezing plaats zou vinden in West Papua (the Act of Free Choice). Het zou een ‘one man one vote’ verkiezing zijn. Op 4 augustus 1969 werd er wel een volksraadpleging gehouden, maar niet naar de letter en geest van het genoemde Akkoord van New York. Er had een ‘one man one vote’ verkiezing plaats moeten vinden, maar dat heeft nooit plaats gevonden. Wel werd er van de ondemocratische verkiezingsmethode ‘Musyawara’ gemaakt. Van de 800.000 kiesgerechtigde Papoea’s werden er 1025 kiesmannen uitgekozen om over het lot van de gehele bevolking van West Papua te beslissen. Die 1025 kiesmannen werden op kampen in afzondering gebracht, waar zij onder intimidatie werden geïndoctrineerd omgekocht met cadeau’s om voor aansluiting bij Indonesië te kiezen. De Act of Free Choice heeft toen niet plaats gevonden. De Nederlandse overheid plus de V.N. helemaal niets gedaan, om deze onrechtvaardigheid recht te zetten.
De proclamatie en de toekomst van West Papua
Uit protest tegen de mislukking van de uitvoering van de ‘Áct of Free Choice’, hebben wij onze onafhankelijkheid uitgeroepen op 1 juli 1971. Sindsdien hebben wij een voorlopige regering, de RPG en een bevrijdingsleger, de TPN. Op 1 juli 1971 hebben wij, de door Nederland gegeven ‘landsvlag’ (de Morgenster) en het ‘volkslied’ (Hai tanah ku) omgedoopt tot onze nationale vlag en onze nationale volkslied. Er is geen toekomst voor een West Papua onder heerschappij van welke kolonisator dan ook. West Papua als een deel van een Indonesische federatie, biedt alleen een schijn toekomst en voor hetzelfde geldt de zogenaamde autonomie onder Indonesië. De toekomst van West Papua is afhankelijk van het volk van West Papua zelf. De Indonesische overheid weet wat het volk van West Papua wilt, wij willen ons, politiek afscheiden van Indonesië. Separatisme wordt niet door de Indonesische overheid getolereerd en zal Indonesië daarom er alles aan doen om afscheiding van de ‘grote’ Republiek Indonesië tegen te gaan. Indonesië speelt een spelletje. Het zit gewoon zo in elkaar, hoe dichter de ‘democratische’ structuur van de Indonesische Staat de volledige vrijheid van afscheiding benadert, des te zwakker zal het streven naar politieke onafhankelijkheid in de praktijk zijn. Theoretisch zou het misschien kunnen kloppen. Deze theorie heeft Nederland al eerder bij de bevolking van West Papua toegepast, maar waar zij toen niet op hadden gerekend was, dat zij daarmee het nationalisme aanwakkerden en versterkten.
Sinds begin ’50 was er al een eigen identiteitsgevoel, het nationalisme was er sindsdien en neemt met de dag toe. De Indonesische overheid stelt zich nu ‘opener’ op ten opzicht van de door haar onderdrukte natie, in de hoop meer vertrouwen te winnen en afscheiding van Indonesië te voorkomen.
Een Socialistische alternatief
Er is maar één rechtvaardige socialistische alternatief op het imperialisme, en dat is, de omverwerping en de totale afschaffing ervan. Een onafhankelijkheidsstrijd is een Klassenstrijd, een strijd tussen de imperialistische koloniale uitbuiters en het onderdrukte volk. Kwalitatief verschillende tegenstrijdigheden kunnen slechts met kwalitatief verschillende methoden opgelost worden. De tegenstrijdigheid van koloniën en het imperialisme is alleen met de methode van nationale strijd op te lossen. Ieder volk of natie heeft het recht op zelfbeschikking, wat in houdt dat een volk of natie het recht heeft zich politiek los te maken en/ of af te scheiden van de onderdrukkende natie. Een onafhankelijkheidsstrijd staat Socialisme niet in de weg en omgekeerd staat het Socialisme een onafhankelijkheidsstrijd niet in de weg. Het Socialisme is altijd al een voorvechter geweest tegen het kolonialisme/ imperialisme. Voor een Internationale Socialisme moeten wij strijden, maar het zou niet verkeerd zijn, om eerst te kijken naar Socialisme op nationale niveau en dan pas de sprong maken naar het Internationale Socialisme. In het geval van West Papua, is het een feit dat het West Papuase volk zich af wilt scheiden van Indonesië, hierin speelt nationalisme, cultuur en etniciteit een rol. West Papua behoort tot de melanesische eilanden groep in de Pacific en behoort niet tot Azië. Wij willen alleen het imperialistische systeem van de Indonesische overheid omver werpen, wij hebben niets tegen het volk van Indonesië. Wij willen net als andere naties in vrijheid kunnen leven in een vrije West Papua. West Papua is ingelijfd en wordt door de Indonesische overheid onderdrukt/ uitgebuit. De strijd van West Papua tegen het Indonesische imperialisme was en is gebaseerd op het nationalisme, waar men wel rekening mee moet houden.
Nogmaals, een strijd tegen het kolonialisme en het imperialisme is nodig, er kan geen sprake zijn van een Internationale Socialisme, zolang het kolonialisme en/ of imperialisme haar bestaan nog heeft. Wij, het volk van West Papua, zullen onze strijd tegen het Indonesische imperialisme voortzetten, totdat wij onze recht op onafhankelijkheid hebben behaald. Al is het een ongelijke strijd tegen de beter bewapende TNI (nationale leger van Indonesië), wij zullen onze strijd voortzetten. Hoe het went of keert, wij zullen overwinnen dat is zeker. En als al wij onze overwinning hebben behaald, waarom zou het voor ons niet mogelijk zijn om kameraadschappelijk met andere naties te werken aan een Internationale Socialisme. Steun de strijd van West Papua tegen het imperialisme, weg met kolonialisme, weg met kapitalisme. In solidariteit moeten wij gezamenlijk werken aan een Internationale Socialisme. Tot de overwinning.
In Solidariteit,
Oridek
12.12.2010 : e-mail van Oridek:
Heb een nieuwe liedje geschreven dat ik graag met jullie wil delen. Het heet ‘Let My People Go’. Ken ik persoonlijk uit het verhaal van Mozes, die het volk van Israel uit Egypte leidde. Let My People Go, is ook een kreet dat Martin Luther King & Nelson Mandela verpersoonlijken.
Is al op YouTube te beluisteren, ga naar: http://www.youtube.com/watch?v=XnaYhDO6w8Q
Let My People Go.
17.10.2011: Kijk op facebook en klik: Oridek Ap
Oridek is in Nederland de grote organisator en promotor voor de verwezenlijking van zijn idealen: vrijheid in West Papua.
Op facebook staan vele filmpjes over wandaden, martelingen van Papoea’s begaan door Indonesische militairen. Ook veel liedjes, demonstraties zijn er te zien.
Hij is in staat om de wereld wakker te schudden en ook nu bij de hedendaagse beroering, de demonstraties “Occupy Wallstreet, de strijd tegen het kapitalisme op Wallstreet, Den Haag en vele andere plaatsen in de wereld, is hij van de partij.
De politiek moet gewoon even de maat worden genomen, want bij veel zaken loopt het de spuigaten uit!!
De banken, bonussen, COA,Nurten Albayrak etc. Er wordt niet ingegrepen en de gewone burger is de dupe!
Het item West Papua is van een andere orde, maar ook daar kijkt men de andere kant op, niet de goede!
