De belangrijkste beweegreden voor het opzetten van een eigen website over West Papua is toch eigenlijk het gegeven, dat ik vind, dat het Papoea gebeuren in Nederland sinds 1962 bewust door de Nederlandse politiek in de taboe sfeer is beland en dat daardoor heel veel nieuws vanuit West Papua niet bij Nederlandse burgers is doorgedrongen. Nog maar 10 jaar geleden kon ik zelfs via internet niets vinden over Nieuw Guinea, West Papua. Dat is nu mede dank zij facebook wel even anders en waarschijnlijk ook de reden dat Nederlandse politici nu wel inzien dat hun opstelling en houding niet langer houdbaar is en men nog een inhaalslag dient te maken. Het bekende Nederlandse vingertje, bewaker van normen en waarden, bleef vanwege de politieke gevoeligheden met Indonesië helemaal achterwege en alles werd in de doofpot gestopt.
Tot 15.8.1962 was het een kolonie van Nederland en viel het onder Nederlands bestuur.
Door de wisseling van de macht, nu onder Indonesisch bewind, begon de tragedie voor de Papoea’s pas echte vormen aan te nemen en de hele wereld, inclusief Nederland als voormalig koloniaal machthebber, keek hierbij de andere kant op. Politiek Nederland weet op ingezonden rapporten, kritieken, niets anders te melden dan: “het heeft onze aandacht”. Lees de website en waarschijnlijk komt U ook tot de conclusie, dat de afhandeling van de Nieuw Guinea kwestie in strijd is met het V.N. mandaat en dat een compleet inheems volk werd verraden.
De gehele Papoea bevolking werd in 1962 buitenspel gezet en had helemaal geen inspraak en van het beloofde referendum in 1969 is, zoals U kunt lezen op de website, niets terecht gekomen.
Het gebeuren in West Papua in de periode na 1962 is op een drama voor de Papoea’s uitgelopen en aan dit drama is heden ten dage nog steeds geen einde gekomen, zeker nu duidelijk wordt dat de Papoea’s onderwerp zijn van de stille genocide die daar heeft plaatsgevonden.
Wat heeft de Nederlandse overheid eigenlijk gedaan aan de mensenrechten schendingen sinds 1962?
Van wie is West Papua eigenlijk? Wie zijn de oorspronkelijke bewoners? Wat is er allemaal gebeurd en hoe is de wereld hiermee omgegaan?
Gerard Thijssen
Door het gedwongen verlies van Nederlands-Indië was er een groot trauma ontstaan, dat verzacht diende te worden met het behoud van Nieuw Guinea. Het Nederlandse gezichtsverlies diende beperkt te blijven. Omdat Indonesië het gebied echter claimde, trof Nederland maatregelen om de Papoea’s voor te bereiden op hun onafhankelijkheid.
De Nederlandse politiek zat met een koloniale rancune en kwam nu met een vermomd idealisme. Er werden harde beloftes gedaan aan de Papoea’s. Men zou hen niet in de steek laten en men begon haast te maken met de verzelfstandiging met als uiteindelijke doel de zelfbeschikking van de Papoea’s in 1970.
In 1961 kwam er een Nieuw Guinea Raad, een Papoea volkslied: Hai Tanahku Papua en een nationale vlag, The Morning Star, die voor het eerst op 1 december 1961 werd gehesen.
1 December wordt nu nog steeds gevierd als de dag waarop Nederland hen onafhankelijkheid in het vooruitzicht stelde.
Door militaire schermutselingen in 1962 liep de spanning steeds verder op en op aandrang en druk van de V.S. zag Nederland zich genoodzaakt Nieuw Guinea op te geven ten gunste van Indonesië.
Het gemaakte en ondertekende New York akkoord van 15.8.1962 voorzag in een overgangsregeling, waarin werd vastgelegd hoe een ander diende te geschieden.
Tot 1 Mei 1963 was er een V.N. bezettingsmacht, Pakistanen. V.N waarnemers zouden erop toezien, dat de gemaakte afspraken werden nageleefd en zouden hun medewerking verlenen om de Papoea’s voor te bereiden op hun zelfbeschikkingsrecht in 1969, onderdeel van het New York akkoord.
De Papoea’s voelden zich duidelijk verraden en in de steek gelaten, terwijl Nederland in 1962, het jaar van het New York akkoord en de overgave, toch duidelijk een partij was. Er werd door de buitenwereld over hun lot beslist!
De wereld gaat hier volledig voorbij aan de schaamteloze frauduleuze handelingen, die Indonesië gedurende de aanloop periode naar het referendum in 1969, zich meende te kunnen veroorloven.
In die periode, van 1962 tot aan het referendum in 1969, kwamen al 30000 Papoea’s om en velen volgden sindsdien.
Nu in 2004 lopen de schattingen uiteen van 100000 en van 200000 tot 400000.
In 1962 leefden er in West Papua ca. 800000/900000 Papoea’s.
Het percentage omgekomen Papoea’s ligt dus dermate hoog, dat men hier kan spreken van genocide. Nu is het woord genocide een beladen woord. Het betekent volkerenmoord.
Wanneer men echter de universele verklaring van de mensenrechten leest (1948) kan men stellen dat er heel veel mis is gegaan.
Door het gewraakte referendum in 1969 werden de Papoea’s door Indonesië als het ware ontrecht. Het behoort tot een van de grootste schandalen van het internationaal recht.
De V.N. is nu juist het lichaam in de wereld om de rechten van een volk te waarborgen, ook die van de Papoea’s! Lees in dit verband de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Op de website is een speciale rubriek ingeruimd: Handvest van de V.N. In deze verklaring wordt er op aangedrongen op te komen voor de rechten van inheemse volkeren en deze rechten te beschermen.
Nederland heeft het Internationaal Strafhof, het Internationaal Gerechtshof en het Joegoslavië tribunaal en zou zich veel meer moeten opwerpen als hoeder van het volkerenrecht en op deze manier zou men veel meer internationaal aanzien verwerven.
Een inheemser volk dan de Papoea’s bestaat er volgens mij niet en de affaire Nieuw Guinea is dusdanig afgewikkeld alsof dat VN mandaat helemaal niet bestaat!
In schril contrast hebben wij nu de Afghanistan affaire: Wat heeft het kleine Nederland al niet gedaan om de verstandhouding met Amerika niet te verstoren. Het leverde nauwelijks iets op.
Nieuw Guinea was een voormalige Nederlandse kolonie en men had de Papoea’s wat beloofd.
Elke objectieve internationale advocaat kan weerleggen, wat er hier allemaal is misgegaan!
Als het internationale recht iets zou betekenen, zou het betekenen, dat de “Act of Free Choice” ongeldig is en dat de bezetting van West Papua onwettig is.
In Nederlandse kranten wordt hier echter niets over geschreven en het wekt toch wel enige bevreemding, dat men ook weinig kan terugvinden in encyclopedieën, boeken etc., terwijl voormalig Nederlands Nieuw Guinea tot in 1962 een Nederlandse kolonie was en viel onder Nederlands gezag.
Zelf heb ik als dienstplichtig militair de overdracht in 1962 meegemaakt en bij toeval ben ik in het voorjaar van 2002 toch weer betrokken geraakt bij de affaire Papua, het voormalige Nederlands Nieuw Guinea, omdat ik er toen pas achter kwam, wat zich daar in die afgelopen periode allemaal heeft afgespeeld
Sindsdien is mij veel duidelijk geworden en middels deze website wil ik een bijdrage leveren om het item Papua uit de taboe sfeer te halen en een boekje open te doen over de vele verschrikkingen, waaraan Papoea’s onder het regiem van Indonesië hebben blootgestaan.
Na verloop van tijd kwamen er ook de contacten, oud collega’s, mensen, die daar hadden geleefd en gewerkt en ontstond ook het idee nog een keer terug te gaan naar dit paradijselijke land. Nu kon het ook nog en werd ik in de gelegenheid gesteld bepaalde zaken op hun merites te toetsen. Van 17.11. tot en met 13.12.2003 verbleef ik in West Papua en de vele gesprekken, interviews bevestigden wat ik al vermoedde: Indonesië treedt de regels van goed fatsoen en Papoea’s worden behandeld als tweederangs burgers.
OPM (vrijheidstrijders) sympathisanten worden bejaagd en als jacht trofeeën weggevoerd.
In de rapporten worden allerlei incidenten beschreven en sommige zijn eigenlijk te verschrikkelijk om over te schrijven.
U leest ook andere rapporten: biografieën, verhalen, krantenberichten, rapporten van mensenrechten organisaties, meldingen over het oppakken en zelfs vermoorden van mensenrechten activisten, over de straffeloosheid, corruptie, het plunderen van de aanwezige bodemschatten, goud, gas, houtkap, visserij, de enorme transmigratie, het uitstellen van de speciale autonomie, etc.
Dit alles is bedoeld U een inzicht te geven over de affaire West Papua.
Mocht bij U de gedachte opkomen, hoe kan dit nu gebeuren?, dan moet U wel bedenken, dat West Papua een groot eiland is, 12x Nederland, nog niet ontsloten, heel dun bevolkt, dicht bebost, slechte verbindingen etc.
Het wemelt er ook van de Indonesische militairen, ca. 30000
Als U die rapporten leest, wordt U duidelijk, dat dit leger een waar schrikbewind uitvoert en eigen regels interpreteert. Men sluit bepaalde gebieden af en men kan slechts raden, wat hier allemaal gebeurt!
De doelstelling van het geheel is dus ook: U inzicht te verschaffen in de zaak West Papua en voor mij zelf geldt eigenlijk: misschien kan ik nu op latere leeftijd toch nog iets voor de Papoea’s betekenen.
Nu al kan ik stellen, dat er vooral vanuit het buitenland steeds meer oppositie tegen Indonesië is.
In Nederland was er een historisch onderzoek door Prof. P.J. Drooglever in opdracht van de Ned. regering. Het boek: “Een daad van vrije keuze” kwam uit in 2005 en verhaalt over de toedracht en handelingen, de Act of Free Choice en hoe de rechten van een compleet inheems volk werden verkwanseld. Het referendum vertegenwoordigde niet de vrije keuze van het Papoea volk en men vond het zelfs nodig tegen het Papoea volk samen te spannen en Indonesië geen stro beeld in de weg te leggen.
Op de website is ook ruimte gecreëerd voor de scriptie van Maaike te Rietmole: “Unfinished business? De scriptie is een onderzoek naar de postkoloniale Nederlands-Indonesische betrekkingen (1949-heden)bezien vanuit het perspectief van de Rationele Keuze Theorie. Maaike studeerde af in November 2006 aan de Rijksuniversiteit Groningen.
Ook het boek van Kees Lagerberg:” Schuldig Zwijgen” wordt hier genoemd. De titel geeft al aan hoe ongemakkelijk de Nederlandse politiek zich voelt ten aanzien van de affaire Nieuw Guinea.
Bij de rubriek: links, kunt U het verhaal lezen van Dr. Kees Lagerberg over de gedoog politiek, vooral ontwikkeld in de kringen van Buitenlandse Zaken en welke politiek desastreus is gebleken voor de Papoea’s, maar ook voor Indonesië.
Het geheel schetst geen riant beeld van het gevoerde Nederlandse politieke beleid. In tegendeel zelfs, men probeert bewust het hele gebeuren in de doofpot te houden. Met het historisch onderzoek van Prof. P.J. Drooglever werd niets gedaan en de talloze rapporten van mensenrechten organisaties zijn waarschijnlijk in stoffige bureaulades beland, evenals de brieven over calamiteiten, gericht aan de verschillende fracties van de 2e Kamer.
Hoe is het mogelijk dat er 50 jaren na de overdracht in 1963 zo weinig naar buiten is gekomen. Dit is verbazingwekkend en onthutsend, vooral afgezet tegen het gegeven wat er daadwerkelijk is gebeurd.
De Nederlandse politiek weet waarschijnlijk niet meer wat het woord transparantie betekent en dat men bepaalde gebeurtenissen in de geschiedenis niet lukraak kan wegpoetsen.
Nederland heeft zelfs het V.N. mandaat ondertekend om inheemse volkeren te beschermen, ook hier heeft men gemeend niets te moeten ondernemen. Een andere aanpak is echter dringend gewenst, want elk volk heeft het recht in vrijheid te leven!
De Indonesische regering is al sinds 1963 betrokken bij een systematisch patroon van handelingen, die aan een groot deel van de inheemse bevolking, de Papoea’s heel veel schade heeft berokkend. Vele rapporten via allerlei bronnen beschuldigen het Indonesische leger van grove misdaden.
De gevoerde Jakarta politiek, zoals het vermoorden van vele Papoea leiders, de gesponsorde transmigratie, de massale exploitatie van Papoea’s natuurlijke rijkdommen, de gedwongen repatriëring en aanverwante initiatieven, de gewelddadige onderdrukking van een ongewapende onafhankelijkheidsbeweging, de discriminatie in het onderwijs, het marginaliseren van de Papoea’s in cultureel, sociaal en economisch opzicht, de systematische onthouding van basis gezondheidszorg en andere vitale diensten, het niet invoeren van de speciale autonomie hebben dan misschien niet direct de intentie om de Papoea’s uit te roeien, maar de huidige Genocide Conventie rangschikt de gevoerde Jakarta politiek onder dezelfde genocide uitkomsten en het kan dus als genocide worden beschouwd.
Nederland heeft de mensenrechtenproblematiek hoog in het vaandel staan en het is dus niet verkeerd ook eens de Papoea affaire onder de aandacht te brengen.
Het Papoea volk heeft gedurende de afgelopen 50 jaar onder het Indonesische militaire regiem een hoge tol moeten betalen en het ziet er niet naar uit, dat daar binnen afzienbare tijd verandering in komt. Hoe zouden de Nieuw Guinea veteranen zich nu voelen, die indertijd onder barre omstandigheden hun diensten en taken verrichtten en bij het lezen van de website moeten ervaren hoe het de Papoea’s sindsdien is vergaan. Van de enkele reünies die ik bezocht, weet ik, dat men de Papoea’s een warm hart toedraagt en het gevoel: “dit hebben de Papoea’s niet verdiend”, zal hier toch sterk overheersen. Uit de vele reacties van Nieuw Guinea gangers blijkt zelfs genegenheid voor Papoea’s en vele van hen tonen solidariteit en hebben zich daadwerkelijk ingezet om het lot van Papoea’s te verbeteren. Veel veteranen zijn actief in de verschillende Stichtingen en zijn ook door hen zelf opgericht.
Dit is toch een opvallend verschijnsel: het geeft aan dat men toch zit met een schuldgevoel, waar men echter niets aan kan doen. Zelf had ik ook heel sterk het gevoel de Papoea’s in de steek te laten. Voor mij zelf had het maken van de website een positieve uitwerking omdat bepaalde frustraties op een gezonde manier worden gekanaliseerd. De affaire is veel beter bespreekbaar en het besef dat veel oud collega’s zich ook daadwerkelijk voor Papoea’s inzetten geeft een goed gevoel en een positieve kracht, ook voor de achterban, met het werk door te gaan
Al met al is het onthutsend, hoe de Nieuw Guinea, Papua kwestie, in het vergeetboekje is geraakt en er in Nederland eigenlijk maar één organisatie is, die de belangen van de Papoea’s politiek promoot.
Dit is de stichting Pro Papua, die naar mijn mening heel actief opereert en zich veel moeite getroost de belangen van de Papoea’s bij de politici te behartigen.
Met de website probeer ik, als veteraan, ook mijn steentje bij te dragen, hierbij denk ik aan een Papoea gezegde: het is een druppel op een gloeiende plaat, maar als het doordruppelt, veroorzaakt het een gat in een rots!
De vrijheidsstrijd zal nooit slagen zonder het bewustzijn dat globalisering komt vanuit een enkele mysterieuze gedachten gang.
Deze gedachten gang gaat over rechtvaardigheid, begrip, inleving, dat elk volk het recht wordt toegekend in vrijheid te leven.
Dit gedachten goed moet meer ingang vinden, zodat tirannieke overheersers aan kracht inboeten en waarbij democratische globalisering wordt gestabiliseerd.
De Papoea’s zijn van hun basis rechten en vrijheid beroofd, hebben geen politieke macht en leven eigenlijk in hun eigen land in een gevangenis.
Bij het lezen van deze website kunt U lezen wat er zoal in West Papua is gebeurd en hoe de wereld hier op heeft gereageerd.
Ik vind dit een beschamende situatie, maar U kunt zelf oordelen!
“When truth is replaced by silence, the silence is a lie”
