Gezondheid/Health

Health – Gezondheid

“Indigenous peoples have the right to access, without any discrimination, to all medical institutions, health services and medical care.”

Draft Declaration on the Rights of Indigenous People, The United Nations Commission on Human Rights

Antara 24.9.2002: Gezondheid: HIV/AIDS gevallen in Papua zaak van grote bezorgdheid.

Papoea’s waarnemend gouverneur Constant Karwa drukte zijn bezorgdheid uit over de verhoogde HIV/AIDS gevallen in Papua, nu 1125.

Deze 1125 gevallen bestaat uit 617 HIV and 508 Aids gevallen met een maandelijkse toename van 80 gevallen in de maand September. Om een verdere verspreiding van deze ongeneeslijke ziekte bij voorbaat te voorkomen hebben lokale gezondheidsautoriteiten het publiek opgeroepen vrije seks en ander dergelijk geslachtsverkeer te vermijden.

Lakasama Net: Wie kan men aanspreken voor deze Aids explosie op Papua?

Zit het militaire apparaat achter deze ontstellende stijging van het aantal HIV/Aids gevallen in Papua?

Papua heeft het hoogste aantal HIV/Aids gevallen in Indonesië. De laatste officiële cijfers zet het aantal gevallen in Papua op 1125, maar deskundigen zeggen dat het werkelijke cijfer veel hoger ligt.

Papoea bronnen in Jakarta, inclusief 2 civiele bronnen, claimen, dat het Indonesische leger jarenlang in het geheim met aids geïnfecteerde prostituees uit Java naar Papoea hebben gestuurd als onderdeel van een plan de inheemse Papoea bevolking te verzwakken.

Er is geen hard bewijs deze claim van beweerde genocide te bevestigen, ofschoon enige mensenrechten activisten en kerkelijke autoriteiten hebben aangegeven, dat het leger verantwoordelijk

zou kunnen zijn voor het groeiende aantal gevallen van aids in Papua.

Velen geloven dat het militaire regiem een groot belang heeft dit probleem te introduceren en uit te voeren. De introductie van HIV/AIDS wordt gezien als een effectief wapen de inheemse bevolking van Papoea uit te roeien. Velen geloven dat dit een onzinnig geval van etnische zuivering is.

John Bar van de United Church in Australië zegt dat er ook wantrouwen is over de officiële geneeskunde in West Papua, aangevende, dat aantijgingen over de rol van het leger in het aids-probleem moet worden onderzocht.

De Indonesische mensenrechten campagne(TAPOL) citeerde in Juli een bron, zeggende, houtvestings

bedrijven werden aangewezen bekend te zijn met het brengen van geïnfecteerde prostituees naar de betrokken dorpen. Het is geen geheim dat het Indonesische leger een belangrijke rol speelt in Papoea’s houtindustrie. ” Indonesië staat op de rand van een grote aids explosie”, vertelde een U.S. beambte vorige week in de Laksama Net in Jakarta. Ofschoon prostitutie in Indonesië officieel is verboden, is het op lokaal niveau gewoon gelegaliseerd, omdat veel bordelen door militaire en regeringsbeambten worden gemanaged. Chris W.Green, een aids activist, was lid van 4 koppig team van de Spiritia stichting, een team waarbij ook 2 mensen met HIV/aids(PLHA’s) en bezochten 4 steden in Papua,

Jayapura, merauke, Sorong en Timika. Zij ontmoetten ook groepen, die de PLHA’s steunden, niet gouvernementele organisaties(NGO’s), doktoren, ziekenhuisdeskundigen en regeringsverantwoordelijken om de epidemie te bestrijden. Zij waren zich ervan bewust dat de epidemie in Papua meer verspreid is dan in andere delen van Indonesië.

Onder de lokale leiders overheerst het gevoel dat aids in Papua werd geïntroduceerd in een opzettelijke poging de inheemse Papoea bevolking te decimeren.

Wat moet er worden gedaan?

Er moet duidelijk meer worden gedaan om het niveau van de zorg onder de lokale leiders te verhogen.

Constant Karma leidde al een groep Papoea beambten op werkbezoek naar Oeganda om de situatie daar ter plekke te bekijken. Hij is nu een actief voorstander voor effectieve en praktische maatregelen.

Er zijn enige activisten op districtsniveau, maar zij zijn eenlingen en overladen met een veelvoud van andere problemen. Er moeten wegen worden meer groepsleiders hierbij te betrekken, speciaal religieuze leiders en hem een uitgebalanceerd lesprogramma aan te bieden, hoe de aids explosie het beste kan worden aangepakt. Een goede benadering, die overal al succes heeft opgeleverd is de betrokkenheid van de PLHA’s en inderdaad is dit ook in Papua een succes gebleken.

Een PLHA, bekend als Mama Dora, was actief in het organiseren van publieke meetings in de laatste maanden van vorig jaar. Jammer genoeg leed zij aan aids en dit voorjaar is zij overleden.

Ondanks haar voorbeeld, werd ons vaak verteld dat het onwaarschijnlijk zou zijn, dat wij goede kandidaten voor een dergelijke betrokkenheid in Papua zouden vinden. Iedereen zei dat de PLHA’s ter plaatse, hun status niet in het openbaar bekend zouden willen maken. Zij hebben geen voldoende opleiding, zij zijn allemaal te ziek. Wij ondervonden echter dat dit niet zo was. Op elke locatie ontmoetten wij tenminste 1 PLHA, die bereid was, onder begeleiding, dit te doen.

Ongetwijfeld hebben zij nog behoefte aan opleiding en kennis in HIV/Aids, ook al om hun zelfvertrouwen te vergroten. De stichting Spiritia wil dit voor haar rekening nemen.

Verschillende Afrikaanse landen hebben bewezen dat een dergelijke aanpak vruchten afwerpt in de strijd tegen de aids-epidemie. Wij moeten bereid zijn van hen te leren.

Gezondheid:

12.9.2003: Wamena: Indonesië (Reuters): door Dean Yates.

Aids nachtmerrie duikt op in Papua:

Zij smullen van de soepballetjes en drinken thee: de 9 teenager meisjes zien eruit als vriendinnen, die wat kletsen op een Zaterdagavond in het bergdorp Wamena.

Zij nemen even een pauze en verkopen hun lichaam om de hoek van een smerige straat voor minder dan $6,-.

Zij hebben allemaal van Aids gehoord, hoe het wordt verspreid en zijn bang. Maar zij zijn een minderheid in deze enorme provincie ter grootte van Frankrijk en waarover gezondheidsexperts zeggen, dat veel mensen nooit over deze ziekte hoorden, laat staan dat zij condooms gebruiken.

Papua heeft al 1/3 van de in Indonesië gemelde HIV/Aids gevallen, nu nog minder dan 1% van haar bevolking. Experts vrezen echter, dat 5% van Papua HIV positief zou kunnen zijn en waarschuwen al voor een epidemie Afrika stijl in een gebied, waar ziekenhuis faciliteiten elementair goed zijn.

“Papoea mannen gebruiken niet graag condooms”, zei Gustim Pigmo, 18 jaar en oudste van de groep, terwijl ze een wollen muts over haar hoofd trekt om de kou voor te zijn. De jongste is 14.

Vorige week waarschuwde de V.N. de leiders nog, dat men te weinig aandacht besteedde aan deze gevaarlijke crisis. Het ergerlijke van de situatie in Papua is volgens experts het geloof, dat Jakarta de ziekte in de jaren 90 in Papua zou hebben geïntroduceerd in een poging om de inheemse bevolking in dit probleem gebied uit te schakelen en te elimineren.

Papua is het gebied met de hoogste rate van Aids gevallen, ofschoon nog maar 10 jaar geleden, de eerste 5 HIV gevallen werden gerapporteerd en de test faciliteiten waren alleen in grote centra.

Volgens experts is er vanaf 2000 in Wamena, het centrum van de Baliem vallei en waar sommige stammen tientallen jaren geleden zo uit het stenen tijdperk opdoken, weinig onderzoek geweest.

Snelle verspreiding: “De toestand is slecht en het wordt erger”, zei Chris Green van de Spiritia stichting, een HIV/Aids, NGO organisatie in Jakarta. “Sommige schatten het aantal besmette gevallen op 5% van de bevolking, hetgeen heel hoog is, zelfs voor Afrikaanse begrippen.

Wij kijken nu naar de potentie van een aantal gemeenschappen en zien die helemaal verdwijnen”.

Er zijn verschillende factoren, die de ziekte sneller verspreiden: Vrij seksueel verkeer, rituelen bij Papoea stammen, waarbij sprake is van partnerruil, de traditionele afwezigheid van voorspel, de onbekendheid met Aids en gebrek aan condooms. Ondanks dat men meer dan 250 talen spreekt, is de ziekte tot diep in de jungle doorgedrongen.

Een man, die probeert het gevaar uit te vergroten is Gunawan Ingkokusumo, hoofd van de USAID, opgerichte Aksi Stop Aids netwerk in Papua. Zijn cijfers tonen 1262 gevallen HIV/Aids in Papua tegen een totaal van 3782 nationaal. Hij vertelde, dat de HIV infectie 5% kon zijn.

Bij de Papoea’s leeft de gedachte, dat Jakarta de ziekte bewust in Papua heeft overgebracht.

Silvia Tamahiwu, die gewerkt heeft met jonge prostituees, schat dat ca 100 meisjes in de stad van 15000 mensen actief zijn.

Als de 9 meisjes hebben gegeten, zeggen sommige het gevoel te hebben, dat men Aids heeft, maar dat zij blijven werken voor het geld. “Wij zijn allemaal bang, maar wat kunnen wij doen”, zegt Mariee Kiwo, die een houten kruisbeeldje om haar hals draagt.

8.4.2008

The Whole Wide World

Health and human security in West Papua

Susan J Rees, Remco van de Pas, Derrick Silove and Moses Kareth

MJA 2008; 189 (11/12): 641-643

Recent publications have highlighted the impact of human rights violations, poverty and extraction of natural resources on the health status of the indigenous people of West Papua. However, the Australian medical literature has so far remained silent on this issue.
Long-standing allegations of violence being perpetrated against Papuan civil society are supported by accounts given by West Papuan refugees involved in an Australian-based study.
Health data collected by Médecins du Monde and other sources provide an insight into the poor health and lack of health care in the province, with high rates of infant mortality and morbidity, maternal mortality, and HIV/AIDS.
Extraction of natural resources is causing major disruptions to the traditional livelihoods of indigenous Papuans, as a result of environmental degradation, mass displacement and an influx of migrant workers.
Australian health professionals are urged to assist in remediating this dire situation, in keeping with our tradition of contributing to the health care of societies in our region.

The Guardian newspaper1 and a recent commentary in the Lancet2

have

drawn attention to the health and human rights situation in West Papua. Assertions made in these articles are consistent with those in other recently published reports of the marginalisation and impoverishment of indigenous West Papuans.3,4

In considering the health of West Papuans, we apply the United Nations definition of “human security”, which includes but goes beyond issues of personal and communal safety to encompass economic, environmental, educational, health and political conditions.5 Each of these elements gives cause for concern in West Papua. Of relevance too is the World Health Organization’s renewed commitment to the Alma-Ata Declaration, emphasising the importance of social and economic conditions in shaping a community’s capacity to achieve optimal health and wellbeing.6

Remarkably, the situation in West Papua has until now not received attention in the Australian medical literature. For this overview of the health situation in West Papua, we draw on existing documentation, including data collected by a non-government organisation in West Papua, Médecins du Monde. This organisation is working in primary health care and in building human resource capacity in the Puncak Jaya district in the central highlands, with a special focus on HIV/AIDS and tuberculosis. We also incorporate preliminary observations from an ongoing mental health project with West Papuan refugees in Australia.2 The Australian project is applying both qualitative and clinical measures to document the histories of West Papuan refugees, explore their resettlement trajectories and acculturation experiences, and assess their psychological responses to past trauma and ongoing stresses.

From the available evidence, we draw attention to three key areas relevant to health, rights and human security in West Papua; namely, reports of organised violence perpetrated against Papuan society, the social and health status of West Papuans (with a particular focus on HIV/AIDS), and the effects of mineral extraction on the culture and cohesion of the society.

Historical context

West Papua forms the western half of the island of New Guinea. In the 1960s, the colonial power, the Netherlands, took steps to prepare West Papua for independence at the same time as Indonesia laid claim to it as part of the former Netherlands Indies. Leading Western powers granted Indonesia stewardship of West Papua in 1962, pending a referendum on independence. In 1969, after a UN-brokered referendum, West Papua was incorporated formally into the Republic of Indonesia, a process supported by Australia. However, less than 1% of the population of 700 000 actually voted in the referendum, with the overseeing chief UN officer declaring that the “Act of Free Choice” was anything but democratic.3 Pro-independence groups have continued to resist Indonesian dominion, but demands for a fully representative referendum on independence have not been heeded. With the transition from the Soeharto era, Indonesia granted the province “Special Autonomy” in 2001.2 The Special Autonomy Law No. 21 2001 involved the establishment of a West Papuan representative Council (Papuan People’s Council), with the aim of giving indigenous Papuans more power over their own affairs, protecting their basic rights, and improving their standards of health, economy and education. In effect, it appears to have had no impact on these issues.

Allegations of repression and violence

Since the 1960s, concerns have been raised that Indonesian authorities have been responsible for a campaign of repression and violence, resulting in the deaths of a large number of West Papuans.4 Instances of murder and abuse have been documented3 but, because of obstacles to outside agencies’ access to the province, there is no accurate documentation of the number of West Papuans killed. Indonesian authorities have not formally investigated these allegations.7 Nevertheless, recent reports have detailed politically motivated abuses in the province,2-4 and these reports are supported by accounts given by West Papuan refugees involved in our Australian-based project. The UN Committee against Torture stated that it was

. . . deeply concerned about the numerous ongoing credible and consistent allegations, corroborated by the report of the Special Rapporteur on Torture and other sources, concerning routine and widespread use of torture and ill-treatment of suspects in police custody . . . especially in Papua, Aceh and in other provinces where there had been armed conflicts.8

Social and health status

Health care standards are lower in West Papua than in other regions of Indonesia.9 District health data from the Puncak Jaya district indicate that infant mortality is about 85–150 per 1000 live births, with the figure for those under 5 years of age being 30–50 per 1000 (unpublished data, Médecins du Monde). Treatable diseases, particularly pneumonia and diarrhoea, are common causes of mortality in children. Data from across West Papua suggest that malaria, upper respiratory tract infections and dysentery are the major causes of childhood morbidity.10

Maternal mortality is three times higher than for the remainder of Indonesia,10 standing at 500–1000 per 100 000 births, with postpartum haemorrhage being a major cause.9,11 Medical facilities are understaffed and under-resourced. The ratio of doctors to population varies according to the area, ranging from 1 : 2000 to 1 : 23 000, with doctors being concentrated in urban areas.7 A Puncak Jaya legislative board report held by Médecins du Monde (Puncak Jaya District Health Office, 2008) indicated that only 8% of the district budget is allocated to health services. Clinics face a shortage of essential medications. Underfunding and lack of support have resulted in key personnel abandoning their posts, further undermining the already fragile district-level health services.

According to AusAID, the rate of HIV/AIDS in West Papua is 1.03%, compared with 0.17% in the remainder of Indonesia.11,12 AusAID estimates that by 2025, the adult prevalence of HIV/AIDS in West Papua could rise to 7%, compared with a projected 1.08% for the remainder of Indonesia.12 Data from Médecins du Monde indicate a growing HIV epidemic in the highlands, with an estimated population prevalence of 2.9%.13 Rapid social change associated with population movements increases the risk of spread of HIV to many areas in West Papua, including the highlands. In the financial year 2007–08, the Australian government provided a total of $14.5 million to Indonesia to commit to West Papua for HIV prevention.12 In addition, the Australian government has recently invested $100 million in a 5-year program aimed at preventing the spread of HIV in neighbouring Papua New Guinea (PNG).14 With an eye on the potential spread of HIV to Australia through the porous border with the Torres Strait, a coordinated program focusing on West Papua and PNG is imperative. Unless the approach addresses the social, political and economic disruptions in West Papua and their potential impact on the entire New Guinea landmass, a focus on distributing condoms and initiating health promotion campaigns is unlikely to be adequate. HIV/AIDS therefore needs to be considered as a complex regional issue, with conflict and social disruption in West Papua being a major factor leading to its spread.

Effects of mining on traditional lives and wellbeing

The Guardian article asserts that mining operations are not complying with adequate health and safety standards, resulting in the release of toxic waste into rivers, destruction of natural vegetation, deforestation and flooding.1 As a consequence, local communities are facing the loss of their traditional livelihoods and mass displacement from their lands. In addition, the influx of large numbers of migrants from other parts of Indonesia to work in the mines and plantations is leading to fundamental changes in the demography and culture of affected regions. Unchecked migration continues to displace the poorest people from jobs and land, invariably the indigenous Papuans. The risk is that Papuans will become a minority group in their own homeland. Whereas indigenous Papuans comprised 96% of the population in 1971, they accounted for only 59% in 2005.15

What we can do

Although data are limited, the evidence suggests that West Papuans are experiencing a major challenge to their human security, and that the community’s capacity to improve its own health is greatly restricted when considered according to the principles of the Alma-Ata Declaration. Australia’s limited focus on the health and human rights of West Papuans is notable, given that New Guinea is our closest regional neighbour and Australia’s aid program to PNG is the largest in our region. A fragile political relationship with Indonesia, together with geopolitical and economic considerations, undoubtedly influence Australia’s present stance.

Australian medical professionals have a proud record of contributing to the health care of conflict- and disaster-affected societies in our region, and this tradition should extend to West Papua. We can advocate for more aid funding for health, as long as there are safeguards to ensure that projects are implemented with integrity. Greater support could be given to local and international medical organisations, both those working in the province and among refugees on the PNG side of the border, to improve primary health care, to prevent the spread of infectious diseases, and to ameliorate the psychosocial effects of trauma and displacement. Australian professionals could also forge stronger links with academic and medical institutions in West Papua, offering training and exchange programs that would assist in overcoming the isolation of health personnel in the territory.

There is a need to advocate for greater access to West Papua by the media, human rights organisations and researchers. This would allow more accurate monitoring of key indicators, providing data to clarify the impact of human rights conditions, ecological damage, and social and cultural disruptions on communal health and wellbeing.15 There is ample evidence from other settings to demonstrate the adverse impact of political conflict and the neglect of human rights on the general and mental health of indigenous peoples. We can draw on experiences elsewhere to show how political instability, the disintegration of communities, and population displacement can hasten the spread of HIV and other communicable diseases.

This commentary aims to encourage Australian health professionals to play a more active role in addressing the ongoing neglect of health and wellbeing in West Papua. We have a special regional responsibility to ensure that the right to health for all applies equally to indigenous West Papuans.

Competing interests

None identified.

Author detailsSusan J Rees, PhD, ARC QEII Fellow, Centre for Population Mental Health Research1Remco van de Pas, MD, Medical Coordinator, Médecins du Monde, Papua2Derrick Silove, MB ChB, MD, FRANZCP, Director, Centre for Population Mental Health Research1Moses Kareth, Research Assistant,1 and West Papuan community member

1 Psychiatry Research and Teaching Unit, School of Psychiatry, University of New South Wales, Sydney, NSW.

2 Médecins du Monde, Paris, France.

Correspondence: s.j.reesATunsw.edu.au

References

(Received 8 Apr 2008, accepted 20 Oct 2008)

The Medical Journal of Australia eMJA

5.1.2009: from report 56: Australische Medische Krant beschrijft falen van gezondheidszorg, infrastruktuur in West Papua en luidt noodklok .

Kindersterfte ligt veel te hoog en er is een tekort aan klinieken en noodzakelijke geneesmiddelen. Het personeel verlaat afgelegen posten en zorgt voor verdere ondermijning van de gezondheidszorg.

6.4.2011: Op verzoek van kennissen, de familie van Koningsveld, plaats ik hierbij de website van hun zoon Eelco, die de levensbedreigende ziekte ALS heeft.

Betreffende website is te vinden onder: www.alsopdeweg.nl

Op de website is te lezen hoe hij met deze ziekte omgaat en weet om te zetten in een bewonderenswaardige missie:

De missie van de Stichting ALS op de weg!

De Stichting ALS op de weg! heeft als doel om patiënten met de ziekte ALS te ondersteunen bij het zo lang mogelijk optimaal functioneren in de maatschappij. Hiervoor zijn vaak aanpassingen en hulpmiddelen nodig die buiten de vergoeding vallen van de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO)of UWV. Zo is vaak de aanschaf van een rolstoelauto niet mogelijk vanwege onvoldoende budget of een te lange wachttijd voordat de financiële middelen beschikbaar zijn.

Door de snelheid van de ziekte zijn hulpmiddelen vaak sneller nodig dan de administratieve molens kunnen draaien, hiervoor is ook de stichting om als een katalysator te werken voor de aanschaf van de nodige aanpassingen en hulpmiddelen.

De stichting richt zich primair op de hulpmiddelen die buiten de reguliere vergoedingen vallen, maar wel noodzakelijk zijn voor sociale en maatschappelijke betrokkenheid van de ALS patiënt

25.11.2011: Bericht van AWPA Sydney over voedseltekort in West Papua:

Australia West Papua Association (Sydney)

Director General Peter Baxter
AusAid, GPO Box 887
Canberra , ACT 2601

24 November 2011

Dear Director General,

I am writing to you concerning the reports of a food crisis in the Intan Jaya district of West Papua[1]. Media reports indicate that thousands of Papuans are suffering from a lack of food for the past four months and have been forced to eat tubers from the forest to survive. A member of the Papua Legislative Council (DPRP) in a media report on Monday said that crop failure had occurred in the area because of “bad weather including heavy rains and strong winds” which has destroyed crops. Villagers are surviving only on tubers. Although at this stage there have been no reports of deaths, this possibility is not ruled out given that communication with the area is difficult. The area can only be reached by plane and according to the report the local government did not appear to be providing any help to alleviate the suffering.

We understand that AusAid only responds to requests for aid from governments. However , many people have died in the past in droughts and famine in West Papua and we urge you to offer aid to the Indonesian Government for the villages in the Intan Jaya district. Media reports have stated that up to 19 villages in the district have been effected by the crop failures. The Australia Government has in the past supported drought relief in the highlands of West Papua.

We note that Prime Minister Julia Gillard has offered to support Indonesia in disaster relief and will give four C-130 Hercules – worth an estimated $30 million – to Indonesia for disaster relief and humanitarian work in an agreement struck in Bali between the Prime Minister and the Indonesian President. As Australia is one of the best resourced countries in the region we urge you to offer assistance to the Papuan Governor for those affected by the food shortages.

Yours sincerely
Joe Collins
Secretary

9.5.2013: via Henk Bartels: Kinderroof in West Papua

In toenemende mate zijn er berichten over bedenkelijke acties van Indonesië in West-Papua, waarbij de Papuajeugd het doelwit is. Vooral in het binnenland worden jongens en meisjes steeds vaker door Indonesiërs benaderd met de bedoeling om hen goedschiks of kwaadschiks weg te lokken uit hun woonomgeving. En vaak hebben ze daarbij succes. Met de beloften dat ze mogen gaan leren op een school, worden ze meegelokt naar een grote stad, soms in West-Papua, maar ook wel in Java. Maar eenmaal daar wacht hen meestal een grote teleurstelling. Ze worden ondergebracht in propvolle gemeenschapshuizen of barakken, waar een streng regiem heerst. En het beloofde onderwijs blijkt meestal te bestaan uit een heel beperkt programma, het leren van de Indonesische taal, een klein beetje rekenen en het bijna constant aanhoren van een godsdienstleraar over de Islam. De meeste kinderen stammen uit een christelijk gezin, katholiek of protestant, en krijgen nu heel andere dingen te horen. De Islamitische leer en gedachtengangen worden er elke dag bij hen ingepompt. Ze krijgen een soort heropvoeding en hersenspoeling, waarvoor de meeste jonge kinderen erg vatbaar zijn. Dat proces doet denken aan het beleid van de Australische regering in de periode van 1910-1971, waarbij zo’n 100.000 Aboriginalkinderen uit hun nogal primitief levende gezinnen werden weggehaald om ze te ‘heropvoeden’ in een Westerse omgeving. Een maatregel waarvoor de Australische regering later haar excuses heeft aangeboden aan het Aboriginalvolk.

Van de uit hun oorspronkelijke woonomgeving weggelokte Papuakinderen zijn er maar weinigen succesvol en gelukkig. De meesten worden maar gebrekkig opgeleid en als ze de leeftijd hebben bereikt dat ze kunnen werken, komen ze terecht in werkomgevingen die weinig perspectief bieden en heel slecht worden betaald. Maar het lukt de Indonesische regering steeds vaker om haar bedenkelijke tactiek uit te voeren: Papuagezinnen uit elkaar trekken en de jeugd hersenspoelen en Islamitiseren.

Wereld word wakker !

Gezondheid/Health

Rubrieken