Hoofdstuk 3

(Hs.5:)

1.1.2003 – Djakarta Post: Politie in Papua beschoten.

Op Woensdagmorgen omstreeks 09.30 werd de politie door onbekende, bewapende mannen beschoten, toen zij het schiet incident bij Wutung, waarbij 3 vrouwen gewond raakten, waaronder ook de vrouw van de mensenrechten activist John Beanal, wilden onderzoeken.

Lt.Kol. Daru werd hierbij gewond en zijn chauffeur kreeg ook schotwonden, toen een groep mannen hun auto onder vuur namen. Daru reisde mee met de politie om ballistisch onderzoek te verrichten, maar werden plotseling overvallen , toen zij de plek naderden van het betreffende schiet incident. Papoea’s van de vrijheidsbeweging konden niet worden gehoord en waren niet bereikbaar voor commentaar.

4.1.2003 : Courier Mail – Indon.leger viel PNG binnen — , door Greg Polgrain.

Indonesische troepen zijn enkele kilometers PNG gebied binnengetrokken en hebben zonder aanzien des persoons lokale burgers beschoten, vermeldden regeringsbronnen in PNG gisteravond.

Naar verluid vond de aanval op Donderdag bij Wutung plaats, 3 km van de Indonesische grens. Er was geen betrouwbare melding van doden of gewonden. Men maakte slechts melding, dat de PNG zaakgelastigde,Chris Kati, de zaak ter plekke zou onderzoeken. Indonesië heeft PNG ervan beschuldigd West Papoea vluchtelingen, waaronder veel verdachte personen, die onafhankelijkheid nastreven, te huisvesten. Er zijn ca. 3000 vluchtelingen in Oost Arwin, 68 km in het PNG gebied, nabij Kuinga en meer in het noorden in de buurt van Wutung en Vanimo.

De afgelopen 2 weken hebben zich in de buurt van Wutung verschillende schietincidenten afgespeeld. Een ervan betrof een groep Papoea Provinciale beambten, die naar de grens reisden.

De Kopassus wordt ervan verdacht de aanval in scene te hebben gezet.

5.1.2003: Papua New Guinea Independent – door Alison Anis:

Vechten tegen schendingen van de mensenrechten — het Papua verhaal.

—-“Wij hebben geen keus—-, wij zijn gasten in ons eigen land geworden”, zegt Rode Ranimbo vanuit West Papua, een lid en woordvoerster van de Solidarity van West Papoea Vrouwen(SWPW).

Toen ik dit verhaal probeerde te schrijven, zocht ik naar een meer verantwoorde invalshoek, waarmee ik de aandacht van de lezer langer kon vasthouden. Het werd mij echter duidelijk, dat het Papoea onderwerp, van het vroegere Ned. Nieuw Guinea, heel complex is.

Voor velen is de situatie van de Papoea’s een gebed zonder einde. Al meer dan 30 jaar worden de Papoea’s blootgesteld aan flagrante schendingen van de mensenrechten en misdaden, begaan door de harde hand van het Indonesische leger. Deze trend zet zich voort tot op de dag van vandaag. Naast deze schendingen, ontwikkelingsschema’s op grote schaal, de zwakke economische positie van de Papoea’s, de grote toevloed van Indonesische immigranten op Papoea, de zwakke gezondheids -situatie en de onzekere toekomst van de Papoea vluchtelingen langs de grens met Papoea New Guinea, zijn allemaal zaken, waar de Papoea’s mee worden geconfronteerd. Gast in hun eigen land. Vrijwel in elk opzicht, economisch,qua opleiding , sociaal, worden wij door de Indonesische regering gezien als arm. Wij worden niet toegelaten om deel te nemen in economische diensten, sociale activiteiten en opleiding. De regering is onbekend met onze behoeften, ongeacht hoe betrouwbaar en geschoold wij zijn, zegt Rode Wanimbo. Zij was een van de 37 Melanesische deelneemsters op een 2 weken durende workshop voor de mensenrechten, die eind December vorig jaar in Port Moresby werd gehouden.

Zij vond de cursus heel bemoedigend en een grote uitdaging voor haar om ideeën inhoud te geven, hoe zij de mensenrechten het beste in haar land kan promoten. De mensenrechten problematiek werd tot dusverre geheel genegeerd.

Het Indonesische leger heeft de absolute macht over het leven van de lokale West Papoea’s en zoals Rode bevestigde: Alles wat wij deden, gebeurde onder het waakzame oog en de goedkeuring van het Indonesische leger”. —“Wij hebben geen vrije keuze— wij zijn gast in ons eigen land”, zei Rode. Zij legde uit, dat de helft van het land was bezet door Aziatische immigranten, die onder het immigratie programma naar binnen kwamen. Het doel van dit programma is mensen van de overbevolkte Indonesische eilanden naar West Papoea over te plaatsen, wat volgens de regering geen kwaad kan, omdat het zo’n uitgestrekt land is en met een zo’n kleine bevolking, dat men niet in staat is voor zich zelf te zorgen. De Papoea’s werden gedwongen hun eigen land te verlaten en ruimte te maken voor de immigranten. Dit proces loopt nog steeds en er wordt meestal hardhandige druk uitgeoefend de Papoea’s te laten verkassen.

“Zodra ik de grens overga naar Papua New Guinea, voel ik mij vrij. Ik ervaar dit als een opluchting en het is lang geleden dat ik mij zo voelde. Ik ontmoette mensen met dezelfde achtergrond als wij.” Rode refereerde aan haar tocht toen zij de grens overging van West Papoea naar Papua New Guinea. Rode vertelde: daar waar wij leven, gaan wij door een diep, heel diep dal, mensen realiseren zich dat niet. Mijn medemensen kunnen dit niet langer verdragen, maar wij kunnen hier niets aan doen, omdat het Indonesische leger ons hele leven beheerst. Wij kunnen niet zeggen, wat wij denken, want dat is vragen om moeilijkheden, verklaarde Rode.

Zij werkt onvermoeibaar met andere vrouwen om op te komen voor de mensenrechten, in het bijzonder voor de rechten van vrouwen in Papoea. Rode is heel duidelijk voor de vrouwenrechten standpunten in haar land en is vastbesloten het mensenrechten bewustzijn aan haar mensen over te brengen en te promoten. De workshoptraining heeft mij een nieuwe weg doen inslaan en nieuwe moed gegeven om terug te gaan om mensen in mijn land te onderwijzen over de mensenrechten zaken en tegelijkertijd gelijke kansen voor iedereen te creëren, zei Rode overtuigend.

Ieder jaar worden er steeds meer Papoea’s gedood, vrouwen en meisjes opgepakt, herhaaldelijk verkracht en gemarteld, sommige zelfs vermoord. Er zijn meldingen van mannen en jongens die zo maar verdwijnen, die men nooit meer terugziet. Een crisis in deze vergeten wereld is onvermijdelijk, ook al omdat landen doorgaan een andere kant op te kijken en doen alsof er niets gebeurt.

5.1.2003: Papua New Guinea Independent – door Alison Anis:

Vechten tegen schendingen van de mensenrechten — het Papua verhaal.

—-“Wij hebben geen keus—-, wij zijn gasten in ons eigen land geworden”, zegt Rode Ranimbo vanuit West Papua, een lid en woordvoerster van de Solidarity van West Papoea Vrouwen(SWPW).

7.1.2003: Tempo Magazin –Bijzondere getuigenverklaring — moord op Theys Eluay.
Na het bezoek op een receptie op het hoofdkwartier, waarvoor Theys was uitgenodigd, gaf Hartomo zijn ondergeschikten bevel Eluay een lesje te leren. Hutubarat gaf de order door aan Agus Supriyando en Zulfahmi om Eluay op zijn thuisreis te escorteren. Aan beide werd opgedragen Theys te intimideren. Met de auto van Eluay, bestuurd door Aristoteles Masoka, aanvaardden zij de thuisreis, ca 40 km van Jayapura. De twee soldaten zaten op de achterbank.Het leger verklaart dat de dood van Theys Eluay begon met een niet geplande conversatie, dat plaatsvond in zijn auto. De beschuldiging tegen vier van de 7 aangeklaagden, leden van de Kopassus werd op rechtszitting voorgelezen. Dit waren Lt.Kol.Hartomo, Kapt. Rionardo, Sgt.Asrial en Ahmed Zulfahmi. De aanklacht behandelde alles vanaf het begin en ook de moord werd uitvoerig beschreven.

De straf oefening bestond uit meer dan een team. Hutabarat had Kapt.Rionardo en Laurentiusly en Asrial stiekem opdracht gegeven om de auto van Eluay te volgen. Er ontstond een gesprek en even later kwam Supriyanto snel ter zake. “Ik hoorde, dat je van plan bent om de onafhankelijkheid van Papua uit te roepen. Is dat niet een beetje snel, nu de Indonesische regering speciale autonomie status aan Papua wil verlenen?”. Eluay antwoordde losjes: “ah’, zij zijn er niet mee eens. We vertrouwen de regering niet meer. De Papoea bevolking wordt door de Indonesische regering alleen maar bedrogen en vermoord”. Zulfahmi reageerde geërgerd toen hij hem zo slecht over zijn regering hoorde praten: “Trap de Indonesische regering niet in de grond, je bent eigenlijk een activist en je was vroeger een lid van het huis van afgevaardigden in Papua. Ben je vergeten, waar je vandaan komt?” Nu was het de beurt aan Eluay om in de aanval te gaan. “Wat weet jij van wat er werkelijk is gebeurd?. De Papoea’s hebben al besloten dat ze vrij willen zijn. Ze vertrouwen alleen mij”, zei hij. Masoka, vanachter zijn stuur, deed ook zijn zegje: “Zulfahmi , maak geen geintjes of ik roep “dief”en hij trapte meteen op de rem.

Voor Agus hem kon vastpakken, was hij uit de auto en riep “dief , dief”. Eluay probeerde ook uit zijn auto te komen, maar zijn arm werd krachtig door Zulfahmi teruggetrokken. Op dat moment, volgens de militaire dagvaarding, arriveerde de achtervolgende auto met Rionardo als chauffeur ter plekke. Asrial en Laurentiusly stapten uit en liepen naar de auto van Eluay om te kijken wat er aan de hand was. Agus vroeg Asrial om achter het stuur plaats te nemen en zij reden terug in de richting van Jayapura. Laurentiusly was ook achterin gaan zitten. Zij waren gedwongen om in de richting van Koya te rijden omdat het vrij druk was op de weg van Jayapura -Sentani.

Eluay hield niet op met roepen. Volgens het proces-verbaal sloot Zulfahmi met de palm van zijn hand de mond van Eluay. Als hij losliet, begon hij weer te roepen. Dit gebeurde drie maal. Toen drukte hij met zijn beide handen de mond dicht. Eluay vocht om zich te bevrijden, totdat hij niet meer kon. Volgens de bekentenis was dit de toestand van Eluay, toen de drie Kopassus soldaten het lichaam van Theys in de auto achterlieten. Het was vroeg in de morgen, ca 04.00 toen de drie op het hoofdkwartier terugkwamen en het voorval aan Hartomo meldden. Hun werd opgedragen wat te gaan rusten.

Twee politie functionarissen, Abib Putut Irianto en Tarno vonden de auto van Theys op de hoek van een ravijn. Zij vonden het levenloze lichaam van Theys Eluay in de auto. De bekentenis van de daders vertoont nog een aantal hiaten. Bij de autopsie, verricht door Clemens Manjatori van het regionale ziekenhuis in Jayapura, bleek , dat Theys stierf met uitpuilende ogen, gebroken neus en gescheurde onderlip, kneuzingen aan zijn nek en oren en zijn tong uit de mond.

Dit alles duidt op ernstige mishandeling. Het proces verbaal sluit niet naadloos aan bij de verklaring van Janneke Ohee, 40 jaar, de vrouw van Theys. Op de avond van het incident omstreeks 22.10 plaatselijke tijd, kreeg zij een telefoontje van Masoka. Zij hoorde de paniek in de stem van hem. “Wij worden ontvoerd” , zei hij. Hij vertelde niet wie hun ontvoerden. Masoka vervolgde: “Mama, informeer a.u.b. de priesters van de congregatie om voor ons te bidden. Wij zijn in gevaar. Wij hebben God nog. Lang leve Papua.” Toen viel de telefoon stil. De chauffeur wordt sindsdien vermist. Hij ging terug naar het hoofdkwartier, ging naar binnen om er nooit meer levend uit te komen.

Door de beschuldigden wordt de indruk gewekt, dat men niet van plan was Eluay te vermoorden.

Dit was een ongeluk en het was niet met voorbedachte rade, zegt de advocaat van de beklaagden.

Dit zou dan vallen onder Art. 338 i.p.v. 339, moord met voorbedachten rade.

Tot dusverre is geen enkele moord onder Art. 339 gevallen!

Volgens Thaha Al Hamid, secretaris generaal van het Papua Presidium Council, had men helemaal geen plannen om op 1 December de onafhankelijkheid uit te roepen. Wij planden de normale activiteiten, een dankdag , zei hij. In de toekomst moeten verhoren, geplande proclamatie en andere hiaten worden bekendgemaakt, zodat voor eens en voor altijd kan worden vastgesteld, waarom Eluay moest sterven.
Betreffende krant heeft beslag weten te leggen op documenten van het officiële onderzoek en veel over deze affaire naar buiten gebracht. De advocaat van Hartomo, Ruhut Sitompul, verklaarde zelfs dat Theys gestorven was aan een hartaanval gedurende de ondervraging.In bovengenoemde krant kan men lezen hoe Hartomo verklaarde van niets te weten en dat hij toen nog ruggesteun had van de Kopassus commandant in Jakarta en andere senior officieren.Naschrift: In The Weekend Australian van 31.8.2002, by Don Greenlees, getiteld: can Kopassus get away with murder?

Het proces-verbaal, behandeld in voorgaande rechtszitting, heeft dit al weer achterhaald.

Het neemt niet weg , dat er nog geen duidelijkheid is over Aristoteles Masoka, de chauffeur, die is teruggegaan naar het hoofdkwartier. Het is ook niet voor niets, dat er in mijn rapport een boekje wordt opengedaan over de Kopassus -eenheid.

9.1.2003: De Jakarta Post com. – Regering wijst buitenlands onderzoek in Papua en Aceh af.

De regering heeft een plan aangekondigd om buitenlands wetenschappelijk onderzoek in Papua en Aceh te verbieden. Men zegt dat de wetenschappers andere doelen nastreven en dat dit zou leiden tot inmenging in Indonesische aangelegenheden. De Minister van Buitenlandse Zaken, Hassan Wirajuda noemde expliciet wetenschappers uit Nederland en Australië, die van plan zouden zijn wetenschappelijk onderzoek in de 2 geplaagde provincies te verrichten.

Op dit standpunt van de regering is al veel kritiek gekomen en weerspiegelt het eigen gebrek aan vertrouwen met betrekking tot hun eigen positie in Papua en Aceh, waar al jarenlang clandestiene oorlogen om de onafhankelijkheid aan de gang zijn.

Wirajuda erkende dat de regering niet in de positie was om buitenlandse wetenschappers te weigeren met het oog op het bestaande vrije visa systeem, toegekend aan bezoekers uit het Westen, inclusief Nederland en Australië.

Het probleem is dat het korte vrije visa systeem, verstrekt aan toeristen, dikwijls door wetenschappers wordt misbruikt, vertelde hij aan verslaggevers, na een onderhoud te hebben gehad met Megawati Sukarnoputri. In het algemeen zijn verstrekte visa’s na aankomst goed voor bezoek aan alle delen in het eilandenrijk. Vorige week werden een Australische onderzoeker en een Amerikaanse verpleegster veroordeeld voor overtreding van de visa regels, toen zij Aceh bezochten en een separatistisch gebied binnenliepen.

Wirajuda zei, dat de regering alle verdachte activiteiten van de Nederlandse en Australische wetenschappers zou volgen, die zoals gemeld een bezoek aan Papua willen brengen. Hij vertelde, dat deze onderzoeken tot een plan zouden kunnen behoren om de zaak van de Papua onafhankelijkheid te steunen, zoals gewenst door sommige mensen in de provincie.

Hij merkte op, dat het Nederlandse parlement de regering heeft opgedragen onderzoek te verrichten naar het proces, waarbij Papua, vroeger een Nederlandse kolonie, deel werd van de Indonesische republiek in 1969. Een dergelijk onderzoek kan niet voor wetenschappelijke doeleinden zijn, zei hij. Waarom nu, en niet 10 jaar eerder, vroeg hij.

Hij was bang, dat de wetenschappers naar een onderdeel van het zelfbeschikkingsrecht zouden kijken en niet naar het geheel. De minister merkte ook op, dat het geplande onderzoek parallel liep naar de roep om herziening van het referendum door het Papua Presidium Council. Het Presidium vraag openlijk om de onafhankelijkheids status. Naast dit onderzoek, gesteund door het Nederlandse parlement, hebben Nederlandse en Australische wetenschappers geprobeerd Papua binnen te komen om hun eigen onderzoek op te starten, zei hij.

10.1.2003: Jakarta Post –National News: Regering onder vuur over de ban op buitenlandse wetenschappers, door Kurniawan Hari.

Indonesische wetenschappers reageerden Donderdag nogal furieus op de plannen van hun regering om buitenlandse scholieren te weren, die veldwerk in de geplaagde provincies Papua en Aceh willen verrichten. Men meende, dat dit verbod botst met de wetenschappelijke vrijheid.

Uit academisch oogpunt moet er geen verbod zijn op wetenschappelijk onderzoek. Als de regering besluit de ban in te voeren, dan moeten hier duidelijke redenen voor zijn, zei Aswatini, hoofdonderzoeker op het Indonesisch Wetenschappelijk Instituut (LIPI). De directeur van het economisch instituut en sociaal onderzoek, opleiding en informatie(LP3ES), Imam Ahmad, is het hiermee eens en zegt, dat zo’n verbod wetenschappers zou ontmoedigen, die wel goede bedoelingen hebben. Beide hadden commentaar op het regeringsplan om buitenlandse wetenschappers de toegang te ontzeggen veldwerk in Papua en Aceh te verrichten. Minister van Buitenlandse Zaken, Hassan Wirajuda, verdedigde de strenge politiek, omdat hij meende, dat veel buitenlandse wetenschappers met andere bedoelingen kwamen. Het plan om met het verbod te komen kwam juist , nadat Nederlandse en Australische wetenschappers vergunning vroegen om onderzoek in deze provincies te verrichten. Volgens Wirajuda kan men dit niet weigeren. De minister zei echter, dat een uitzondering kon worden gemaakt voor Papua en Aceh. Als de regering zich zorgen maakt over een bepaalde studie, kan men een onderzoek instellen.

Aswatini, die de leiding heeft over het bevolkingsonderzoekcentrum van LIPI, zei, dat de regering met een duidelijk uitleg over het plan moest komen om het verbod van buitenlands veldonderzoek in Papua en Aceh in te laten gaan. Zonder uitleg, zei zij, zullen de verdenkingen binnen de internationale gemeenschap sterker worden over wat er werkelijk gebeurt in Papua en Aceh.

Los van een goede verklaring, is een exact tijdsschema voor het verbod onvermijdelijk, het is een must, volgens Aswatini. “Het is onmogelijk om buitenlandse wetenschappers in die gebieden uit te sluiten, voegde Aswatini toe. Maar alle twee, zowel Imam als Aswatini konden het verbod begrijpen als het ging om veiligheidsredenen.

Aswatini, die regelmatig buitenlandse wetenschappers assisteerde, die daar onderzoek verrichtten, verzekerde, dat zij zich wel twee keer zou bedenken, wanneer zij gevraagd zou worden om studenten te helpen, die onderzoek willen doen in Papua en Aceh.

14.1.2003: Australian Financial Review.

Twee hoge politie officieren, die bewijs vonden van de betrokkenheid van het leger in de moord op de 3 onderwijzers bij de Freeport mijn, zijn overgeplaatst.

Het tweetal, plaatsvervangend politie-commandant in Papua, Brigadier-Gen. Rasiman Tarigan en de plaatselijke commandant in Timia, Sumarjiyo, zijn niet langer betrokken bij het onderzoek, dat vorige is overgedragen aan een gezamenlijk militair politie team. Rasiman Tarigan is overgeplaatst naar het politie hoofdkwartier in Jakarta.

Het Indonesische leger probeert de aandacht af te leiden van de door getuigen gesteunde bewijzen, dat het leger de overval pleegde. Vorige maand werd brigadier Raziman nog geciteerd door te zeggen, dat er bewijs voorhanden was, dat soldaten van het leger, Kostrad, betrokken was bij de overval. Gisteren stelde Raziman, dat hij vasthield aan zijn eerdere verklaring.

Naschrift:

Dit zijn toch ontwikkelingen en aanduidingen, dat de Indonesische regering niet de power heeft, zich aan de absolute macht van het leger te ontworstelen en dat het proces van democratiseren nog niet in gang is gezet. Toen het Bali bom incident plaatsvond, werd politie commandant Pastika overgeplaatst en op de Bali zaak gezet. Ook hij had duidelijke aanwijzingen en betichtte het leger.

Het lijkt erop dat het leger hardere standpunten inneemt en alsnog probeert de handen schoon te wassen. Het voorspelt in ieder niet veel goeds voor de Papoea’s, de OPM, mensenrechtenorganisatie Elsham en zelfs kerkelijke organisaties. Men gaat een heel onzekere en bedreigende toekomst tegemoet.

Gelet op de uitspraken van hoge militairen, welke in Indonesische kranten worden geciteerd, vraag ik mij wel eens af, wat voor opleiding deze mensen hebben genoten, of is men zo gehersenspoeld, dat men wars is van enige humaniteit en integriteit. Momenteel ben ik benieuwd hoe de Indonesische bevolking zal reageren op de nieuwe film “Only I want is to kiss you once”, die nu in Indonesië is gaan draaien. De hele cast bestaat bijna geheel uit Papoea’s en de set is in Papua opgenomen. De film heeft een politieke lading (moord op Theys Eluay) en zal bij de Indonesische bevolking waarschijnlijk toch wat losmaken. Het leger heeft tot dusverre van alles ondernomen Papua af te schermen, zodat men ongestoord zijn gang kon gaan en tot de dag van vandaag is dat ook aardig gelukt. Men voelt nu echter de oppositie, film,de vele goed gedocumenteerde rapporten, kortom de druk neemt toe. Ook Nederland zal op een gegeven moment de taboe sfeer moeten verlaten en meer druk moeten uitoefenen. Nu is er weer het plan van Indonesische regering de visa regeling aan te scherpen. Er zou een verbod moeten komen, Nederlandse en Australische onderzoekers toe te laten op Papua en Aceh. In de Nederlandse kranten heb ik hier nog niets over gelezen en überhaupt moet ik alle moeite doen om ook maar iets geplaatst te krijgen, als het tenminste over Papua gaat.

16.1.2003: Jason Mcload : studie naar geweldloze strijd in West Papoea.

Een studie, die onderzoekt hoe strategie en gemeenschappelijke acties het effect van de geweldloze strijd kunnen verhogen is nu beschikbaar op website: www.papuaweb.org.

Ondanks de onderdrukking hebben diegene, die geweldloosheid hebben nagestreefd, volgehouden en bescheiden succes geboekt. Dit is gebeurd door het conflict te dramatiseren, de rechtvaardigheid van hun zaak uit te dragen en de brute acties van het Indonesische leger aan de kaak te stellen.

De Papoea’s zijn vooral succesvol door zich af te vragen of de militaire overheersing door Indonesië in hun land wel rechtmatig is.

Wil een strategie van geweldloosheid succesvol zijn, dan is gezamenlijk actievoeren een noodzaak, vooral ook omdat Indonesië in niet geringe mate afhankelijk is van voortgaande goedkeuring en medewerking van de Papoea’s om de bezetting te handhaven.

Zoals veel Papoea’s terecht opmerken wil Indonesië en hun Westerse bondgenoten niet de Papoea’s, maar wel hun rijke bodemschatten. Om deze te kunnen exploiteren en controle op Papua te kunnen uitoefenen is Indonesië volkomen afhankelijk van de diplomatie, het militaire regiem en de economische steun van de internationale bondgenoten. Op hun beurt zijn deze bondgenoten afhankelijk van steun uit eigen bevolkingsgroepen bij het te voeren beleid aan steun aan het Indonesische regiem. Deze sleutelgroepen in landen zoals Australië, kunnen met hun strategische campagnes voor geweldloosheid ervoor zorgen, dat steun aan het Indonesische regiem wordt ingetrokken, met als resultaat dat ondanks hun alles overheersende aanwezigheid, de Indonesische overheersing in West Papua kwetsbaar is en onderwerp wordt om te verdwijnen.

De non-gouvermentele organisaties(NGO’s), kerkelijke instanties en andere organisaties, individuele, kunnen inderdaad sleutelgroepen vormen in hun support aan de Papoea case.

Als men tot een goede samenwerking komt, kan dit uitmonden tot een manier van elkaar versterkende krachten om te komen tot een breder draagvlak.

De hulp van de media is eigenlijk onontbeerlijk, alhoewel er via internet, websites, enorme mogelijkheden zijn ontstaan.

De laatste maanden is er wat dat betreft heel veel gebeurd met als gevolg, dat het zelfs de Indonesiërs opvalt, dat er meer oppositie komt.

Naschrift: In The Weekend Australian van 31.8.2002, by Don Greenlees, getiteld: can Kopassus get away with murder?

In bovengenoemde krant kan men lezen hoe Hartomo verklaarde van niets te weten en dat hij toen nog ruggesteun had van de Kopassus commandant in Jakarta en andere senior officieren.

Betreffende krant heeft beslag weten te leggen op documenten van het officiële onderzoek en veel over deze affaire naar buiten gebracht. De advocaat van Hartomo, Ruhut Sitompul, verklaarde zelfs dat Theys gestorven was aan een hartaanval gedurende de ondervraging.

Het proces-verbaal, behandeld in voorgaande rechtszitting, heeft dit al weer achterhaald.

9.1.2003: De Jakarta Post com. – Regering wijst buitenlands onderzoek in Papua en Aceh af.

10.1.2003: Jakarta Post –National News: Regering onder vuur over de ban op buitenlandse wetenschappers, door Kurniawan Hari.

14.1.2003: Australian Financial Review.

Twee hoge politie officieren, die bewijs vonden van de betrokkenheid van het leger in de moord op de 3 onderwijzers bij de Freeport mijn, zijn overgeplaatst.

Naschrift:

16.1.2003: Jason Mcload : studie naar geweldloze strijd in West Papoea.

Een studie, die onderzoekt hoe strategie en gemeenschappelijke acties het effect van de geweldloze strijd kunnen verhogen is nu beschikbaar op website: www.papuaweb.org.

De Papoea’s zijn vooral succesvol door zich af te vragen of de militaire overheersing door Indonesië in hun land wel rechtmatig is.

De non-gouvermentele organisaties(NGO’s), kerkelijke instanties en andere organisaties, individuele, kunnen inderdaad sleutelgroepen vormen in hun support aan de Papoea case.

Als men tot een goede samenwerking komt, kan dit uitmonden tot een manier van elkaar versterkende krachten om te komen tot een breder draagvlak.

De hulp van de media is eigenlijk onontbeerlijk, alhoewel er via internet, websites, enorme mogelijkheden zijn ontstaan.

De laatste maanden is er wat dat betreft heel veel gebeurd met als gevolg, dat het zelfs de Indonesiërs opvalt, dat er meer oppositie komt.

20.1.2003: Het West Papua Project – toekomstige vredesmakelaars?

Door Elsham, kerkelijke organisaties en het Papua presidium is in Juli 2002 in Port Numbay, een nieuw forum, de Peace Task Force, opgericht. Dr. Benny Giay zwaait de scepter en dit forum heeft als hoofddoel om via vreedzaam overleg verzoening onder Papoea’s te bewerkstelligen.De Task Force wil samenwerken met buitenlandse organisaties, zoals het West Papua Project in Sydney en het Papua Resource Centre in New York. In deze geest van samenwerking heeft het West Papua Project de laatste 2 jaren een constructieve rol in het verzoeningsproces gehad.Wij nemen aan, dat zonder ingrijpen in de interne onderlinge conflicten tussen Papoea’s, vreedzaam overleg met Indonesië moeilijk zal zijn.Het West Papua Project probeert theoretische kennis en opleidingen te ontwikkelen om op die manier verzoening en vreedzaam overleg te bevorderen; het zet netwerken op, lobbiet en organiseert workshops en massa media campagnes.De geschiedenis toont aan, dat verzoening moet komen vanuit de bron. Het is aan de individuele en gemeenschap organisaties om de verdeling in het verleden te helen, voor wij een visie op de toekomst kunnen hebben. Hopelijk kan de verzoening onder de Papoea’s ertoe bijdragen, die visie te delen om zo de stem van de Papoea’s in de internationale gemeenschap meer body te geven.Vertegenwoordigers van diverse groeperingen in de burger gemeenschap, zowel Papoea’s als niet-Papoea’s, namen deel aan de 1,5 dag durende workshop. 11 Papoea vertegenwoordigers van verschillende religies en academische groeperingen werden uitgenodigd.De belangrijkste doelstelling was de spanning te verminderen en een nieuw vredesmechanisme te ontwikkelen door een gemeenschappelijk standpunt in te nemen en prioriteiten voor deze verzoening te stellen.Punten van discussie:_ De filosofie en uitvoering van geweldloosheid in een milieu van geweldsonderdrukking._ De moeilijkheden om verzoening in de Papoea gemeenschap te bewerkstelligen._ De afwezigheid van mensenrechten als middelpunt, hetgeen elk vredesproces ondermijnt. De rol van het Indonesische leger en de groei van de pro Indonesische moslim milities._ Kwesties van de speciale autonomie, een referendum voor onafhankelijkheid, herziening van de “Act of Free Choice” van 1969, verzoening met Indonesiërs, goed regeringsbeleid, Papoeanisering en de plaats van vrouwen in de Papoea gemeenschap._ Evaluatie van de workshop en toekomstige project richtingen.De meest belangrijke noodzaak is voor elk lid van de Papoea delegatie, een atmosfeer van veiligheid te creëren, om hun in staat te stellen zich uit te spreken, zonder bang te hoeven zijn voor vergelding. De workshop staat niet alleen. Afhankelijk van een succesvol resultaat, hoop men, dat het momentum, dat in Sydney is verzameld, de Papoea zaak naar internationaal niveau zal voortstuwen. Succes in Sydney zal een toetsing zijn v oor een vervolg van workshops in Indonesië en de U.S.A.1) Papoea’s moeten krachtige samenwerkingsverbanden aangaan met de rest van de wereld2) Isolatie en onderontwikkeling zijn grote obstakels om verzoening te bevorderen.3) Vrede te promoten is moeilijk wegens het voortdurende militaire geweld.4) Door de afwezigheid van democratie en zijn waarden is het rendement om de principes van geweldloosheid uit te oefenen, minimaal Wat wordt bedoeld met geweldloosheid?Stuart Rees en John Rumbiak, die de eerste workshop sessie voorzaten, interpreteerden de bedoeling van de geweldloosheid vanuit theoretische en praktische perspectieven. Volgens Stuart moet het zo zijn, wil men de Gandhi doctrine van geweldloosheid aanhangen, dan moeten alle partijen bekend zijn met Gandhi’s filosofie, taal en leergang.

Dr. Meredith Burgmann legde ook de nadruk op het belang van deze filosofie en de uitoefening van geweldloosheid.

De volgende eerste vereisten voor deze geweldloze benadering werden vastgelegd:

1) Een groep mensen, die bereid zijn naar elkaar te luisteren, betrokken in gesprekken met anderen; niet alleen partners en collega’s in een burger gemeenschap, maar ook vertegenwoordigers van het leger, Laskar Jihad en andere betrokken lichamen in Papua.

2) Het creëren van een eigen macht in een organisatie, noodzakelijk om eenheid en solidariteit te scheppen.

3) Het ontwikkelen van communicatie: hoe de regeringsautoriteiten te overtuigen, het leger, firma’s, zoals BP en Freeport en om eigen collega’s en gemeenschap bewust te maken voor de noodzaak van geweldloosheid.

4) De ontwikkeling van eigen personele kwaliteiten om te vechten tegen de ongelijkheid, de ondemocratische systemen en de onderontwikkeling.

5) Het verzamelen van kennis en het toerusten van het gereedschap om vreedzame acties te ondernemen, die een goede positieve werkhouding tonen en respect opbrengen voor de cultuur van anderen.

Volgens John Rumbiak moet het pad van de geweldloosheid voor de Papoea’s als volgt worden afgelegd:

Erkenning van de fundamentele rechten en culturele waarden van het Papoea volk.
Tolerantie van de verschillende etnische groepen, inclusief de vaardigheid om te luisteren en om “sorry”te zeggen, als dat nodig is.
de democratische waarden handhaven, die de principes en uitoefening van geweldloosheid waarborgen en het ontwikkelen van rechten om deel te nemen in geweldloze activiteiten, zoals vreedzame demonstraties, boycots en parlementaire moties.

Moeilijkheden om verzoening binnen de Papoea gemeenschap te bewerkstelligen:

Horizontaal conflict in West Papua treedt op als de relatie tussen de gemeenschappen onderling verslechtert en het wantrouwen groter wordt. Dit wantrouwen draagt bij aan de nationale onenigheid.

De deelnemers van West Papua herkennen het feit, dat macht en de strijd om leiderschap, het regionale sentiment, het gebrek aan gedeelde waarnemingen en sterke lokale trouw, de hoofdoorzaken zijn van de nationale onenigheid.

Bij de bespreking van deze moeilijkheden, zei Dr. Benny Giay, die de workshop voorzat:

Wij moeten ons ervan bewust zijn, dat het conflict in West Papua tussen onszelf zal voortduren, zelfs als West Papua op zekere dag een vrije staat zal zijn. Het is een lange termijn conflict, dat een oplossing van ons zelf vereist. Wij moeten nu actie ondernemen!.

Ik stel voor, dat wij de hoofdoorzaken van het conflict duidelijk omschrijven. Het vastleggen van de behoeften en zorgen van de hoofdpersonen is een belangrijke stap in het vredesproces.

Dr. Greg Poulgrain, die de geschiedenis van West Papua heeft beschreven, onderschreef de hoofdoorzaken van het interne West Papua conflict vanuit het perspectief van de koloniale geschiedenis. De verdeel en heers politiek, dat Nederland voorstond gedurende de 134 jaar kolonisatie is de hoofdoorzaak van de onenigheid. Deze politiek is ook van toepassing op de nieuwe koloniale macht, Indonesië.

Noodzaak en zorgen:

In de workshop werden de volgende noodzaken en zorgen voor verzoening vastgelegd:

Noodzaak: Documenteer de hoofdoorzaken van de problemen, vind een goed fundament, bouw een gevoel van saamhorigheid en kom met opties en herstel.

Promoot verzoening als een opstap voor verder vreedzaam overleg.
steun de vredespogingen van de OPM en Presidium.
bouw aan samenwerking tussen verschillende vredesadvocaten binnen West Papua, in Indonesië en daarbuiten.
Herstel de Papoea identiteit en promoot cultureel erfgoed.
Ga racisme tegen
Promoot nationale eenheid en hogere tolerantie –niveau tussen Papoea’s en niet- Papoea’s door verschillen te respecteren en wek vertrouwen op.
Promoot het principe van “inclusiveness”.
Promoot de deelname van vrouwen in ontwikkeling en vrede.
Vind algemene criteria om een consensus te bereiken op een win- win basis; erken gemaakte fouten en dring aan op morele verantwoordelijkheid en stuur aan op geloofwaardigheid van leiderschap om een effectief dialoog aan te gaan.
Breng waarnemingen en referentie kaders op een lijn om vreedzaam overleg te bevorderen.
Herzie het functioneren van de speciale autonomie wet.
Vecht tegen corruptie, nepotisme en geheime verstandhoudingen.
Herzie de Act of Free Choice van 1969.
Demilitariseer West Papua.
Promoot opleiding en training in conflict oplossing.
Eis onafhankelijk onderzoek van de moorden bij Freeport mijn.

Zorgen:

Zwakte van de lokale kerken, negatieve effecten op de Papoea cultuur tengevolge van de Indonesische kolonisatie, de ontkenning van de Papoea rechten gedurende de koude oorlog periode,_ het gebrek aan aandacht van de massa media en internationale gemeenschap.

Ineffectiviteit van het huidige opleidingssysteem,_de positie van het West Papua Project in het toekomstige debat in Australië,_de oneigenlijke autonomie wetten en hun invullingen.

het manco aan goed beleid en de voortgaande corruptie en geheime verstandhoudingen.
De opbouw van het leger en de gesteunde Laskar Jihad activiteiten.
Het beschuldigen van de OPM als een terreur organisatie en het politieke gevolg hiervan.

Rex Rumakiek: Voor Indonesië is West Papua geen zaak.

Wij moeten de zaak promoten door binnen de Pacific Islands Forum regeringen te lobbyen en de zaak te internationaliseren door ook bij bevriende landen elders in de wereld te lobbyen.

Benny Giay zei:”In ieder geval moeten wij de geschiedenis herschrijven, op die manier kunnen wij een frame work opzetten voor verder effectief, vreedzaam overleg.

Succesvol Papoeanisering en opleiding uitwisseling programma’s zou een uitdaging zijn voor de cultuur van corruptie”. In 2001 bood Jakarta speciale autonomie aan als een vredesdeal in de conflict oplossing. In de 27 paragrafen tellende autonomie wet portretteert Jakarta de Papoea gemeenschap als een schepping, dat in allerlei richtingen kan worden geduwd, zonder rekening te houden met hun werkelijke behoeften. Achter deze politiek huist de handhaving van controle over dit gebied.

Om deze reden heeft waarschijnlijk 2/3 van de Papoea -bevolking de autonomie wet verworpen.

De speciale autonomie wet heeft weinig effect gesorteerd op de sociale, politieke en economische ontwikkeling.

Wilhelm Zonggonau zei: “ De Papoea’s moeten een nieuw regeringsmodel zien te vinden. Het Indonesische model is compleet anders dan de autonomie overeenkomsten elders in de wereld”

De West Papua Project Website op (http://www.arts.usyd.edu.au/cpacs) is een belangrijke bron van informatie over West Papua aangelegenheden geworden.

Een 3^e party onderzoek naar de conflict situatie, zoals die in West Papua, zou een cruciale stap voorwaarts zijn naar de zo verlangde vrede. Deze stap is echter door het Presidium over het hoofd gezien. Men vindt dit alleen nodig voor nationaal vredesoverleg tussen Indonesië en Papua, maar de interne problemen zijn diep geworteld.

Het Carter Center in de U.S.A., de regering van New Zealand en het Center for Peace and Conflict Studies van de Universiteit van Sydney hebben aangegeven te willen bemiddelen in het Indonesië/Papua conflict.

Mogelijk zijn zij de toekomstige vrede makelaars!

hs. 6:

22.1.2003: Asia Pacific/ Radio AustraliaPapua: De V.S.,

FBI probeert achter de waarheid van de Freeport moorden te komen.De mensenrechten organisatie heeft ervoor gewaarschuwd, dat de aanwezigheid van Amerikaanse onderzoekers geen garantie is, de daders van de Freeport voor het gerecht te krijgen.De FBI zond een hoogwaardig onderzoeksteam om uit te zoeken, wie de aanval in scenario zette, waarbij 2 Amerikaanse en 1 Indonesische onderwijzer omkwamen.De lokale mensenrechtengroep en de politie geeft aan, dat het Indonesische leger de aanval beraamde.De mensenrechten organisatie vreest dat het strategisch belang voor de V.S. zwaarder weegt en dat de uitkomst van het onderzoek naar het tweede plan wordt verwezen.Presentator/interviewer: Sen Lam:Spreker: John Rumbiak, coördinator van Elsham, mensenrechten.Rumbiak: De FBI onderzoekt deze zaak vanaf het prille begin, toen het incident plaatsvond op 31 Augustus. Zij vlogen naar Townsville, Cairns, in Australië, om de overlevenden van de aanval te interviewen. Tot op heden geloven wij, dat de FBI weet, wie er achter de aanval zit, maar er komt maar geen bekendmaking. Zij vliegen heen en weer van Papua naar Wahington DC en zij zouden dit toch al bekend hebben moeten maken.

Lam: Hoe ziet hun dossier er nu uit en wat hebben zij bereikt?

Rumbiak: Ik ben heel sceptisch over het onderzoek, vooral over de gezamenlijke onderzoekscommissie. Ik zie dit als een manier om tot een akkoord te komen en het bewijs te laten verdwijnen.

Naar mijn mening heeft de politie en de Papoea politie in hun onderzoek duidelijk aangegeven, dat het Indonesische leger achter deze aanval zit of in ieder geval hiervoor verantwoordelijk is. Ik heb dit rapport gelezen.

Ik zie dit als een Jakarta/Washington onderzoek. Als de FBI het bewijs van die aanval bekendmaakt, zou dit de diplomatieke betrekkingen tussen Jakarta en Washington DC zeer schaden.

En zoals U weet probeert de V.S. de militaire betrekkingen met Indonesië te hervatten.

Lam: Ik heb inderdaad begrepen, dat President Bush het hernieuwen van de militaire betrekkingen laat afhangen van het oplossen van de Freeport moorden. Dus zal de FBI alles bekendmaken, wanneer zij iets vinden?

Rumbiak: Wel, wat ik nu zie, is er een compromis op politiek niveau tussen deze leiders. Vanuit Amerikaans standpunt is Indonesië een heel strategisch land in Zuid Oost Azië.

Lam: Wat is dan het doel van FBI officials om nu naar Papua te gaan? Proberen zij een deal te maken, om in termen te blijven van de Indonesische autoriteiten, om het hele mysterie van de Freeport moorden te laten rusten?

Rumbiak: Zij gaan naar Freeport om de Indonesische militairen te laten zien, wat zij weten.

Dat zij weten, wat er is gebeurd. Dat is punt een.

Ten tweede, omdat Indonesië in hun opvattingen zo belangrijk is, zullen zij waarschijnlijk compromissen met Jakarta sluiten. Dit is diplomatie op hoog niveau, om zo de situatie te vergemakkelijken en zeker te stellen, dat Freeport en Mc MoRan, de V.S. multinationale investering in Indonesië goed blijft draaien.

Het gehele door de Indonesische regering gedane onderzoek is alleen gedaan om bewijs onder de tafel te laten verdwijnen.

Lam: Dus in eind effect was het leger inderdaad verantwoordelijk en wordt niet vervolgd?

Rumbiak: “Nee”

Naschrift: Men zou naar aanleiding van deze affaire toch gaan denken, dat er nu toch eigenlijk wat gaat gebeuren. Temeer, daar er Amerikaanse burgers bij waren betrokken en de naaste familie toch ook de barricades hebben beklommen om de schuldigen achter deze aanval op te sporen en te berechten. Patsy Spiers, de weduwe van een van de 2 omgekomen Amerikaanse onderwijzers,Rick Spier, was in Washington om te lobbyen tegen het hervatten van militaire hulp aan Indonesië en verklaarde dat er bewijs voorhanden is, dat Indonesische soldaten bij de overval betrokken waren.

Inmiddels zijn er ook al 3 hoge Indonesische politie functionarissen, die met een beschuldigende vinger naar het Indonesische leger wezen, overgeplaatst.

Bovenstaand interview legt waarschijnlijk de vinger op de zere plek en is het uiteindelijk zo, dat er zelfs op het hoogste niveau met de feiten wordt gesjoemeld. Het komt erop neer, dat plichtsgetrouwe politie functionarissen, zoals Generaal Pastika, Rasiman Tarigan en Sumarjiyo, eigenlijk hun werk niet meer kunnen doen.

Het afgaan op feiten wordt niet meer getolereerd, zodat wij hier kunnen spreken van corruptie op hoog niveau.

Sommige rapporten in het bezit van V.S. onderzoekers geven aan, dat senior Indonesische militairen de overval gebruiken om de lokale afscheidingsbeweging in diskrediet te brengen. In werkelijkheid was de aanval bedoeld als een herinnering aan de Freeport leiding door te gaan met de jaarlijkse betaling in ruil voor bescherming, $11 miljoen per jaar.

Ondertussen heeft de V.S. regering besloten het militaire trainingsprogramma met Indonesië voort te zetten. Het gaat hier om een fonds van $ 400.000. De stemming was 61 tegen 36. Dit militaire hulp programma werd in 1999 plotseling stopgezet vanwege de Indonesische gewelddadigheden in Oost Timor, na de uitslag van het referendum, en waarbij meer dan duizend onschuldige slachtoffers vielen.

De motie van Senator Feingold om steun in te trekken, heeft het dus niet gehaald en was eigenlijk ook bedoeld om de druk op Indonesië op te voeren, medewerking te verlenen bij het FBI onderzoek met betrekking tot het Freeport schiet incident.

“ Waarom beloont de Senaat dit gedrag “, zei Kurt Biddle, coördinator van de Indonesische mensenrechten netwerk. De Senaat steunt in feite het voortduren van de grove schendingen van de mensenrechten. Het leger is betrokken en steunt de Islamitische fundamentalistische militie, zoals de Laskar Jihad. Dit is een grote stap terug voor wat betreft de militaire hervorming en blokkeert de weg naar democratie. Het is een vrijbrief voor het Indonesische regiem door te gaan met hun brutale tactieken tegen burgers, vooral in Aceh en Papua, zei Biddle.

Het herstel van de prestigieuze V.S. trainingsprogramma zal ongetwijfeld worden gezien als een machtiging zaken te kunnen blijven doen.

23.1.2003: Radio New Zealand International : Zorg over veiligheid Papoea- grensgangers.

De Katholieke Kerk in Papoea Nieuw-Guinea is bezorgd over de veiligheid van Papoea grensgangers, omdat men bang is, dat zij bij een mogelijk treffen tussen de OPM en de PNG politie, gedwongen zouden kunnen worden om terug te keren naar West Papua en daar in handen vallen van Indonesische militairen met alle mogelijke gevolgen van dien.

Samson Mesambe, de secretaris van Caritas, zegt , dat het ultimatum, de veiligheid van grensgangers in het kerkelijke Vanimo kamp in gevaar brengt.

De regering van Somare,PNG, stede de OPM leden, beschuldigd van anti Jakarta aanvallen afgelopen December in de PNG grensstreek, een ultimatum tot 31 Januari, om naar West Papua terug te keren of anders te worden blootgesteld aan deportatie.

De grensgangers, die veelal in kampen leven, zijn ca 3 jaar geleden vanwege geweldsexplosies in West Papua naar PNG uitgeweken en willen niet met de OPM opstandelingen worden geassocieerd.

Men is nu bang dat de PNG politie hun identificeert als OPM leden, ook omdat OPM leden zich bij een treffen in hun kamp zouden kunnen verbergen.

De Papoea grensgangers hebben de vluchtelingen status aangevraagd, hetgeen de PNG regering echter niet heeft gehonoreerd en zij zitten nu met een groot dilemma.

In het West Papua grensgebied zijn grote delen afgesloten voor burgerlijk verkeer en het Indonesische leger houdt er zogenaamd oefeningen. In het gebied zijn ook groepen van de Laskar Jihad en er zijn duidelijke aanwijzingen, dat men jacht maakt op leden van de OPM.

Naschrift: Uit angst hun leven te verliezen zijn vele Papoea families hun woongebieden ontvlucht en leefden jarenlang in kampen, vaak onder erbarmelijke omstandigheden.

Als U mijn rapport goed hebt gelezen, kunt U zich voorstellen, waarom deze families zijn gevlucht en waarom zij niet terug kunnen keren.

Gelukkig zijn er kerkelijke instanties, die zich het lot van deze Papoea’s aantrekken en alle moeite doen het getij te doen keren.

28.1.2003:- Jakarta – door Ian Timberlake.

De Indonesische mensenrechten organisatie start een onderzoek naar de begane gewelddadigheden gedurende het lange dictatoriale bewind van voormalig president Suharto.

Hoofd onderzoeker M.M. Billah vertelde, dat het team een aantal incidenten wilde onderzoeken, te starten met de moord op honderd duizenden vermoedelijke communisten, toen Suharto vanaf 1964,1965, aan de macht kwam.

Het is de eerste keer, dat een instantie de moorden onderzoekt. Ofschoon de Indonesische Nationale Kommissie van mensenrechten,Komnas HAM, in 1993 door Suharto in het leven geroepen, verschillende individuele gevallen van schendingen gedurende het vroegere generaals bewind heeft onderzocht, is dit de eerste keer, dat dit op deze schaal plaatsvindt.

“Het is zeker, dat wij een moeilijk klus hebben en dat wij ook grote obstakels zullen tegenkomen”, vertelde Billah aan AFP, in een pas afgenomen interview. “Er heeft een verdraaiing van de geschiedenis plaatsgevonden en dit kan de manier, waarop Indonesiërs zich zelf zien, beïnvloeden”

Het corrigeren van historische gebeurtenissen kan een manier zijn om dergelijke schendingen in de toekomst te vermijden, voegde hij toe. Billah stond vorig jaar achter een verandering van Komnas HAM lidmaatschap met hun besluit, om al na 5 jaar na het terugtreden van de president, de schendingen van het Suharto tijdperk te bestuderen.

Komnas HAM wordt nu geleid door de stichter van een gerespecteerde locale mensenrechten organisatie, terwijl Billah zelf, zowel lange tijd als mensenrechten activist, als wel leraar sociologie aan de Indonesische universiteit was. Onder zijn 15 leden tellende team zit een professor in rechts en wetskennis en een historicus, evenals vertegenwoordigers van Chinese en Papoea gemeenschappen.

Hij vertelde, dat veel overlevenden van deze 1965 tragedie, wat een gevoelig punt blijft voor Indonesiërs, niet graag door het mensenrechten team worden geïnterviewd.

Het team zal dus moeten vertrouwen op kranten berichten, boeken, op regering en militaire bronnen,, als wel inlichtingen van deskundigen.

Wij zijn begonnen met gegevens en informatie met betrekking tot de verschillende incidenten te verzamelen.

Het team kijkt nogmaals naar de geheimzinnige moorden van criminelen in de jaren 1980’s; de 1984 moorden van 24 mensen door veiligheidstroepen bij Tanjung Priok in Jakarta; de militaire operaties in Aceh en Papua en de dodelijke aanslag in 1996 op het partij hoofdkwartier van Megawati Sukarnoputri door militairen gesteunde bendes.

De verdwijning van politieke activisten onder de handen van speciale elite eenheden in de nadagen van Suharto’s regiem, zowel de gebeurtenissen in Mei 1998, dat uiteindelijk zijn val inluidde, zal ook worden onderzocht. Veiligheidstroepen doodden tijdens een oproer 4 studenten van een universiteit, etnische Chinezen vermoordden meer dan 1000 mensen en dit veroorzaakte het einde van zijn 32 jaar durende leiderschap.

Het onderzoek zal, wat Billah betreft, binnen 5 maanden zijn afgerond; hij wil onderzoeken of grove schendingen van de mensenrechten hebben plaatsgevonden en of Suharto hierbij direct betrokken was.

“Dit is de eerste stap”, zo zei hij. De bevindingen van het team zullen naar alle Komnas HAM leden worden verstuurd, die dan zullen beslissen of er een follow up komt, om de zaak voor het gerecht te brengen. Advocaten hebben naar voren gebracht, dat Suharto niet kan worden berecht, omdat hij te ziek is.

Het Hoge Gerechtshof geeft aan, dat hij niet kan worden berecht , als zijn gezondheid niet verbetert.

Suharto is nu 81 jaar, verlaat zelden zijn huis, gelegen in het centrum van Jakarta.

29.1.2003: “Papua Merdeka” <free west papua@yahoo.co.au>

Onderwerp: All Star inzameling voor het West Papua Benefiet Concert.

De Victoria Trades Hall te Melbourne sponsort en presenteert de “Morning Star”Concert voor West Papua, een speciaal benefiet concert, uitgevoerd door Australische en internationale musici, dat op Vrijdag 28 Februari 2003 om 20.00uur zal plaatsvinden.

De volgende sterren verlenen hun medewerking: Alex Lloyd, Lisa Gerrard, Paulmac, The Dili Allstars en artiesten: John Clark,Bryan Dawe, Sandman, Dave O’Neil en Andrew Denton. Zij worden bijgestaan door Not Drowning, samen met Bangarra Dance Theatre. Ook internationale gast-artiesten,

Vanuit PNG, Telek, traditionele West Papoea musici, Black Paradise en musici in ballingschap, Black Brothers, zullen optreden.

Het Morning Star Concert voor West Papua werd een begrip door de bekende David Bridie uit Melbourne,(My Friend The Chocolate Cake en Not Drowning, Waving) en heeft steun verworven van vele musici, artiesten, inclusief Senator Bob Brown en Andrew Bartlett, John Rumbiak, Peter Garrett, Bisschop Hilton Deakin en Sharon Burrowes. Deze aandacht werkte als een boemerang!

De opbrengst van dit concert zal gaan naar Elsham, een mensenrechten organisatie in Jayapura,West Papua.

David Bridie, gevraagd naar de opzet van dit concert: “Het concert is onderdeel van een campagne, om mensen bewust inzicht te geven in de Papoea tragedie”. Tientallen jaren zijn de Papoea’s onderdrukt door de illegale en vaak brute bezetting van de Indonesische strijdkrachten. Deze toestand kan men vergelijken met die in Oost Timor, dat in 1999 voor onafhankelijkheid stemde.

De schendingen, die nu in Papoea plaatsvinden, zullen voortduren totdat het gebeuren groot voorpagina nieuws wordt..

Het wordt tijd, dat wij nu hetzelfde doen voor West Papua, zoals wij dat deden in 1999 voor Oost Timor.

Tegelijk met het concert wordt er een boek en een CD uitgegeven.

Het boek behandelt de culturele, politieke en historische aspecten. De CD bevat liederen, songs over West Papua, door de Warumpi Band, Not Drowning, Waving, My Friend the Chocolate Cake, Ireland’s Andy White en traditionel Papoea muziek, almede mixen door Australische artiesten zoals Paulmac, Biftek,Pnau,Frost,Snog, Tim Cole, High Pass Filter en Darren Steffan.

Naschrift:

Dit gebeuren past eigenlijk heel goed in het stramien, opzet, zoals reeds vermeld in het rapport.

Hier wordt de opzet van de geweldloosheid uit de doeken gedaan. Het verbaast mij dan ook niet, dat in dit verband de naam John Rumbiak wordt genoemd, de coördinator van Elsham. De opbrengst vloeit ook naar Elsham. De impact van dit gebeuren zal groter zijn dan menigeen vermoedt en de mensen, die aan dergelijke evenementen meewerken, zullen positief worden beïnvloed.

31.1.2003: Post Courier(PNG) : OPM zuivering begint

De PNG regering heeft de politie opdracht gegeven grens operaties uit te voeren om de OPM van PNG grondgebied te verwijderen. Een woordvoerder vertelde, dat de regering politie gevolmachtigde Sam Inguba orders gaf de grens operatie uit te voeren. Een gezamenlijke politie militaire operatie is begonnen en er zullen nu troepen naar het grensgebied worden gestuurd teneinde elk OPM trainingskamp op PNG grondgebied te vernietigen, als zij betreffende kampen nog niet hebben ontmanteld.

Iedere gevonden OPM lid zal worden gearresteerd en valt onder de wetgeving van de PNG, zei de woordvoerder. Tot Woensdag deze week werd de OPM tijd gegeven PNG grondgebied te verlaten en hun trainingskampen op te ruimen. Een mobiele politie patrouille van 47 man zal bij soldaten van de Vanimo basis worden toegevoegd. Het totale aantal komt op 70.

Ondertussen heeft de regering een scherpe waarschuwing laten uitgaan naar functionarissen van buitenlandse missies, die zonder toestemming Vanimo of OPM kampen langs de grens willen bezoeken. De heer Kalinoe heeft het departement van buitenlandse zaken, provinciale en gemeentelijke, lokale instanties, opdracht gegeven erop toe te zien, dat de aanwijzingen van de NSAC(Nationaal Veiligheids Advies Commissie) worden uitgevoerd.

Functionarissen van de Australische high Commission en de Amerikaanse ambassade hadden Vanimo en OPM kampen bezocht, zonder dat zij daarvoor toestemming hadden. Betreffende bezoeken zouden mogelijk zijn gemaakt door de Katholieke Kerk in Vanimo. Het Katholieke Diocees, namens Samson Mesambe, vertelde, dat het bericht niet waar was, omdat betreffende bezoeken altijd bekend zijn bij regeringsfunctionarissen. Wij verwijzen bezoekers altijd naar regeringsinstanties.

De enige hulp die wij bezoekers verlenen is, hun mee te nemen naar het Transmitter kamp, buiten Vanimo gelegen, waarvan men aanneemt, dat het geen OPM kamp is en onder onze zorg valt.

Er is geen hulp geboden aan bezoekers, die de OPM kampen langs de grens willen bereiken, zei hij. Mesambe vertelde, dat een team bestaande uit 3 mannen, zich bekend maakten als zijnde van het instituut van mensenrechten van West Papua, door de grensgangers vergunning werd geweigerd, omdat men hen ervan verdacht te werken als undercover agenten van de Indonesische regering.

3.2.2003: Pacific Magazine (PNG) – Wij zeggen:

De smerige spelletjes, gespeeld in het Indonesië bezette West Papua worden steeds dodelijker.

Begin Januari steeg het aantal Indonesische troepen in het grensgebied met PNG volgens PNG functionarissen naar 1500 vergeleken met 150 een maand eerder. Terwijl de PNG regering de opbouw heeft afgebouwd, melden PNG regeringsbeambten in het grensgebied Indonesische helikopter en vliegtuig vluchten over PNG gebied met geweervuur door Indonesiërs en zij vrezen Indonesische aanvallen op vluchtelingenkampen in PNG, omdat Indonesiërs claimen, dat zich hier OPM leden ophouden. Tegenwoordig maakt Indonesië een grote show van haar heerschappij over West Papua, die het, toen het Nederlandse koloniale bewind afliep, in 1963 greep met misdadige hulp van de V.S. .

Door Indonesië behandeld als een provincie, is West Papua nu meer autonomie beloofd en als men de Indonesiërs mag geloven, mag men wat houden van de opbrengsten in mineralen en houtvesting, welke door Indonesië en buitenlandse exploitanten worden ontgonnen. Maar een aantal militaire gezagsdragers en andere senior functionarissen hebben al herhaald, dat onafhankelijkheid voor de Papoea inheemse bevolking er niet in zit en dat tegenstanders van Jakarta zullen worden uitgeschakeld.

Eind December werd de vrouw,zoon en een familielid van de mensenrechten activist John Bonay onder verdachte omstandigheden beschoten en ernstig verwond, toen zij vanuit West Papua, familie over de grens bij Vanimo in PNG wilden bezoeken. De aanval kwam slechts een dag later, nadat een Indonesische minister verklaarde, dat de aanval bij de Freeport-mijn het werk zou zijn van Papoea rebellen, zoals het leger aangaf. Ondertussen weet de hele wereld, dat het leger hierbij betrokken is geweest. Soldaten zijn onderdeel van een berucht moordeskader naar Nazi SS stijl, indertijd getraind door Australië en werd door de Australische minister van defensie gekoesterd als een ervaren terroristen eenheid voor inzet tegen Islamitische terroristen. Als men wordt veroordeeld, staat het opgelegde vonnis al bij voorbaat vast: verdraait naar “niet echt schuldig” en de uitgesproken vonnissen zijn uitermate licht, zoals ook de uitgesproken vonnissen tegen de veroordeelde soldaten van de massa slachtingen in Oost Timor in 1999.

In Januari dwong de V.S. , Indonesië akkoord te gaan, dat FBI agenten zouden “assisteren” in het onderzoek naar de moord op 2 Amerikanen bij Freeport.

In December was de Australische minister van buitenlandse zaken,Alexander Downer, in Port Vila, om Vanuatu op zijn nummer te zetten voor het breken van het Pacific Islands Forum standpunt, door steun te verlenen aan West Papoea’s aspiraties op onafhankelijkheid en het toestaan om in Port Vila een kantoor te openen. Hij waarschuwde ervoor, dat wanneer andere landen de Papoea’s zouden aanmoedigen onder het regiem van Indonesië uit te komen, er een gigantisch bloedbad zou ontstaan.

Goed gedocumenteerde rapporten van kerken, mensenrechten organisaties en andere betrokken organisaties laten echter zien, dat het bloedbad al jaren geleden is begonnen, met als resultaat, dat

tenminste 100000 Papoea’s voor hun land, om de houtindustrie, minerale bronnen en hun wens om onafhankelijkheid, zijn vermoord.

In tegenstelling tot de feitelijke genocide in Oost Timor, dat uiteindelijk afgedwongen door de internationale druk, leidde tot onafhankelijkheid van de vroegere Portugese kolonie, is Indonesië er in geslaagd de excessen in West Papoea verborgen te houden. Australië is zich daar heel goed van bewust. Vorig jaar opende Indonesië in Suva een ambassade om economische hulp te bevorderen en de banden met de andere Pacific Island Forum leden, aan te halen. De werkelijke reden is waarschijnlijk een voet tussen de deur te houden en het Forum niet te laten weten, wat er werkelijk in West Papoea gebeurt. Om die weg te vergemakkelijken is het Australië en PNG, die zich moeten verzoenen met de meer dan 200 miljoen Indonesiërs op hun deurmat, die er in geslaagd zijn het Forum te overtuigen om de moorddadige West Papoea spelletjes door Indonesië officieel te onderschrijven. De Melanesiërs van West Papoea krijgen een scherpe boodschap. Zij malen er niet om. Het is zoals met Afrikanen,Koerden en Marsh Arabieren, of de mik mak van etnische gemeenschappen in Joegoslavië.

Maar twee Amerikanen? Dat is een verschil.

Ondanks het standpunt van Indonesië, is de waarde van de betrekkingen tussen West Papoea- en andere leiders, vooral in de Pacific regio, over de jaren heen, hoger in te schatten dan zo maar betrekkingen. Dit werd in een rapport speciaal voor de AFOA (Australian Council for Overseas Aid) in 2001 nog benadrukt. Het rapport vermeldt, dat veel volken in de Pacific om culturele en historische redenen, West Papoea zien als zijnde onderdeel van Melanesië en de verdere Pacific regio. Vanuit dit perspectief is het niet verwonderlijk, dat Vanuatu de Papoea strijd steun verleent.

AFOA is het coördinerende lichaam voor ongeveer 100 Australische NGO’s(non gouvernementele organisatie). Onder Nederlands gezag waren Papoea’s al actief in de regionale Pacific meetings en nam men deel aan de oprichting van belangrijke regionale lichamen. De Papoea leiders Marcus Kasiepo en Nicholas Jouwe voegden zich bij de andere Pacific Islands gedelegeerden op deze belangrijke regionale ontmoetingen en vormden de onlangs opgerichte South Pacific Commission.

Gedurende de 1960’s studeerden Papoea’s medicijnen op de Fyi College en op de Pacific Theological College in Suva,Fyi. Pacific kerken werkten samen en stichtten de PCC (Pacific Conference of Churches). West Papoea’s hebben een belangrijke rol gespeeld in de PNG regering, de media, burger gemeenschapsorganisaties en het departement van onderwijs, totdat zij hun thuisland verlieten eind zestiger jaren.

Sommige Pacific Islands regeringen verlenen meer steun aan West Papoea’s wens voor onafhankelijkheid.

Op de gehouden September 2000 V.N. Millennium top in New York, kwamen de leiders van Nauru, Vanuatu en Tuvalu met het West Papoea gegeven, de eerste landen, die steun betuigden voor onafhankelijkheid van West Papoea.

Op de 31 ste Pacific Islands forum in Oktober 2000, verwierven 4 Papoea leiders de officiële status van gedelegeerde als lid van de Nauru delegatie.

Op het Kiribati Forum steunden Vanuatu, Nauru en andere landen de druk op mensenrechten in het geplaagde land, terwijl Australië en PNG het af lieten weten en ten onder gingen aan de gevoeligheden door Indonesische politieke soevereiniteit te erkennen.

De Indonesische regering is zich bewust van de groeiende steun voor West Papoea, hun strijd voor onafhankelijkheid en in de nabije toekomst zal het moeilijk worden een heel ras uit te schakelen. In veel landen groeit het aantal organisaties, die steun verlenen, nog elk jaar. Hun campagne voor West Papoea wint aan belang door de jaarlijkse bijeenkomsten, die nu worden gehouden. Betreffende organisaties dienen verschillende belangen voor wat West Papoea betreft. Sommige verlenen duidelijk steun aan de eis voor zelfbeschikking, andere maken zich meer zorgen over de mensenrechten. Wanneer er dus schendingen van de mensenrechten plaatsvinden, al is het maar om de integriteit van Indonesië te handhaven of een afscheidingsbeweging neer te slaan, zullen zij hun stem van protest laten horen. Zij zullen overvallers veroordelen en bij hun eigen regering lobbyen om meer druk op Jakarta uit te oefenen. Dit loopt niet parallel met het steunen van advocaten in hun strijd voor West Papoea.

Sommige andere organisaties zijn meer geïnteresseerd in vrede. Zij willen, dat alle mensen, inclusief de Papoea’s, in vrede leven. Alles wat die vrede kan verstoren, wordt sterk afgewezen.

Andere organisaties zijn geïnteresseerd in randgegevens, afbraak, vervuiling.

Elke organisatie heeft zijn eigen netwerk met andere organisaties, hetzij in eigen land, dan wel in andere landen. Het gevolg is dat nieuws over gewelddadigheden in West Papoea zich razendsnel via internet verspreidt. Steeds meer organisaties komen op deze manier te weten wat er in Papoea gebeurt. Het heeft een boemerang effect en het is dan ook niet verbazingwekkend, dat steeds meer organisaties en mensen worden betrokken voor de zaak van de vrede, rechtvaardigheid en menselijke waardigheid in West Papoea.

Wat wij nu zien is, dat er steeds meer mensen met eigen websites komen, met hun eigen rapporten, hetgeen er toe bijdraagt, dat steeds meer mensen deze websites bezoeken.

Ook deze rapporten komen binnenkort op een website en zal dan voor een steeds groter publiek toegankelijk worden. Het is dan niet meer niet meer nodig om b.v. bij een krant te bedelen om een artikel te plaatsen.

Begin April is het dan eindelijk zover en dan zal er via de Hapin (Hulp aan Papoea’s in nood) website ook een link komen.

Het is altijd de bedoeling geweest betreffende rapporten onder de aandacht te brengen, omdat de kwestie Nieuw-Guinea, in Nederland altijd onderbelicht is geweest.

Men kan bedenken, dat men de gebeurtenissen in de geest van die tijd moet zien. Maar voor die mensen, die het overkomt, blijven bepaalde gebeurtenissen in een ander perspectief geplaatst.

Persoonlijk vind ik ook, dat gedane zaken geen keer nemen, maar in dit specifieke geval, de Nieuw-Guinea affaire, is de Papoea’s zoveel onrecht aangedaan in de afgelopen 40 jaar, dat het mij verbaasd, dat er zo weinig naar buiten sijpelt.

Bij toeval, zoals beschreven in deel 1, kom ik zelf pas in het voorjaar van 2002, meer te weten over de situatie in voormalig Nederlands Nieuw Guinea en dat was dan wel 40 jaar later!!

Dit gaat nu dus veranderen.

Als ik dan het boek lees van de Britse academicus, Dr. John Salford, begrijp ik precies, wat hij bedoelt, wat hem heeft bewogen zijn boek te schrijven: “The United Nations and the Indonesian take-over of West Papua 1962-1969, the anatomy of betrayal”.

Hij begon ook allerlei rapporten te lezen en in zijn geval ging hij zelf op onderzoek uit om zelfs in New York, Londen, Canberra, in de archieven te duiken. Wat hij hier in verschillende documenten en rapporten ontdekte aan frauduleuze handelingen, was een bevestiging van zijn vermoedens en heeft hem doen besluiten een boek hierover te schrijven. Hij was zo verontwaardigd over de hele gang van zaken, dat hij zich afvroeg, hoe het mogelijk was, dat de V.N de hele toedracht naar het referendum heeft kunnen sanctioneren. Hij heeft zich in deze Papoea affaire vastgebeten en in zijn boek doet hij verslag over de hele gang van zaken, die zich toen der tijd in West Papoea en achter de schermen heeft afgespeeld.

Wat is er trouwens verkeerd aan om eens iets uit de taboe sfeer te halen!

Uit eigen ervaring weet ik inmiddels, dat mensen nauwelijks weten, waar West Papoea ligt.

Men heeft ook geen flauw benul van de situatie en dat is ook niet verwonderlijk, want ik wist het zelf ook niet, terwijl ik toch wel enige binding met West Papoea had. (1962).

Nu het tijdperk van de websites eraan komt, zal dit echter snel veranderen en dit komt de strijd van de Papoea’s alleen maar ten goede!

De “geblindeerde ramen” zullen worden geopend en het begrip voor de Papoea’s zal alleen maar toenemen en hopelijk zal dat resulteren in meer steun voor hun zaak en er vervolgens toe bijdragen, dat er meer lijn komt in hun onderlinge samenwerking.

Omdat de Indonesiërs elke dialoog uit de weg gaan en het leger niet aan politieke kracht heeft ingeboet, zal dit een moeizame, lange weg worden, waarbij wij als buitenstaanders alleen maar kunnen hopen, dat het bloedbad van Oost Timor, niet zal worden herhaald.

Buitenstaanders kunnen zich echter aansluiten bij NGO’s, niet gouvernementele organisaties, om op die manier druk op de eigen regering uit te oefenen en op die manier alsnog van groot belang kunnen zijn voor de zaak van de Papoea’s.

In Nederland kennen wij de Stichting Hapin, (Hulp aan Papoea’s in nood) en Pro Papua.

Pro Papua is een stichting, die zich inspant, West Papoea, via vreedzame demonstraties, petities, onder de aandacht van Nederlandse politici te brengen.

5.2.2003: Politics/Economy, Standard – bekentenis moord.

Een officier van de beruchte “Kopassus” elite eenheid, heeft nu voor het eerst toegegeven, dat een van zijn ondergeschikten de Papoea onafhankelijkheids leider, Theys Eluay, vermoordde.

Lt.Kol. Hartomo vertelde Woensdag voor de krijgsraad, dat een van zijn mannen, Private Ahmad Zufahmi, Theys Eluay heeft gewurgd, nadat Zufahmi vergeefs geprobeerd had, Theys Eluay, van zijn plannen te laten afzien en het streven naar onafhankelijkheid op te geven.

De dood van Theys Eluay, voedde het wantrouwen van de Papoea’s jegens het Indonesische leger.

Het moedigde ook buitenlandse activisten aan, de druk op een onafhankelijk Papoea op te voeren.

Lt.Kol. Hartomo heeft altijd ontkend iets met deze moord van doen te hebben.

Dit tribunaal moet dan ook worden gezien als een test, want normaliter, indien schuldig, staat op deze moord een straf van 15 jaar cel. Wij hebben hier echter te maken met een militair gerechtshof en het is dus zeer twijfelachtig of de hiervoor geëigende straf wordt toegepast.

De order kwam dus van Hartomo en in dit verband spreekt men van een testcase en zal de hoogte van de straf nauwlettend worden gevolgd.

De moord is eerder al uitvoerig beschreven en de verschillende rapporten hebben er zeker toe bijgedragen, dat deze moord überhaupt voor het gerecht is gebracht.

Het Indonesische militaire gerechtshof heeft zijn eigen regels en corruptie viert hier hoogtij, zodat enig gevoel van rechtmatigheid/rechtvaardigheid ver is te zoeken.

Al in een heel vroeg stadium stond Hartomo als verdachte “nummero uno” en het doet mij deugd, dat hij toch ter verantwoording werd geroepen. Het is namelijk ook belangrijk de belachelijke brutaliteiten van allerlei militairen aan banden te leggen en de verschillende zaken eindelijk eens voor een gerecht te brengen.

6.2.2003: Radio New Zealand International:

PNG zal niet deelnemen aan gezamenlijke militaire operaties met Indonesië tegen de OPM rebellen.

In tegenstelling tot een verklaring door Jakarta, dat er een overeenkomst is gesloten met betrekking tot gezamenlijke militaire operaties, heeft de PNG defensie uitgesloten, dat men gezamenlijke militaire operaties tegen de Papoea rebellen zou ondernemen.

De PNG legercommandant,. Kapitein Tom Ur, vertelde de Post Courier krant, dat men onder geen voorwaarde gezamenlijke acties met Indonesiërs zou ondernemen, omdat elk land verantwoordelijk is voor zijn eigen kant van de grens.

Eerder kwam de Indonesische bevelhebber Sutarto met een verklaring, dat er een gezamenlijke overeenkomst was gesloten om het grensgebied te waarborgden tegen OPM leden, die er van beschuldigd werden vanaf PNG grondgebied acties tegen het Jakarta regiem te ondernemen.

Het PNG ministerie van buitenlandse zaken zegt dat er binnenkort een delegatie naar Jakarta vertrekt om de problemen i.v.m. grens conflicten te bespreken.

Ondertussen zegt de woordvoerder van het Papoea Presidium Council, Franz Albert Joku, dat PNG soldaten terughoudendheid hebben getoond om acties te ondernemen tegen Papoea’s, die zij als hun broeders beschouwen.

Hij zegt, dat PNG soldaten misschien de bevelen van hun superieuren niet zullen opvolgen.

Het leger wil niet worden gedwongen tot enig gezamenlijk optreden met Indonesië in het grensgebied, daar het voor PNG moeilijk is acties tegen Papoea’s of Melanesiërs te ondernemen.

Wij zien het als onze plicht de PNG regering er op te wijzen, dat dit niet zal gebeuren, aldus Franz Albert Joku van de FDP.

Bronnen binnen de PNG legerleiding waarschuwden de regering de OPM grens conflicten zorgvuldig te behandelen.

Zij zeggen,dat de Papoea’s altijd in PNG zijn geweest, hetzij rechtmatig, of omdat zij zijn gedwongen daar heen te vluchten.

7.2.2003: Suara Pembaruan: Papoea’s wijzen de opdeling van West Papoea af

Invoering van Wet 45/1999 voor het formeren van 3 nieuwe provincies, Centraal Irian Jaya, West Irian Jaya en de derde provincie: het district Paniai, Mimika, Pucak Jaya en de gemeente Sorong.

Het wordt gezien als autoritair en het gemis aan acceptatie van de Papoea rechten als burgers.

Dit was de zienswijze van Papoea leiders, die de pers in Jakarta Dinsdag te woord stonden.

De pers conferentie werd bijgewoond door Thaja Al Hamid, secretaris-generaal van de Papua Presidium Council, John Poli Menanti, voorzitter van Jonge Papoea’s in het buitenland, en Andi Manobi, voorzitter van Jonge Papoea’s in Jakarta.

Manobi beschreef President Megawati’s instructie als een tragedie voor de Papoea bevolking.

“Zij behandelen ons alsof wij geen burgers van de Republiek zijn”, zei hij.

Deze instructie zal de bestaande conflicten vergroten, omdat het de bevolking van de ene regio tegen de andere zal opzetten en grotere ontheemding van Papoea’s, hetgeen weer conflicten veroorzaakt. Wanneer de conflicten groter worden, zullen er meer troepen naar Papoea worden gestuurd. “Je krijgt dan gemakkelijk een provincie, die voorstander is bij de Republiek Indonesië te blijven, terwijl de andere onafhankelijkheid willen”, zei hij.

Thaha vergeleek de Instructie met de heers en verdeel politiek van de vroegere koloniale machten.

Het besluit is gekomen als resultaat van het onvermogen van de regering om een verordening te maken voor het oprichten van de Papoea Volks Vergadering(MRP), zoals vereist in de speciale autonomie wet. Artikel 76 van die wet vermeldt: Elk besluit om Papua in provincies te verdelen, heeft de goedkeuring nodig van de MRP en de Papoea Provincie raad (DPR), rekeninghoudend met sociale culturele aspecten, beschikbaarheid van menselijke bronnen en economische capaciteit en toekomstige ontwikkelingen.

Menanti beschreef het regeringsbesluit als autoritair en het is niet in overeenstemming met de wensen van het volk. De Papoea bevolking wil dit niet. Mochten er enkele Papoea’s voor zijn, dan zijn het mensen, die er voor betaald zijn om zo te stemmen in opdracht van de regering.

Papoea politici, kerkelijke instellingen en NGO’s hebben het voorstel tot de opdeling in 3 provincies bekritiseerd, omdat het de speciale autonomie wet geweld aan doet, die aangeeft dat men in dergelijke zaken de goedkeuring van het Papoea parlement nodig heeft.

Papoea religieuze leiders van de Katholieke, Protestantse en Islamitische congregaties hebben Donderdag een gezamenlijke verklaring tegen het plan uitgegeven.

Dr. Simon Patrice Morin, een parlementariër van de conservatieve Golka Partij, zegt dat het presidentiële besluit aangeeft, dat Jakarta de rechten van het Papoea parlement niet respecteert.

“Zij behandelen de provincie Papoea als een kolonie en niet als onderdeel van Indonesië”, zei hij.

“Provinciale bestuurders hebben in 2001 hard gewerkt om de Papoea’s te overtuigen, dat de speciale autonomie wet een beter effectief alternatief was dan de gewapende strijd”, zei hij.

Maar doordat Megawati zonder het Papoea parlement te raadplegen het nieuwe decreet tekende, zouden de Papoea’s wellicht het vertrouwen kunnen verliezen, dat zij met Jakarta kunnen onderhandelen en in plaats daarvan weer de onafhankelijkheid gaan steunen, vertelde Dr. Morin. Sommige Papoeá denken, dat Jakarta dit decreet heeft ingevoerd om de militaire controle over de provincie te verhogen.

Alles wijst er op, dat het leger de teugels wil aanhalen om nog meer pressie te kunnen uitoefenen. Evenals bij the Act of Free Choice worden de Papoea’s eigenlijk buitengesloten en past men allerlei nood grepen toe hun eigen doelstellingen na te streven en zich ten kosten van de Papoea’s te kunnen verrijken. Om hier in deze wanorde, wanbeleid van de Indonesische regering ten opzichten van de Papoea’s enige helderheid te verkrijgen, zouden alle NGO’s zich moeten bundelen om gezamenlijk pressie uit te oefenen om Indonesië te bewegen zich aan bestaande afspraken te houden en eindelijk eens de dialoog met de Papoea’s aan te gaan.

Hoofdstuk 3

hs. 6:

Rubrieken